in deze commentaren wordt een nieuwe interpretatie gegeven van de apocalyptische verslagen: Babylon vertegenwoordigt niet langer de stad Rome, maar Córdoba, zetel van de Omajjaden emirs van al-Andalus; het beest, ooit een symbool van het Romeinse Rijk, staat nu voor de Islamitische indringers die in deze tijd dreigden het westerse christendom te vernietigen, en die gebieden van het Asturische Koninkrijk plunderden.

de proloog van het tweede boek van de commentaren bevat de kaart van Beatus, een van de beste voorbeelden van een kaart van de hoogmiddeleeuwse cultuur. Het doel van deze kaart was niet om de wereld cartografisch weer te geven, maar om de diaspora van de apostelen in de eerste decennia van het christendom te illustreren. Beatus nam gegevens uit de werken van Isidoor van Sevilla, Ptolemaeus en de Bijbel. De wereld werd voorgesteld als een landschijf omringd door de oceaan en verdeeld in drie delen: Azië (bovenste halve cirkel), Europa (linkeronderkwadrant) en Afrika (rechteronderkwadrant). De Middellandse Zee( Europa-Afrika), de Nijl (Afrika-Azië), de Egeïsche Zee en de Bosporus (Europa-Azië) waren de grenzen tussen de verschillende continenten.Beatus geloofde dat de Apocalyps beschreven in het boek Openbaring op handen was, wat gevolgd zou worden door 1290 jaar overheersing door de Antichrist. Beatus volgde De opvattingen van Augustinus van Hippo, wiens werk, de stad van God, de commentaren beïnvloedde die de aanname volgden dat de geschiedenis van de wereld in zes eeuwen was gestructureerd. De eerste vijf strekten zich uit van de schepping van Adam tot het lijden van Jezus, terwijl de zesde, na Christus, eindigt met het loslaten van de gebeurtenissen die in het boek Openbaring worden voorspeld.

voor Beatus van Liébana werd de hoer van Babylon (openbaring 17.4-5) (Een christelijke allegorie van het kwaad) geïncarneerd door het Emiraat Córdoba.

