Papieska nieomylność, w teologii Rzymskokatolickiej, Doktryna, że papież, działając jako najwyższy nauczyciel i pod pewnymi warunkami, nie może błądzić, gdy uczy w sprawach wiary lub moralności. Jako element szerszego rozumienia nieomylności kościoła, doktryna ta opiera się na przekonaniu, że Kościołowi powierzono misję nauczania Jezusa Chrystusa i że w świetle swego mandatu od Chrystusa pozostanie wierny tej nauce dzięki pomocy Ducha Świętego. Jako taka, doktryna ta jest powiązana, lecz odróżnialna od koncepcji nietykalności, czyli doktryny, że łaska obiecana Kościołowi zapewnia jego wytrwałość aż do końca czasów.

Czytaj więcej na ten temat

Rzymski katolicyzm: Pius IX

…był ” niezniszczalny „lub nawet” nieomylny.”Inerrancy byli również domagani dla Biblii zarówno przez teologów rzymsko-katolickich, jak i protestanckich….

termin nieomylność był rzadko wymieniany we wczesnym i średniowiecznym kościele. Krytycy doktryny wskazywali na różne okazje w historii Kościoła, kiedy papieże nauczali doktryn heretyckich, z których najbardziej godnym uwagi jest przypadek Honoriusza I (625-638), który został potępiony przez III Sobór Konstantynopolitański (680-681; szósty Sobór ekumeniczny).

definicja Soboru Watykańskiego i (1869-70), ustalona wśród sporych kontrowersji, określa warunki, w jakich papież może być uznany za nieomylnego, czyli ex cathedra („z krzesła” jako najwyższy nauczyciel). Warunkiem koniecznym jest, aby papież miał zamiar domagać się nieodwołalnej zgody całego Kościoła w jakimś aspekcie wiary lub moralności. Pomimo Rzadkości odwoływania się do tego twierdzenia i pomimo podkreślenia autorytetu biskupów w Soborze Watykańskim II (1962-65), doktryna ta pozostawała główną przeszkodą w dążeniach ekumenicznych na początku XXI wieku i była przedmiotem kontrowersyjnych dyskusji nawet wśród teologów katolickich.