4-3-1–2Edit

odmiana 4-3-3, w której napastnik ustępuje środkowemu atakującemu pomocnikowi. Formacja koncentruje się na atakującym pomocniku, który przenosi grę przez środek z napastnikami po obu stronach. Jest to znacznie węższa konfiguracja w porównaniu do 4-3-3 i zwykle zależy od „1”, aby stworzyć szanse. Przykładami drużyn, które zdobyły trofea przy użyciu tej formacji były Puchar UEFA 2002-03 i 2003-04 zwycięzca Ligi Mistrzów UEFA José Mourinho z Porto; Carlo Ancelotti grał w latach 2002-2003 w Lidze Mistrzów UEFA, 2003-2004 w Serie A w Mediolanie, a 2009-2010 w Chelsea. Formację tę przyjął również Massimiliano Allegri na sezon 2010-2011 dla Milanu. W latach 2012-2015 Maurizio Sarri był faworytem do awansu do Serie A, a w sezonie 2014-2015 uniknął spadku i zajął 15.miejsce.

4-1-2-3Edit

odmiana 4-3-3 z defensywnym pomocnikiem, dwoma środkowymi pomocnikami i płynną przednią trójką.

4-4-2 diamond lub 4-1-2-1–2Edit

4-4-2 diamond (opisywany również jako 4-1-2-1-2) Szerokość w zespole musi pochodzić od pełnych pleców pchających do przodu. Defensywny pomocnik jest czasami używany jako głęboko leżący rozgrywający, ale musi pozostać zdyscyplinowany i chronić tylną czwórkę za nim. Środkowy atakujący pomocnik jest kreatywnym graczem, odpowiedzialnym za podniesienie piłki i rozłożenie piłki na pełne plecy lub zapewnienie dwóm napastnikom kulek. Kiedy nie ma w posiadaniu, pomocnicza czwórka musi spaść i pomóc w obronie, podczas gdy dwaj napastnicy muszą być wolni do kontrataku. Jego najbardziej znanym przykładem był Milan Carlo Ancelotti, który wygrał finał Ligi Mistrzów UEFA w 2003 roku i zdobył wicemistrzostwo Milanu w 2005 roku. Milan był zmuszony przyjąć tę formację, aby polecić utalentowanego środkowego pomocnika Andreę Pirlo, w okresie, gdy pozycję ofensywnego pomocnika zajmowali Rui Costa, a później Kaká. Taktyka ta została stopniowo porzucona przez Milan po odejściu Andrija Szewczenki w 2006 roku, stopniowo przyjmując formację „Choinka”.

4-1-3–2Edit

4-1-3-2 jest odmianą 4-1-2-1-2 i posiada silnego i utalentowanego środkowego pomocnika defensywnego. Pozwala to pozostałym trzem pomocnikom grać dalej do przodu i bardziej agresywnie, a także pozwala im przejść z powrotem do defensywnego środka podczas ustawiania gry lub odzyskiwania po kontrataku. 4-1-3-2 daje silną obecność w przednim środku boiska i jest uważany za formację atakującą. Przeciwne drużyny z szybkimi skrzydłowymi i silnymi zdolnościami mijania mogą próbować przytłoczyć 4-1-3-2 szybkimi atakami na skrzydłach boiska, zanim trzej ofensywni pomocnicy będą mogli się wycofać, aby pomóc swojej linii defensywnej. Valeriy Lobanovskiy jest jednym z najbardziej znanych przedstawicieli formacji, używając go z Dynamem Kijów, zdobywając przy tym trzy europejskie trofea. Innym przykładem 4-1-3-2 w użyciu była reprezentacja Anglii na Mistrzostwach Świata 1966, zarządzana przez Alf Ramsey.

4-3-2-1 (formacja „Christmas Tree”) Edit

4-3-2-1, powszechnie opisywana jako formacja „Christmas tree”, ma inny napastnik wniesiony na pomocnika do gry „w dołku”, więc pozostawiając dwóch napastników nieco za najbardziej wysuniętym napastnikiem.

