Photo Credit: Andreas Branch

ANTHONY HOPKINS zajmuje się demencją w swojej najnowszej roli, co dało mu jeszcze głębsze uznanie dla życia.

autor: LAURA SCHREFFLER

Fotografia: ANDREAS BRANCH

Zdjęcie: Andreas Branch

SIR ANTHONY HOPKINS wie, jak to jest dosłownie stracić rozum. Ale nie w stylu fasoli i Chianti, pozwól mi zjeść twoją wątrobę.

był rok 1996. Następnie 58, Hopkins strzelał na krawędzi w dziczy Alberty w Kanadzie, z Alec Baldwin. Scenariusz dramatopisarza Davida Mameta wzywał do katastrofy lotniczej, a postać Hopkinsa do walki o życie w lodowatym, górskim jeziorze. I jak to czasami bywa, życie zaczęło naśladować sztukę.

poczuł, jak woda skrada się do jego pianki, ale nie pomyślał o tym, dopóki nie wrócił do swojej przyczepy dziesięć minut po wyjściu z wody, kapiący, oziębły I add. Zaczął zdawać sobie sprawę, że coś jest bardzo, bardzo nie tak; jego mózg po prostu nie działał. W relacji, Hopkins, teraz 82, pamięta incydent, jak to było wczoraj-oprócz kilku zapomnianych godzin, to jest.

” było mi tak zimno. Wróciłem do przyczepy i pomyślałem: „gdzie ja jestem?”Nie mogłem sobie przypomnieć, czy byłem w Kanadzie czy Szwajcarii. To było trochę jak bycie pijanym”, wspomina, podsumowując te stracone chwile, kiedy został przewieziony do szpitala w pobliskim Calgary i zdiagnozowano hipotermię. „Straciłem część pamięci na kilka godzin. Nie poważnie, ale nie mogłem rozgryźć, która to godzina; miałem przerwy w chwilach. To było niepokojące. Lekarz powiedział: „nic Ci nie jest, ale nie rób tego więcej. Nie jesteś już wiosennym kurczakiem.””

Osobiście, od tego czasu grał bezpiecznie. Zawodowo, to już inna historia. Dwadzieścia cztery lata później chętnie — chętnie, wręcz-postanowił wcielić się w postać zanurzoną we własnym umyśle. Ojciec, od grudnia 18 z Sony Pictures Classics, obraca się wokół brytyjskiego ośmiornicy zejście do demencji.

Kiedy Hopkins przeczytał adaptację nagrodzonego Oscarem Christophera Hamptona uznanego na całym świecie francuskiego dramatopisarza Floriana Zellera, wiedział, come hell or icy water, że tytułowa rola musi być jego. To było w każdym włóknie jego istoty, podobne uczucie do tego, które miał 30 lat wcześniej, czytając scenariusz do Milczenia owiec — co, oczywiście, zaowocowało jego kultową oscarową koleją jako Hannibal Lecter. Obie były częściami, do których się urodził.

„nie miałem co do tego żadnych skrupułów, po prostu wiedziałem, że mogę to zrobić”, mówi teraz, nad zoomem. „Nie musisz robić żadnych sztuczek, metod ani żadnej z tych rzeczy, gdy masz naprawdę dobry scenariusz, który był tym. Byłem bardzo chętny.”

więc spotkał się z Zellerem i Hamptonem w jego ulubionym przed-Covid haunt, L. A.’s kultowy Hotel Bel-Air, i powiedział im tyle. Nie trzeba dodawać, że nie trzeba było wiele przekonywać. W rzeczywistości Hampton, z którym pracował już dwa razy — przy domu lalki 1973 i Carrington 1995 — przepisał tytułowego bohatera, Andre, z myślą o Hopkinsie (imię postaci zostało zmienione na Anthony w srebrnej ekranizacji), a pierwszy reżyser Zeller zgodził się przełożyć swój debiut, aby Hopkins-który już podpisał się na roli Benedykta XVI w dramacie dwóch papieży z 2019 roku — mógł zagrać.

