W oczekiwaniu na wczorajszy draft, czułem się zmuszony do przejrzenia rekordów general managerów w całym NBA, począwszy od Danny Ainge Boston Celtics.

jako niekwestionowany fan Celtiku, wkręciłem się w mit, że Ainge jest jednym z najbystrzejszych drafterów ligi. I chociaż odkrył wiele klejnotów-szczególnie pod koniec draftu—jego płyta jest bardziej mieszana, niż większość fanów Bostonu chce przyznać.

oceniając każdy draft, przyjrzałem się ilościowemu wstępnemu podejściu i przyjrzałem się przeciętnemu rocznemu „udziałowi w wygranych (Bill James)” każdego z draftów w trakcie jego kariery. Nie brałem pod uwagę potrzeb pozycyjnych zespołu ani względnego szczęścia z urazem, więc ta analiza nie jest bynajmniej idealna. Jest to raczej próba oszacowania wartości-określonej przez wkład w karierę każdego gracza-że każdy menedżer generalny wydostaje się z danej pozycji draftu.

z tym zastrzeżeniem z drogi, spojrzenie na historię projektu Danny 'ego Ainge’ a, rok po roku:

selekcje:

• No.13 Marcus Banks (F)
• No. 27 Kendrick Perkins (B+)
• No. 56 Brandon Hunter (C+)

w dniu draftu Celtics wymienili z numerem 16 i 20 Memphis Grizzlies w zamian za selekcje z numerem 13 i 27. Wybierając athletic Banks z numerem 13, Ainge wyprzedził dwudziestu graczy, którzy okazali się lepsi od Banks w trakcie swojej kariery, w tym Davida Westa, Borisa Diaw, Leandro Barbosa, Josha Howarda i mo Williamsa wśród wielu innych.W wyjątkowym drafcie od góry do dołu, Ainge zawrócił i źle spudłował w swoim pierwszym wyborze jako Celtics GM.

Ainge odzyskał dobrą wartość w kendricku Perkinsie z następnym wyborem. Perkins, z numerem 27, był bardziej produktywny w swojej karierze niż 17 z 26 wybranych przed nim zawodników. Jednak sześciu zawodników wybranych po Perkinsie wniosło więcej do swoich drużyn. Na tej liście znajduje się m.in. wspomniany Howard, Williams i Barbosa. Mimo to, biorąc pod uwagę niedobór pozycji, można dokonać wyboru Perkinsa nad innymi graczami.

Brandon Hunter, Z pick No.56, miał tak dobrą karierę, jak można się spodziewać po tak niskim wyborze. Po dwóch latach gry w lidze Hunter został rozwiązany.

ocena ogólna: D

mimo, że Perkins dobrze się spisał dla Celtics, Ainge musiał uzyskać więcej wartości z dwóch pierwszych selekcji. Strikeout na Geraldzie Greenie, biorąc pod uwagę, jak wielu dobrych graczy zostało powołanych za nim, więcej niż kompensuje dobro wyboru Perkinsa.

2004 Draft

wybór:

• nr 15 Al Jefferson (a)
• Nr 24 Delonte West (A-/B+)
• nr 25 Tony Allen (B+)
• nr 40 Justin Reed (B)

Z punktu widzenia wygranych akcji, tylko dwóch profesjonalistów powołanych później-Josh Smith i Kevin Martin-osiągnęło więcej od czasu draftu niż Big Al.

podobnie jak Perkins rok przed nim, Big Al korzysta z niedoboru pozycyjnego, ponieważ znalezienie dobrych napastników i strażników nie jest tak trudne, jak ci, którzy potrafią skutecznie grać w centrum. Pomimo niedawnej historii kontuzji, Jefferson zrobił więcej dla swoich zespołów niż wszyscy z wyjątkiem czterech z 14 zawodników wybranych przed nim.