Terry Venables i Christian Gross korzystali z tej formacji w czasie prowadzenia Tottenhamu Hotspur. Od tego czasu formacja straciła popularność w Anglii. Jest jednak najbardziej znany z tego, że Carlo Ancelotti używał on-and-off w czasie, gdy był trenerem Milanu.

w tym podejściu środek trzech środkowych pomocników działa jako rozgrywający, podczas gdy jeden z atakujących pomocników gra w wolnej roli. Jednak często zdarza się, że trzej pomocnicy są energicznymi lotnikami, zapewniając indywidualny talent dwóch atakujących pomocników. Formacja „choinka” jest uważana za stosunkowo wąską formację i zależy od pełzających grzbietów, aby zapewnić obecność na szerokich obszarach. Formacja jest również stosunkowo płynna. Podczas otwartej gry jeden z bocznych środkowych pomocników może dryfować na flankę, aby dodać dodatkową obecność.

5-3–2Edit

formacja ta ma trzech środkowych obrońców, prawdopodobnie z jednym działającym jako zamiatacz. System ten łączy pozycje skrzydłowego i pełnego tyłu w skrzydło-Plecy, którego zadaniem jest praca z flanką na całej długości boiska, wspierając zarówno obronę, jak i atak. Na poziomie klubowym, 5-3-2 był znany Helenio Herrera w jego Inter Mediolan, wpływając na wiele innych włoskich zespołów epoki. Reprezentacja Brazylii, która zajęła drugie miejsce na mistrzostwach świata w 1998 roku i wygrała Mistrzostwa Świata w piłce nożnej w 2002 roku, również zatrudniła tę formację ze swoimi skrzydłowymi Cafu i Roberto Carlosem dwoma najbardziej znanymi zwolennikami tej pozycji.

5-3-2 z zamiataczem lub 1-4-3–2Edit

wariant 5-3-2, wiąże się to z bardziej wycofanym zamiataczem, który może dołączyć do pomocy, i bardziej zaawansowanymi pełnymi plecami.

3-4–3Edit

używając 3-4-3, oczekuje się, że pomocnicy podzielą swój czas między atakowanie i obronę. Posiadanie tylko trzech oddanych obrońców oznacza, że jeśli drużyna przeciwna przebije się przez środek pola, będzie miała większą szansę na zdobycie gola niż w bardziej konwencjonalnej konfiguracji defensywnej, takiej jak 4-5-1 lub 4-4-2. Jednak trzy napastnicy pozwalają na większą koncentrację na ataku. Ta formacja jest używana przez bardziej ofensywne drużyny. Formacja została wykorzystana przez Liverpool pod wodzą Rafaela Beníteza podczas drugiej połowy finału Ligi Mistrzów UEFA w 2005 roku, aby powrócić z deficytem trzech bramek.

3-5–2Edit

ta formacja jest podobna do 5-3-2, ale z kilkoma ważnymi poprawkami: zwykle nie ma zamiatacza (lub libero), ale raczej trzech klasycznych środkowych obrońców, a dwa skrzydłowe są bardziej zorientowane na atak. Z tego powodu najbardziej Środkowy pomocnik ma tendencję do pozostania dalej, aby zapobiec kontratakom. Różni się również od klasycznego 3-5-2 WW posiadaniem bezstopniowej pomocy. Jest kilku trenerów, którzy twierdzą, że są pomysłodawcami tej formacji, ale pierwszym, który z powodzeniem zatrudnił ją na najwyższym poziomie, był Carlos Bilardo, który poprowadził Argentynę do zwycięstwa w Mistrzostwach Świata 1986 przy użyciu 3-5-2. Punktem kulminacyjnym 3-5-2 były Mistrzostwa Świata w 1990 roku, w których wzięli udział obaj finaliści, Argentyna Bilardo i RFN Franz Beckenbauer.