millennialistische bewegingen waren in die tijd heel gebruikelijk in Europa. Tussen 760 en 780 veroorzaakte een reeks kosmische verschijnselen paniek onder de Gallische bevolking; Johannes, een visionaire monnik, voorspelde de komst van het laatste oordeel tijdens het bewind van Karel de grote. In deze tijd verscheen de Apocalyps van Daniël, een Syrische tekst geredigeerd tijdens de heerschappij van keizerin Irene van Athene, waarin oorlogen tussen de Arabieren, de Byzantijnen en de noordelijke volkeren werden voorspeld. Deze oorlogen zouden eindigen met de komst van de Antichrist.gebeurtenissen die plaatsvonden in Hispania (islamitische heerschappij, de adoptionistische ketterij, de geleidelijke assimilatie van de Mozarabs) waren voor Beatus signalen van de naderende apocalyps. eeuwigheid. Zoals Elipandus beschrijft in zijn brief van de bisschoppen van Spania aan hun broers in Gallië, ging de abt van Santo Toribio zo ver om zijn landgenoten de komst van het einde der tijden aan te kondigen op Pasen van het jaar 800. Aan het begin van die dag ontmoetten honderden boeren elkaar rond de abdij van Santo Toribio, wachtend, doodsbang, op de vervulling van de profetie. Ze bleven daar, zonder anderhalve dag te eten, totdat een van hen, Ordonius genaamd, uitriep: “laten we eten en drinken, zodat als het einde van de wereld komt, we vol zijn!”.de profetische en millennialistische visies van Beatus produceerden een blijvend kenmerk in de ontwikkeling van het Koninkrijk Asturië: de Chronica Prophetica, die rond 880 n. Chr.werd geschreven, voorspelde de laatste val van het Emiraat Córdoba, en de verovering en verlossing van het gehele Iberisch schiereiland door koning Alfonso III. millennialistische beelden worden ook weerspiegeld in het hele Koninkrijk in het Overwinningskruis icoon, het belangrijkste embleem van het Asturische koninkrijk, dat zijn oorsprong heeft in een passage van het boek Openbaring waarin Johannes van Patmos visie op de wederkomst. Hij ziet Jezus Christus gezeten in zijn majesteit, omringd door wolken en bevestigend: “Ik ben Alfa en Omega, het begin en het einde, zegt de Heer, die is, en die was, en die komen zal, de Almachtige”. Het is waar dat het gebruik van de labarum niet beperkt was tot Asturië, en dateert uit de tijd van Constantijn de Grote, die dit symbool gebruikte tijdens de Slag om de Milvische brug. Echter, het was in Asturië waar de Cruz de la Victoria bereikte een algemeen gebruik: in bijna elke pre-Romaanse kerk is dit icoon gegraveerd, vaak vergezeld van de uitdrukking “Hoc signo tuetur pius, in hoc signo vincitur inimicus”, dat het koninklijke motto van de Asturische vorsten werd.een van de belangrijkste geestelijke erfenissen van het Asturische Koninkrijk is de creatie van een van de belangrijkste manieren van culturele overdracht in de Europese geschiedenis: de Camino de Santiago. De eerste tekst die St. Jakobus ‘ prediking in Spanje is de Breviarius de Hyerosolima, een 6e-eeuws document waarin staat dat de apostel werd begraven op een raadselachtige plaats genaamd Aca Marmarica. Isidore van Sevilla ondersteunde deze theorie in zijn werk de ortu et obitu patrium. Honderdvijftig jaar later, in de tijd van Mauregato, gaf de hymne O dei Verbum de Heilige Jakobus weer als “het gouden hoofd van Spanje, onze beschermer en nationale beschermheer” en er wordt melding gemaakt van zijn prediking op het Iberisch schiereiland tijdens de eerste decennia van het christendom. Sommigen schrijven deze hymne toe aan Beatus, hoewel dit nog steeds door historici wordt besproken.de legende van Sint-Jakobus kreeg steun tijdens de regering van Alfons II.de periode werd gekenmerkt door Alfons II ‘ S contact met Karel de grote voor militaire bijstand en de invoer van soortgelijke koninklijke ceremonies en regeringsstructuren. De Galicische kluizenaar Pelayo beweerde een mysterieuze helderheid te zien gedurende enkele nachten boven het bos van Libredón, in het bisdom Iria Flavia. Engelachtige liederen begeleidden de lichten. Onder de indruk van dit fenomeen verschijnt Pelayo voor de bisschop van Iria Flavia, Teodomirus, die – na de kluizenaar te hebben gehoord – de locatie met zijn gevolg bezoekt. De legende gaat dat in de diepten van het bos een stenen graf werd gevonden met drie lijken, die werden geïdentificeerd als die van Sint Jacobus, zoon van Zebedeüs, en zijn twee discipelen, Theodorus en Atanasius. Volgens de legende was koning Alfonso de eerste pelgrim die was gekomen om de apostel te zien. Tijdens zijn reizen werd hij ‘ s nachts geleid door de Melkweg, die vanaf dat moment de naam Camino de Santiago kreeg.de oprichting van het zogenaamde Sint-Jakobsgraf was een formidabel politiek succes voor het Koninkrijk Asturië: nu kon Asturië aanspraak maken op de eer van het hebben van het lichaam van een van de apostelen van Jezus, een voorrecht dat alleen gedeeld werd met Azië (Efeze) waar Johannes de apostel werd begraven, en Rome, waar de lichamen van Sint Petrus en Sint Paulus rustten. Vanaf het begin van de 12e eeuw groeide Santiago de Compostela uit tot een van de drie heilige steden van het christendom, samen met Rome en Jeruzalem. In latere eeuwen reisden veel Centraal-Europese culturele invloeden naar Iberia via de weg van St. James, van de Gotische en Romaanse stijlen tot de Occitaanse lyrische poëzie.

echter, het verhaal van de “ontdekking” van de overblijfselen van de apostel vertoont enkele raadselachtige kenmerken. Het graf werd gevonden op een plaats die sinds het Laat-Romeinse Rijk als necropolis werd gebruikt, dus het is mogelijk dat het lichaam toebehoorde aan een prominente persoon van het gebied. De Britse historicus Henry Chadwick veronderstelde dat het graf van Compostela de overblijfselen van Priscillian bevatte. Historicus Roger Collins stelt dat de identificatie van de relikwieën (in ieder geval niets dat in de buurt komt van een volledig lichaam) met Saint James gerelateerd is aan de vertaling van de overblijfselen gevonden onder een 6e-eeuws kerkaltaar in Mérida, waar verschillende namen van heilige zijn vermeld, waaronder Saint James. Andere geleerden, zoals Constantino Cabal, benadrukten het feit dat verschillende Galicische plaatsen, zoals Pico Sacro, Pedra da Barca (Muxía) of San Andrés de Teixido, al trekpleisters waren voor heidense bedevaart in de pre-Romeinse tijd. Heidense overtuigingen hielden deze plaatsen als het einde van de wereld en als ingangen naar de Keltische andere wereld. Na de ontdekking van het graf van de Heilige Jakobus begon de geleidelijke kerstening van deze pelgrimsroutes.