Delonte West świetnie spisał się na 24 miejscu, wyprzedzając 11 z 23 wybranych przed nim zawodników. Kevin Martin, Anderson Varejao i Chris Duhon zostali wybrani po West i prawdopodobnie mieli lepsze kariery do tej pory, ale trudno spierać się z produkcją Westa o późną selekcję.

podobnie, Tony Allen okazał się wartościowy, pomimo podziurawionej kariery. Nawet biorąc pod uwagę jego liczne kontuzje, Allen osiągnął średnio 2.44 wygrane akcje rocznie od przystąpienia do Ligi. Ocena ta odzwierciedla 19. miejsce w swojej klasie, wykazując ponadprzeciętną wartość dla 25. selekcji. Allen otrzymuje subiektywne punkty bonusowe, ponieważ nie można było przewidzieć jego historii kontuzji, a jego kariera wciąż trwa.

Justin Reed był marginalnym współpracownikiem w swojej trzyletniej karierze, co jest nieco powyżej oczekiwań w przypadku wyboru w drugiej rundzie.

ocena ogólna: a

2005 Draft

Wybór:

• nr 18 Gerald Green (F)
• nr 50 Ryan Gomes (a)
• nr 53 Orien Greene (C -)

pomimo reputacji najlepszego sportowca w swojej klasie draftu, Green okazał się wielkim biustem. Tylko dwóch zawodników przed nim miało mniejszy wkład w NBA niż Green, jednym z nich był Fran Vazquez. David Lee, Brandon Bass,Monta Ellis, Marcin Gortat, Louis Williams i Hakim Warrick to nieliczni z 27 zawodników powołanych po Greenie do bardziej produktywnej kariery.

Ryan Gomes, z drugiej strony, reprezentuje wielką wartość jako 50.selekcja, ponieważ jego średni roczny udział w wygranych przekracza udział 36 z 49 graczy wybranych przed nim—w tym niektórych znanych graczy, takich jak Brandon Bass, C. J. Miles, Louis Williams, Jason Maxiell i Nate Robinson. Tylko Marcin Gortat zrobił więcej z późniejszej pozycji.

nie zaprzeczymy Greene 'owi (ani Ainge’ owi), że po czterech latach wypadł z ligi, bo to faktycznie przekracza oczekiwania dla człowieka z numerem 53.

ocena ogólna: D +

godny pochwały wybór Gomesa nie zrekompensuje miss na greenie, biorąc pod uwagę, ilu przyzwoitych graczy było jeszcze dostępnych po 18.wyborze. Podejmowanie dużego ryzyka jest dużą częścią sukcesu Danny ’ ego Ainge jako gracza i jako dyrektora, i podziwiam go za to, ale ta ocena opiera się na produkcji, a nie procesie.

projekt 2006

Wybór:

• nr 21 Rondo Rajońskie (a+)
• nr 49 Leon Powe (a)

starając się skupić tę dyskusję na zdolności kreślarskiej Ainge ’ a, a nie jego bystrości handlowej, zignorowałem handel, który wysłał Celtics z numerem 7 Randy Foye (który został natychmiast wymieniony za Brandona Roya), Raef Lafrentz i Dan Dickau do Portland Trail Blazers za Sebastiana Telfaira, Theo Ratliffa i drugiego wyboru. Ponieważ Rondo zostało natychmiast sprzedane Celtics, możemy rozsądnie założyć, że Ainge czuł, że warto wybrać go z numerem 21, nawet jeśli technicznie nie draftu Rondo.

wystarczy powiedzieć, że Danny zdobył home runa przy pomocy rondo. Spośród 20 zawodników przed nim, tylko LaMarcus Aldridge i Brandon Roy uśrednili więcej wygranych niż Rondo—różnica jest na tyle znikoma, a trend na tyle korzystny dla Ronda, że nie będzie tak długo.