mimo, że większość trenerów, którzy teraz preferują czterech na zapleczu, w latach 2010-tych nastąpił renesans zarówno w klubowej, jak i międzynarodowej piłce nożnej. były trener Juventusu i Włoch Antonio Conte skutecznie wdrożył 3-5-2 w Chelsea w sezonie 2016-17 Premier League, prowadząc klub do tytułu ligowego i finału Pucharu Anglii. Aby odpowiednio przeciwdziałać dodatkowemu naciskowi ze strony skrzydłowych w systemie, inne strony, w tym Everton Ronalda Koemana i Tottenham Mauricio Pochettino, również użyły formacji przeciwko Chelsea. Na arenie międzynarodowej Louis van Gaal wystąpił 3-5-2 z Holandią w Mistrzostwach Świata 2014, w których zajął trzecie miejsce. W szczególności formacja ta została specjalnie wykorzystana jako przeciwnik wyzwania posiadania piłki nożnej używanego przez hiszpańską stronę narodową. Cesare Prandelli wykorzystał go do remisu Włoch 1: 1 z Hiszpanią w fazie grupowej Euro 2012. niektórzy komentatorzy postrzegają Daniele De Rossi jako zamiatacza. Holandia wykorzystała go do większego efektu przeciwko Hiszpanii w fazie grupowej Mistrzostw Świata 2014, kończąc wygraną 5-1. Udało się to zminimalizować słabe strony Holendrów (brak doświadczenia w obronie) i zmaksymalizować ich mocne strony (światowej klasy napastnicy Robina van Persiego i Arjena Robbena).

3-4-1–2Edit

3-4-1-2 jest odmianą 3-5-2, w której skrzydłowi są bardziej wycofani na korzyść jednego z centralnych pomocników, który jest pchany dalej w górę pola do pozycji rozgrywającego „numer 10”. Martin O ’ Neill z powodzeniem korzystał z tej formacji w pierwszych latach swojego panowania jako menedżer Celticu, zauważalnie biorąc ich do finału Pucharu UEFA w 2003 roku.

3-6–1Edit

Ta niezwykła nowoczesna formacja koncentruje się na posiadaniu piłki w środku pola. W rzeczywistości bardzo rzadko postrzega się go jako formację początkową, ponieważ jest bardziej przydatny do utrzymywania wyniku prowadzącego lub remisowego. Jego bardziej powszechne warianty to 3-4-2-1 lub 3-4-3 diamond, które używają dwóch skrzydeł. Samotny napastnik musi być taktycznie uzdolniony, nie tylko dlatego, że skupia się na zdobywaniu punktów, ale także na asystowaniu przy podawaniu do tyłu kolegom z drużyny. Gdy drużyna prowadzi grę, Istnieje jeszcze silniejszy taktyczny nacisk na kontrolę piłki, krótkie podania i bieganie w dół zegara. Z drugiej strony, gdy drużyna przegrywa, przynajmniej jeden z graczy będzie częściej grał na krawędzi obszaru, aby dodać głębi atakowi. Steve Sampson (dla USA podczas Mistrzostw Świata 1998) i Guus Hiddink (dla Australii podczas Mistrzostw Świata 2006) to dwaj nieliczni trenerzy, którzy korzystali z tej formacji.

4-5–1Edit

4-5-1 jest formacją defensywną, jednak jeśli dwóch pomocników odgrywa bardziej atakującą rolę, można ją porównać do 4-3-3. Formacja może być używana do szlifowania remisów 0-0 lub zachowania przewagi, ponieważ pakowanie środka pomocniczego utrudnia opozycji budowanie gry. Ze względu na” bliskość ” środka pomocy, napastnicy drużyny przeciwnej często będą głodni posiadania. Ze względu na samotnego napastnika, jednak środek środka pomocy ma obowiązek pchania do przodu, jak również. Defensywny pomocnik często kontroluje tempo gry.

4-2-3–1Edit

formacja ta jest szeroko stosowana przez strony hiszpańskie, francuskie i niemieckie. Chociaż wydaje się defensywny dla oka, jest to dość elastyczna formacja, ponieważ zarówno szerocy gracze, jak i full-backs dołączają do ataku. W obronie ta formacja jest podobna do 4-5-1 lub 4-4-1-1. Służy do utrzymywania posiadania piłki i zatrzymywania ataków przeciwnika poprzez kontrolowanie obszaru pomocniczego pola. Samotny napastnik może być bardzo wysoki i silny, aby utrzymać piłkę, gdy jego pomocnicy i pełnymi plecami dołączają do niego w ataku. Napastnik może być również bardzo szybki. W takich przypadkach obrona przeciwnika będzie zmuszona do wcześniejszego wycofania się, pozostawiając w ten sposób miejsce dla ofensywnego środkowego pomocnika. Ta formacja jest używana zwłaszcza, gdy gracz ma zostać wyróżniony. Odmiany personelu używanego na flankach w tej konfiguracji obejmują użycie tradycyjnych skrzydłowych, użycie odwróconych skrzydłowych lub po prostu użycie szerokich pomocników. Różne zespoły i menedżerowie mają różne interpretacje 4-2-3-1, ale jednym wspólnym czynnikiem wśród nich wszystkich jest obecność podwójnego obrotu. Double pivot to użycie dwóch pomocników trzymających przed obroną.