Zdjęcie: Sean Gleason. Dzięki uprzejmości Sony Pictures Classics

i powoli, ale pewnie, projekt, który miał swoją światową premierę na Sundance Film Festival 2020, połączył się. Hopkins dołączył do groźnej obsady, w tym Olivii Williams, Rufusa Sewella, Marka Gatissa, Imogen Poots i zdobywcy Oscara Olivii Coleman (która gra jego długo cierpiącą córkę) w szybkim trzytygodniowym planie zdjęciowym na prostym planie studyjnym na zachód od Londynu w maju ubiegłego roku.

interakcje między Hopkinsem a Colemanem w szczególności są po prostu perfekcyjne, zgadza się. „Ćwiczyliśmy około pięciu minut, ale kiedy grasz z naprawdę świetnym aktorem, takim jak Olivia Coleman … nie musisz grać w ogóle. Ta część była dla mnie taka łatwa. Kiedy jesteś tak przygotowany, to jest jak jazda samochodem; nie musisz wkładać w to wysiłku, to po prostu cię przejmuje. Cokolwiek gram, czy to, czy Hannibal Lecter, i tak jestem tylko ja.”

rezultatem ich ciężkiej pracy jest pięknie aktorski i elegancko napisany niezależny film, tak samo potężny i wpływowy jak jego inscenizowany poprzednik, który w 2016 roku zdobył Franka Langellę jako głównego aktora Tony ’ ego podczas debiutu na Broadwayu. Dla Hopkinsa też może uderzyć piorun, ponieważ film generuje więcej niż trochę szumu przed Oscarem. Wielu krytyków twierdzi, że może to zaowocować jego drugą wygraną w historii. I byłoby to uzasadnione. W zwyczaju nie czyta o sobie, więc słyszenie o potencjalnych zainteresowaniach Akademii jest nową informacją. „Czy to najnowsze?”zastanawia się.

większość aktorów znajduje potwierdzenie w aprobacie Akademii, ale nie Hopkins, który był nominowany pięć razy, w tym w tym samym roku dla dwóch papieży. Cieszy się pochwałą, ale jej nie potrzebuje.

„to trochę przyjemne, ale nie wzdycham po nim” „Żyję i wykonałem całą pracę, którą mi się podobało. Ostatnie pięć czy sześć lat to najwspanialsze lata mojego życia. Grałem wiele sztuk, grałem główną rolę w „Królu Learze” z Emmą Thompson i Jimem Broadbentem; grałem komodę z Ianem Mckellenem, wspaniałym aktorem; dwóch papieży z Jonathanem Pryce’ em; a teraz ojciec, z tym wspaniałym towarzystwem, i to był najlepszy czas. Nagrody i takie tam, to bardzo przyjemne, ale to bonus. Zobaczymy, co się stanie. : Nic nie pytaj, niczego nie oczekuj i otrzymuj wszystko. Życie to sukcesja.”

Zdjęcie: Sean Gleason. Dzięki uprzejmości Sony Pictures Classics

To był absolutnie, jednoznacznie właściwy czas w jego życiu, aby podjąć się takiej roli. „W tym roku będę miał 83 lata, nie muszę grać staruszka-choć tego nie czuję, jestem bardzo wysportowany i silny. Ale nie jest to dla mnie takie trudne. Wielkim błogosławieństwem starzenia się jest to, że nie musisz już działać ” – utrzymuje.

ale rola wymagała znacznie więcej niż zrozumienia procesu starzenia. Postać Anthony ’ ego po cichu traci rozum. Gdy jego uchwyt na rzeczywistość zawodzi, jego strach jest doskonale i przejmująco przekazywany w każdym wyrazie; jego desperacja jest przyjemna, gdy w mgnieniu oka zmienia się ze złości w smutek. Ta postać staje się złamanym człowiekiem, ponieważ choroba powoli zabija go od środka, pozbawiając go wspomnień, perspektywy i czasu. To wspaniałe aktorstwo Hopkinsa.

„człowiek, którego Gram nie jest spokojny. Panikuje, bo traci wszystkie kotwice. Jest bystrym człowiekiem, trochę idiotą, ale traci zmysły-tłumaczy.

chociaż osobiście ma bardzo małe doświadczenie z demencją, łatwo mógł sobie wyobrazić strach i gniew, które się z tym wiążą. Coś podobnego przytrafiło się jego ojcu, Ryszardowi, piekarzowi, pod koniec jego życia.