żaden z zawodników powołanych za nim nie dał więcej swoim drużynom. Oczywiście, jest to niesamowita wartość dla 21. wyboru, wystarczająco dla mnie, aby powiedzieć, że ten sam wybór zadośćuczynił Marcus Banks i Gerald Green razem wzięci.

podobnie jak jego stellar draft w 2004 roku, Ainge odkrył wiele ukrytych klejnotów w 2006 roku, podążając za wyborem Rondo z Leonem Powe pod numerem 49. Ainge spojrzał poza wątpliwości co do zdrowia Powe ’ a, jego pochodzenia i pozycji w NBA, aby stworzyć siłę zbiórki, która wyprzedziła 47 jego rówieśników draftu z 2006 roku, w tym wszystkich 11 wybranych po nim.

ocena ogólna: A+

nie można prosić o lepszy szkic. Do tego projektu, jak również do 2004 roku, nawiązuje Fundacja Banner 17. Poza Portland—który wybrał drugą i szóstą, w zasadzie—Boston w 2006 roku wylosował więcej talentów niż jakakolwiek inna drużyna, pomimo późnego wyboru w każdej rundzie.

2007 Draft

selekcje:

• nr 32 Gabe Pruitt (C -)
• nr 35 Glen Davis (B+)

ponownie ignorujemy transakcję Raya Allena, który wysłał wybór nr 5 (Jeff Green) do Seattle i skupiamy się na selekcjach, które zachował Boston.

Gabe Pruitt, wyrzucony z ligi po zaledwie dwóch latach, jest znośny tylko dla kibiców Celtics, ponieważ Lakers wybrali równie okropnego Javarisa Crittendona 13 selekcji przed Ainge tabulatorem Pruitta. Chociaż nie oczekuje się ważnego trybika w rotacji z numerem 32, wybór zawodnika, który może pozostać w lidze dłużej niż dwa lata, nie jest zbyt wiele do życzenia.

chociaż ostatnio celem krytyki, Glen „Big Baby” Davis może grać. Podobnie jak Leon Powe, dziecko nie pasowało do wygodnych stereotypów dotyczących tego, jak powinien wyglądać power forward/center. Tak więc, podobnie jak rok wcześniej, Ainge przeoczył braki fizyczne i wybrał bardzo produktywnego zawodnika.

Ainge skupił się na grze, a nie na odtwarzaczu, co dobrze wróży debiutantowi z 2011 roku Jajuanowi Johnsonowi. Wybrany na 35. miejsce, Davis wyraźnie zagrał lepiej niż 21 młodych ludzi, z których wielu ma bardziej atrakcyjną sylwetkę w NBA.

ocena ogólna: B

Przyzwoity szkic.

projekt 2008

Wybór:

• nr 30 J. R. Giddens (D)
• nr 48 Bill Walker (B)
• No. 60 Semih Erden (a)

Giddens posiadał niezwykłą atletyczność, rozmiary i szybkość jak na swoją pozycję, a jego potencjał poza mapą okazał się zbyt kuszący, by go przekazać, a niech to szlag.

chociaż Giddens zakończył się niezaprzeczalną katastrofą NBA, Ainge unika oceny „F” w tym wyborze na podstawie niskiej liczby wysokiej jakości profesjonalistów wybranych za Giddensem. Należy jednak zauważyć, że 15 z 30 graczy wybranych po Giddens (na szczęście dwóch z nich było typami Celtics) ma więcej pozytywnych statystyk wygranych niż Giddens, w tym bardzo przydatnych graczy, takich jak DeAndre Jordan, Omer Asik i Luc Mbah a Moute.