na poziomie międzynarodowym formacja ta jest używana przez belgijskie, Francuskie, holenderskie i niemieckie drużyny narodowe w asymetrycznym kształcie, często z napastnikami jako szerokimi pomocnikami lub odwróconymi skrzydłowymi. Formacja jest również obecnie używana przez Brazylię jako alternatywa dla formacji 4-2-4 z końca lat 50. do 1970. Zaimplementowane podobnie jak w tamtych czasach używane były oryginalne 4-2-4, użycie tej formacji w ten sposób jest bardzo ofensywne, tworząc sześcioosobowy atak i sześcioosobowy układ taktyczny obrony. Przednia czwórka napastników jest ułożona jako para szerokich napastników i napastnik, którzy grają w obronie samotnego napastnika.Mário Zagallo uważa również drużynę piłkarską Brazylii 1970, którą trenował jako pionier 4-2-3-1.

w ostatnich latach, z pełnymi plecami o coraz bardziej rosnących rolach atakujących, szerokimi graczami (czy to głęboko leżącymi do przodu, odwróconymi skrzydłowymi, atakującymi szerokimi pomocnikami) powierzono odpowiedzialność obronną za śledzenie i przypinanie pełnych pleców opozycji.

formacja ta była bardzo często wykorzystywana przez menedżerów na całym świecie we współczesnej grze. Szczególnie efektywnym wykorzystaniem był Liverpool pod wodzą Rafaela Beníteza, który wykorzystał Javiera Mascherano, Xabi Alonso i Stevena Gerrarda w środku pola, a Gerrard występował w bardziej zaawansowanej roli, aby połączyć się z Fernando Torresem, który występował jako środkowy napastnik. Innym godnym uwagi przykładem na poziomie klubowym jest Bayern Monachium pod wodzą Juppa Heynckesa.

4-6–0Edit

bardzo niekonwencjonalna formacja, 4-6-0 jest ewolucją 4-2-3-1 lub 4-3-3, w którym Środkowy napastnik jest wymieniany na gracza, który zwykle gra jako trequartista (to znaczy w „dołku”). Sugerowana jako możliwa formacja dla przyszłości piłki nożnej, formacja poświęca out-and-out napastnika dla taktycznej przewagi mobilnego frontu atakującego z pozycji, której obrońcy opozycji nie mogą oznaczyć, nie będąc wyciągniętym z pozycji. Ze względu na inteligencję i tempo wymagane przez frontową czwórkę atakujących, aby stworzyć i zaatakować każdą przestrzeń pozostawioną przez obrońców opozycji, formacja wymaga jednak bardzo umiejętnej i dobrze wywierconej frontowej czwórki. Ze względu na wysokie wymagania ze strony napastników i nowość gry bez odpowiedniego strzelca, formacja została przyjęta przez bardzo niewiele zespołów i rzadko konsekwentnie. Podobnie jak w przypadku rozwoju wielu formacji, początki i pomysłodawcy są niepewne, ale prawdopodobnie pierwszym odniesieniem do profesjonalnego zespołu przyjmującego podobną formację jest Rumunia Anghela Iordănescu w 1994 r., kiedy Rumunia wygrała 3: 2 z Argentyną. Pierwszym zespołem, który systematycznie przyjmował tę formację był Luciano Spalletti z Romy w sezonie 2005-2006, głównie z konieczności jako jego formacja „bez napastników”, a następnie Alex Ferguson z Manchesteru United, który wygrał Premier League i Ligę Mistrzów w latach 2007-2008. Formacja została bezskutecznie wykorzystana przez Szkocję Craiga Leveina przeciwko Czechom do powszechnego potępienia. Na Euro 2012 trener Hiszpanii Vicente del Bosque wykorzystał wynik 4-6-0 w meczu fazy grupowej przeciwko Włochom oraz wygraną 4-0 przeciwko Włochom w finale turnieju.