” to spowolnienie procesu . Miał chorobę serca, za dużo palił i trochę za dużo pił ” – mówi Hopkins. „Był człowiekiem zadziornym — wiązką energii-ale jego upadek w ostatnim roku życia był żałosny. Popadał w szloch i depresję. Wkurzyłby się, bo tak się robi, gdy stoi się w obliczu śmierci. Nie był pochłonięty gniewem, ale był sfrustrowany swoim życiem. Stał się bardzo defensywny i zaczął atakować. Ale był dobrym człowiekiem. Bardzo go kochałam.”

i to miłość prowadzi do najbardziej bolesnego momentu filmu — tego, który w rzeczywistości złamał Hopkinsa. Bez rozdawania zbyt wiele, przychodzi, jak najtrudniejsze rzeczy często, pod koniec.

„To była skomplikowana scena” „Pierwsze ujęcie było OK; czułem, że to było dobre. Florian zrobił tylko jedno lub dwa ujęcia w ogóle, ale tym razem chciał innego. Powiedziałem: „chyba nie dam rady. Nie wiem dlaczego. Nie jestem humorzasta w tym sensie, ale to było trudne. Powiedziałem: „daj mi spokój.”Wróciłem na plan, aby zrobić drugie ujęcie, zobaczyłem puste krzesło przy łóżku, gdzie siedziała moja postać, jego okulary i zdjęcie jego dwóch córek w minionych czasach. I pomyślałem: „To jest to. Jego zdjęcie, okulary, książka, pióro. Wiedziałem, co to znaczy: on nie żyje. I to mnie dopadło. Ta ostateczność jest tym, z czym wszyscy mamy do czynienia. Mamy wszystkie nasze powiązania, ale w końcu to wszystko kurz. Przeminęło z wiatrem.”

Zdjęcie: Sean Gleason. Dzięki uprzejmości Sony Pictures Classics

nic dziwnego, że taka rola spowodowałaby, że Hopkins rozważałby własną nietrwałość, mimo że jest kimś, kto nie musi być „zamknięty w wyściełanej celi” po zagraniu każdej części. Zazwyczaj po prostu pije „filiżankę kawy i wraca do domu”, mówi. Ale tym razem było inaczej. – Codziennie myślę o własnej śmiertelności-zwierza się. „Nie mam obsesji na punkcie śmierci, ale myślę o tym. Myślę: „mój Boże, co to za dziwna rzecz!””

być może nie boi się samej śmierci, ale psychiczne pogorszenie jego wyświetlanych na ekranie doppelgänger zdecydowanie wpłynęło na niego. Kilka razy w trakcie naszej rozmowy zwraca uwagę, że robi wszystko, co w jego mocy, aby zachować czujność umysłową.
” myślę, że musimy zadbać o nasz mózg, przespać jak najwięcej. Czytam, uczę się linijek-to znaczy, nauczyłem się całego scenariusza dla Ojca, zanim nawet zaczęliśmy. Byłem królem Learem rok wcześniej, byłem dwoma papieżami. Upewniam się, że znam cały tekst – przeglądam go 150, 200, 250 razy, co jest dość obsesyjne, wiem.”

ale dałby wszystko, by uniknąć losu ojca, by zapobiec powolnemu przesuwaniu się w zapomnienie. „Mój ojciec jest we mnie bardzo, ale mam nadzieję, że wystarczająco się zmodyfikowałem . Pamiętam te dni, kiedy umierał bardzo wyraźnie: ten rodzaj apatii, z którą staram się walczyć. Nie śpię. Pozostaję w formie, bo nie chcę popadać w tę beznadziejność.”

żeby nie brzmiał zbyt ponuro, wiedz, że Hopkins kocha życie. Kocha swoje życie. I nie zamierza zrezygnować z tego w najbliższym czasie. „Mógłbym trwać przez wiele lat, ale nigdy nie wiadomo. , Mam dużo czasu do śmierci, a to wielki sen. Głównie myślę o życiu, o zadowolonym stanie umysłu, bo myślę, że przeżyłam niesamowite, niesamowite życie, wykraczające poza moje marzenia. Jakby ktoś inny napisał moją historię. Nie wiem,jak się tu znalazłem. Patrzę wstecz na moje życie i myślę: „cóż, to jest niezwykłe.””