MythologyEdit

Ercina lake, Covadonga. Volgens de legende is onder de wateren een dorp-of misschien een stad – verborgen.sinds de kronieken van het Asturische Koninkrijk anderhalve eeuw na de slag bij Covadonga werden geschreven, zijn er veel aspecten van de eerste Asturische koningen die gehuld blijven in mythe en legende.hoewel de historiciteit van Pelayo zonder twijfel bestaat, bevat het historische verhaal dat hem beschrijft vele volksverhalen en legenden. Eén van hen beweert dat Pelayo, voorafgaand aan de Mosliminvasie, op bedevaart ging naar Jeruzalem, de heilige stad van het christendom. Daar is echter geen bewijs voor.ook wordt gezegd dat de Cruz De La Victoria in het begin door een blikseminslag in een eikenhout werd gesneden. De kern van dit verhaal bevat twee elementen van groot belang in de Asturische folklore. Aan de ene kant was bliksem het oude symbool van de Asturische god Taranis, en in de Asturische mythologie werd gedacht te worden gesmeed door de Nuberu, heer van wolken, regen en wind. Aan de andere kant is de eik Het symbool van de Asturische royalty en in reliëfs van de Abamia kerk (waar Pelayo werd begraven) worden bladeren van die boom getoond.het Covadonga gebied is ook rijk aan verbazingwekkende verhalen, zoals het verhaal dat zou hebben plaatsgevonden in een herderdorp waar tegenwoordig de meren Enol en Ercina liggen. Maria, Moeder van Jezus, vermomd als pelgrim, zou dat dorp hebben bezocht en voor elk huis om voedsel en onderdak hebben gevraagd. Ze werd grof afgewezen door iedereen, behalve een herder die haar toevlucht gaf en van harte deelde alles wat hij had. Op de volgende dag, als straf voor hun gebrek aan gastvrijheid, een vloed van goddelijke oorsprong verwoest het dorp, dat volledig bedekt alles behalve het huisje van de Goede Herder. Voor hem begon de mysterieuze gast te huilen, en haar tranen werden bloemen toen ze de vloer bereikten. Toen besefte de herder dat de pelgrim eigenlijk Maria was.

illustratie van Hezekiah ‘ s Canticle behorend tot de Très Riches Heures du Duc de Berry. De Asturische vorsten namen vaak de koningen van het Oude Testament als hun modellen.

Er zijn ook mythes over de Asturische monarchie die eerder geworteld zijn in Joodse en christelijke tradities dan in heidense: de Chronica ad Sebastianum vertelt over een buitengewone gebeurtenis die plaatsvond toen Alfonso I stierf. Terwijl de edelen een wake voor hem hielden, konden er hemelse liederen door engelen worden gezongen. Ze reciteerden de volgende tekst van het boek van Jesaja (die toevallig hetzelfde is dat werd gelezen door de Mozarabische priesters tijdens de Wake van de heilige zaterdag):

Ik zei in het afsnijden van mijn dagen, Ik Ga naar de poorten van het graf: ik ben beroofd van het residu van mijn jaren.ik zeide: Ik zal den HEERE niet zien in het land der levenden; Ik zal den mens niet meer zien met de inwoners der wereld.mijn leeftijd is vertrokken, en is verwijderd van mij als een herderstent: ik heb afgesneden als een wever mijn leven: hij zal me afsnijden met trekkende ziekte: van dag tot nacht zult gij een einde van mij maken.ik rekende tot de ochtend, dat, als een leeuw, hij al mijn botten zal breken: van dag tot nacht zult gij een einde aan mij maken.als een kraanvogel of een zwaluw, alzo sprak ik: ik rouwde als een duif: mijn ogen falen met opwaarts Kijken: O Heer, Ik ben onderdrukt; onderneem voor mij.

– Is. 38,10-14

Dit lied werd gereciteerd door Hizkia, koning van Juda, na zijn herstel van een ernstige ziekte. In deze verzen betreurde de koning met Smart zijn vertrek naar sheol, de Joodse onderwereld, een schaduwrijke plaats waar hij God noch mensen meer zou zien.

Kerk van Santa María del Naranco, voormalig Aula regia van het Asturische Koninklijk Paleis. Oostelijke gevel. Dit is waarschijnlijk het mooiste voorbeeld van Asturische architectuur.

Asturië heeft ook voorbeelden van de koning in de bergmythe. Volgens de traditie is het nog steeds mogelijk om koning Fruela te zien wandelen rond de Jardín de los Reyes Caudillos (een deel van de Kathedraal van Oviedo), en er wordt gezegd dat zijn kleinzoon, de beroemde cavalier Bernardo del Carpio, slaapt in een grot in de Asturische bergen. Het verhaal vertelt dat op een dag een boer ging in een bepaalde grot om zijn verloren koe op te halen en hoorde een sterke stem die verklaarde Bernardo del Carpio, overwinnaar over de Franken in Roncevaux. Nadat hij had gezegd dat hij eeuwenlang alleen in die grot had gewoond, zei hij tegen de Boer: “Geef me je hand, zodat ik kan zien hoe sterk de mannen vandaag zijn”. De herder, bang, gaf hem de hoorn van de koe, die, toen gegrepen door de reus man, werd onmiddellijk gebroken. De arme dorpeling liep doodsbang weg, maar niet zonder Bernardo te horen zeggen:”de huidige mannen zijn niet zoals degenen die me hielpen om Fransen te doden in Roncevaux”.