5-4–1Edit

jest to formacja szczególnie defensywna, z izolowanym przodem i pełną obroną. Ponownie jednak kilka atakujących full-backów może sprawić, że ta formacja będzie przypominać coś w rodzaju 3-6-1. Jednym z najbardziej znanych przypadków jego użycia jest zwycięska w Euro 2004 reprezentacja Grecji.

1-6-3

formacja 1-6-3 została po raz pierwszy użyta przez Japonię na rozkaz generała Yoshijirō Umezu w 1936 roku. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku Japonia pokonała faworyzowaną szwedzką drużynę 3: 2 w niekonwencjonalnym składzie 1-6-3, a następnie przegrała z Włochami 0: 8. Formacja została nazwana „kamikaze” formacja gdzieś w 1960 roku, kiedy były gracz reprezentacji Stanów Zjednoczonych Walter Bahr używał go do ograniczonej liczby meczów jako trener Philadelphia Spartans, aby zdobyć większą uwagę mediów i fanów dla walczącej franczyzy.

4-2-2-2 (magiczny prostokąt)Edit

często nazywany „magicznym prostokątem” lub „magicznym kwadratem”, formacja ta była używana przez Francję pod wodzą Michela Hidalgo na Mistrzostwach Świata 1982 i Euro 1984, a później przez Henri Michela na Mistrzostwach Świata 1986 i całe pokolenie, dla Brazylii z Telê Santaną, Carlosem Alberto Parreirą i Vanderlei Luxemburgo, przez Arturo Salaha i Manuela Pellegriniego w Chile i Francisco Maturana w Kolumbii. „Magiczny prostokąt”powstaje przez połączenie dwóch pomocników od pudełka do pudełka z dwoma głęboko leżącymi („wiszącymi”) napastnikami na środku pola. Zapewnia to równowagę w rozkładzie możliwych ruchów i dodaje dynamicznej jakości do gry w środku pola.

formacja ta została użyta przez byłego menedżera Realu Madryt Manuela Pellegriniego i spotkała się z dużym uznaniem. Pellegrini korzystał również z tej formacji w Villarreal i Máladze. Formacja jest ściśle związana z 4-2-4 wcześniej używany przez Fernando Riera, mentor Pellegriniego, i że można przypisać do Chile w 1962 roku, który (być może) przyjął go od Francuza Alberta Batteux na Stade de Reims z lat 50.

formacja ta była wcześniej używana w Realu Madryt przez Vanderlei Luxemburgo podczas jego nieudanego pobytu w klubie w drugiej części sezonu 2004-05 i przez cały sezon 2005-06. Formacja ta została opisana jako” głęboko niedoskonała „i”samobójcza”. Luxemburgo nie jest jedynym, który go używa, chociaż był używany wcześniej przez Brazylię na początku lat 80. na początku Telê Santana, następnie Carlos Alberto Parreira i Vanderlei Luxemburgo zaproponowali oparcie „magicznego prostokąta”na pracy skrzydłowych. Prostokąt staje się 3-4-3 w ataku, ponieważ jeden z skrzydłowych przesuwa się w dół pola.

w innym sensie kolumbijski 4-2-2-2 jest ściśle związany z 4-4-2 diamond Brazylii, styl różni się od trendu francusko-chilijskiego i opiera się na dopełnieniu pudełka do pudełka z 10 klasycznymi. Podkreśla triangulację, ale zwłaszcza w zaskoczeniu ataku.Formacja 4-2-2-2 składa się ze standardowej defensywnej Czwórki (z prawej strony, dwoma środkowymi plecami i lewym tyłem), z dwoma środkowymi pomocnikami, dwoma napastnikami wspierającymi i dwoma napastnikami Na zewnątrz i na zewnątrz. Podobnie jak 4-6-0, formacja wymaga szczególnie czujnej i mobilnej czwórki frontu, aby działać pomyślnie. Formacja była również okazjonalnie wykorzystywana przez brazylijską drużynę narodową, zwłaszcza w finale Mistrzostw Świata w 1998 roku.