: Andreas Branch

Kiedy był chłopcem dorastającym w PORT TALBOT w Walii, na długo przed odkryciem go przez SIR Laurence ’ a Oliviera, pasowanego na rycerza przez królową Elżbietę II i trzymającego swojego pierwszego Oscara, Anthony Hopkins nienawidził popołudni. Uważał je za przygnębiające. Nie pytaj dlaczego-on tak naprawdę nie wie. Ale teraz. Jak wiele się zmieniło.

„najbardziej lubię poranki, ale teraz naprawdę lubię cały dzień. Wolę się obudzić i żyć-mówi, kilka minut po powitaniu nas nad zoomem z dużym, promienistym uśmiechem-takim, który dociera do jego oczu-małą falą i jasnym-cześć! To Tony!”Ale czy on naprawdę zna czas? Hopkins nie opuścił swojej bazy Pacific Palisades od prawie dziewięciu miesięcy, od pierwszych dni pandemii Covid-19. Poranek, popołudnie i noc połączyły się w jeden długi dzień. I nie mógł być szczęśliwszy z tego powodu.

Trzypiętrowa, Pozłacana Klatka o powierzchni 5778 stóp kwadratowych, w której uprawia mnóstwo artystycznych poszukiwań, codziennie grając na fortepianie, czasem przez całą godzinę; malując, komponując i czytając. Szybki skan jego półki ujawnia wielu autorów, od Francisa Bacona przez Christinę Rossetti po Davida Hockneya. Obecnie grzebał w ponurym domu Karola Dickensa („There’ s some cheerful reading!”) i obiecuje, że obejrzy aktorkę Olivię Coleman w Fleabag, o której do tej pory nie słyszał. („Pchła”, jak żywe pchły? Muszę to sprawdzić!”on zachwyca.)

„Nie chcę ryzykować ; po prostu akceptuję, że nie ma nic innego do zrobienia. Moja urocza żona, Stella, trzyma mnie w zamknięciu, bo nie chce, żebym zachorował. Myślę sobie: „o co tyle hałasu Na Zewnątrz? Idziesz ulicą i chodzisz do tych samych restauracji./ To szansa na zresetowanie. I świetnie się bawię w zamknięciu!”

jak każdy, kto śledzi go na Instagramie wie, wykorzystał swój czas kwarantanny do maksimum korzyści, pozwalając światu zobaczyć prawdziwego Anthony ’ ego Hopkinsa, w całej jego hawajskiej chwale. Może i „sir”, ale taki, który tańczy jak Drake; zamienia śmieszne filmiki ze zwierzętami ze swoją” koterią ” przyjaciół; rozmawia ze swoim kotem, Niblo, 10-letnim bezpańczykiem, którego uratował w Budapeszcie, jak człowieka; przyznaje, że jego największą przyjemnością w życiu jest śniadanie (w szczególności koktajle proteinowe i płatki owsiane); dzieli się głupiutkimi filmami o sobie grającym na klasycznym fortepianie, noszącym Halloweenową maskę horroru; i który w wieku 82 lat postanowił uruchomić kolekcję zapachów do piekła (a także zrobić coś dobrego: sprzedaż jego kolekcji perfum Anthony Hopkins, świec i dyfuzorów skorzysta na organizacji non-profit No Kid Hungry, próbie „bring a spark of Light Into the world”).

w tym momencie kariery, czy możemy oczekiwać czegoś mniej? Oczywiście, zagrał w wielu kawałkach z okresu Kupieckiej Kości Słoniowej, takich jak The Remains of the Day I Howard ’ s End, ale nie zapominajmy, że jest także Odynem z uniwersum Marvela i nie ma nic przeciwko zabawie z robotami, jak to zrobił u boku Marka Wahlberga w Transformers: Ostatni Rycerz i w dystopijnym serialu dramatycznym HBO Westworld. To także człowiek, który całkowicie przekształcił się w radykalnie różne postacie historyczne, w tym byli prezydenci Richard Nixon w Nixon i John Quincy Adams w Amistad, artysta Pablo Picasso w Surviving Picasso i filmowiec Alfred Hitchcock w Hitchcock. Zasadniczo nikt nie powinien się dziwić, że nadal zaskakuje swoimi filmowymi wyborami. Człowiek wie, co robi-jak sugerują jego wygrana w Oscarach, pięć nominacji, siedem nominacji do Złotych Globów, dwie nagrody Primetime Emmy i trzy BAFTY.