Bill Walker wyprzedził 18 z 46 przygotowanych przed nim, a tylko Semih Erden produkował więcej średnich akcji wygranych (choć tylko ponad rok) z niższej pozycji. Walker wydaje się mieć umiejętności i etykę pracy, aby pozostać w lidze przez wiele lat.

przy wyborze nr 60, Ainge zrezygnował z natychmiastowej gratyfikacji w zamian za atletycznego, trenującego siedmiometra w Semih Erden. Chociaż Erden dostał się do NBA dopiero po dwóch latach, niemal od razu został członkiem rotacji Celtics i pokazał wiele obiecujących wyników w swoim debiutanckim sezonie w zeszłym roku.

ocena ogólna: C

po nieudanym pierwszym wyborze, Ainge wraca do zdrowia, aby uzyskać dobrą wartość w późniejszych typach. Łącznie Celtics uzyskali prawie oczekiwany poziom talentów, biorąc pod uwagę ich trzy typy draftu.

projekt 2009

wybory 2009:

• nr 58 Lester Hudson {c}

jak można się spodziewać, Lester Hudson nie stworzył wielu pamiętnych momentów NBA po tym, jak został wybrany z 58.numerem w drafcie 2009.

ocena ogólna: C

2010 projekt

Wybór:

• nr 19)
• nr 52 Łukasz Harangody (Inc.)

ocena ogólna: niekompletna

nie wierzę w klasyfikację zawodników po jednym sezonie pełnym kontuzji lub w klasyfikację selekcji drugiej rundy lub późnych selekcji pierwszej rundy po zaledwie roku, ponieważ przypuszczalnie rozwój tych zawodników potrwa nieco dłużej. Ten nadchodzący sezon powinien nam wiele powiedzieć o Bradleyu i Harangody, zakładając, że jest jeden. Powiem, że wydaje się, że Harangody powinien mieć wystarczająco dużo umiejętności i wytrwałości, aby pozostać w lidze przez ponad trzy lata.

2011 Draft

selekcje:

• nr 27 Jajuan Johnson
• nr 55 E ’ Twaun Moore

prognozy:

opierając się na jego historii redakcyjnej, wierzę, że fani Celtics mają powody, aby wierzyć, że Ainge uderzył w znak z tym draftem. Johnson pasuje do formy najlepszych typów Ainge, nie nazywanych Rondo, ponieważ jest bardzo produktywnym zawodnikiem, którego fizyczne „ograniczenia” (w tym przypadku jego niska waga jak na swój wzrost) odstraszyły inne drużyny.

inne hity Ainge, które przypominały ten profil, to Ryan Gomes, Leon Powe, Glen Davis i Luke Harangody. Tak jak te nazwy powinny dać fanom Celtics zaufanie, tak też powinny być następujące nazwiska: Marcus Banks, Gerald Green, J. R. Giddens. Większość pudeł Ainge 'a pochodzi z rysowania fizycznych super-sportowców, którzy nie mieli produktywnego doświadczenia w college’ u.

obie selekcje w tym roku reprezentują solidnych, wszechstronnych graczy, z zauważalnymi umiejętnościami NBA, którzy konsekwentnie wytwarzali się przeciwko dobrej konkurencji w college ’ u i powinni cieszyć się produktywną karierą NBA. Miejmy nadzieję, że nie zostaną one sprzedane w terminie wymiany dla wypranych weteranów.

ogólny zapis

ogólna ocena: 2003-2011: B+

chociaż historia Ainge ’ a w drafcie nie jest idealna, ważne jest, aby wziąć pod uwagę kilka rzeczy. Po pierwsze, zebrał więcej talentów na swoich stanowiskach, niż należy się spodziewać. Po drugie, wiele z jego selekcji draftu przyczyniło się znacząco do sukcesu zespołu lub zostało skutecznie sprzedanych w wymianie w zamian za supergwiazdy, takie jak Ray Allen i Kevin Garnett.

oceniając Ainge należy wziąć pod uwagę zespół, który odziedziczył i porównać go do czterech kolejnych sezonów 50-plus i jednego Mistrzostwa.

aby uzyskać więcej informacji na temat draftu NBA 2011, śledź raport Bleachera na temat wyników draftu NBA i klas draftu NBA.