3-3-1–3Edit

3-3-1-3 powstał z modyfikacji holenderskiego systemu 4-3-3 opracowanego przez Ajax. Trenerzy tacy jak Louis van Gaal i Johan Cruyff doprowadzili go do jeszcze bardziej ekstremalnych ataków, a system ostatecznie trafił do Barcelony, gdzie gracze tacy jak Andrés Iniesta i Xavi zostali wychowani w filozofii 3-3-1-3. Wymaga intensywnego docisku wysoko w górę boiska, zwłaszcza z przodu, a także niezwykle wysokiej linii defensywnej, zasadniczo rozgrywając całą grę wewnątrz połowy przeciwnika. Wymaga ekstremalnej precyzji technicznej i szybkiego obiegu piłki, ponieważ jeden poślizg lub wywłaszczenie może spowodować podatną sytuację kontrataku. Wariant Cruyffa polegał na płaskiej i szerszej pomocy, ale Van Gaal użył ofensywnego pomocnika i pomocnika diamond, aby skuteczniej połączyć się z przednią trójką. Marcelo Bielsa z powodzeniem korzystał z systemu w drużynach narodowych Argentyny i Chile i jest obecnie jednym z niewielu wysoko postawionych menedżerów, którzy używają tego systemu w dzisiejszych rozgrywkach. Diego Simeone próbował go również okazjonalnie W River Plate.

3-3-3–1Edit

system 3-3-3-1 jest formacją bardzo atakującą, a jego zwarta natura idealnie nadaje się do dominacji pomocnika i posiadania piłki. Oznacza to, że trener może pole więcej atakujących graczy i dodać dodatkową siłę przez kręgosłup zespołu. Atakująca trójka To zwykle dwóch skrzydłowych lub skrzydłowych, a środkowy gracz z trójki zajmuje środkową ofensywną pomoc lub drugą rolę napastnika za środkowym napastnikiem. Pomocnik trzy składa się z dwóch środkowych pomocników przed jednym środkowym pomocnikiem defensywnym lub alternatywnie jednym środkowym pomocnikiem i dwoma pomocnikami defensywnymi. Defensywna trójka może składać się z trzech środkowych pleców lub jednego środkowego grzbietu z pełnym tyłem po obu stronach.

formacja 3-3-3-1 została użyta przez Chile Marcelo Bielsa na Mistrzostwach Świata 2010, z trzema środkowymi plecami w parze z dwoma skrzydłowymi i trzymającym graczem, chociaż odmianą jest praktyczna klepsydra, wykorzystująca trzech szerokich graczy, wąską trójkę, szeroką trójkę i Środkowy napastnik.

4-2-1–3Edit

dość niekonwencjonalna formacja 4-2-1-3 została opracowana przez José Mourinho podczas jego pobytu w Interie Mediolan, w tym w finale Ligi Mistrzów UEFA 2010. Wykorzystując kapitana Javiera Zanettiego i Estebana Cambiasso w pozycji pomocnika, był w stanie popchnąć więcej graczy do ataku. Wesley Sneijder pełnił rolę ofensywnego pomocnika, a przednia trójka działała jako trzech napastników, zamiast mieć napastnika i jednego gracza na każdym skrzydle. Korzystając z tej formacji, Mourinho wygrał z Interem dopiero w swoim drugim sezonie rządzącym klubem.

w miarę jak system staje się bardziej rozwinięty i elastyczny, można zidentyfikować małe grupy, które pracują razem w bardziej efektywny sposób, nadając im bardziej konkretne i różne role w tych samych liniach, a liczby takie jak 4-2-1-3, 4-1-2-3, a nawet 4-2-2-2 występują.

wiele obecnych systemów ma trzy różne formacje w każdej trzeciej, broniące, środkowe i atakujące. Celem jest przewaga liczebna drugiej drużyny we wszystkich częściach boiska, ale nie całkowite wyczerpanie wszystkich graczy w drużynie, którzy używają go, zanim upłynie pełne dziewięćdziesiąt minut. Tak więc jedna liczba jest myląca, ponieważ może nie wyglądać jak 4-2-1-3, gdy drużyna broni się lub próbuje zdobyć posiadanie. W pozytywnym ataku może wyglądać dokładnie jak 4-2-1-3.