: Andreas Branch

przypuszczamy, że jest wdzięczny w dzisiejszych czasach, że nie był „wystarczająco bystry, aby zrobić cokolwiek innego.”(Jego słowa, nie nasze.) „Byłem okropnym uczniem; nie mogłem uprawiać sportu. Aktorstwo było moim hobby przez całe życie. Natknąłem się na to i pomyślałem: „to lepsze niż zarabianie na życie.”Jego oczy migoczą. „To był ulubiony cytat Roberta Mitchuma. Zaadoptowałam go.”

nie daj się oszukać: aktorstwo zawsze było powołaniem, a nie rezerwą. Kilka lat po ukończeniu Royal Welsh College of Music& Drama w Cardiff, został zauważony przez Sir Oliviera, który zaprosił go do Royal National Theatre w 1965 roku. Jego pierwsza ważna rola filmowa, Richard Lwie Serce w 1968 roku Lew w zimie, wkrótce potem.

„od najmłodszych lat wiedziałem, czego chcę” „To było coś ponad ambicją. Wiedziałem, że jest coś, co mogę zrobić, a może ktoś inny nie, i miałem świetnego mentora w Laurence ’ u Olivierze. Pracowałem z niesamowitymi ludźmi, takimi jak Peter O ’ Toole i Katharine Hepburn. Miałem szczęście.”

to, czego teraz naprawdę chce, w tej chwili, to ciągły spokój. Świetnie się bawi w domu, ale chociaż jest świadomy tego, co dzieje się na zewnątrz, odkrywa, że bycie atakowanym przez jego negatywność tak regularnie zabija jego wibracje. Przez ostatni tydzień brał udział w strajku medialnym. „Wiem, że świat powiedziałby, że jestem strusiem, ale to zbyt duży hałas”, wyjaśnia. „Myślisz,’ o czym my wszyscy mówimy? Każdy ma swoje zdanie na każdy temat! Nie mogę tego słuchać. Nie oglądałam wiadomości od pięciu dni, a już czuję się jak inna osoba. Naprawdę. Przechodzę przez łatki, w których Nie będę nic czytał ani oglądał. Mam dość tych samych twarzy gadających o tym i tamtym. Jesteśmy uzależnieni od złych wiadomości. Chcę spokojnego życia.”

to, czego odmawia, mówi, to poddanie się cynizmowi. „Myślę,’ cóż, to jest świat. Nikt z nas nie jest doskonały; wszyscy popełniamy błędy. Rządy nawalają, zaczynają się wojny, taki jest stan ludzkości.”Grałem dziś rano trochę Brahmsa i Rachmaninowa i nie mogłem przestać myśleć, jaki niezwykły geniusz tkwi w tych wielkich muzykach i kompozytorach, ale jak te same narody, które ich wyprodukowały, wywołały tak kolosalną wojnę. Ale taka jest natura ludzi. Z jednej strony jesteśmy agresywnymi zabójcami, a z drugiej niesamowicie kreatywnymi. Jednak nie rozpaczam nad nami; myślę, że mamy tak duży potencjał. Bycie cynicznym to bycie tchórzliwym i strata czasu”, oświadcza, zanim się zastanowi ,” oczywiście, czasami bywam cyniczny, ale myślę: „daj spokój, zapomnij. Najlepszą rzeczą do zrobienia jest pogoda. Rób, co możesz. Musicie wierzyć w teraźniejszość, ponieważ reszta i tak jest iluzją. Żyj życiem, Powiedz TAK i bierz się do roboty.””

i jakie życie miał.