Federacja Arabska
od lat 30.XX wieku dynastia Haszymidzka próbowała promować jedność Arabską, o czym świadczą wysiłki Iraku i Jordanii zmierzające do zjednoczenia w trzech różnych czasach. „Z irackiego punktu widzenia Jordania miała niewiele do zaoferowania, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i strategicznym, aby zrównoważyć swoje liczne zobowiązania”. Zobowiązania obejmowały umiarkowanie Jordańskiego Króla Abdullaha w sprawie konfliktu arabsko-izraelskiego, jego zaangażowanie przez Wielką Brytanię oraz niestabilne stosunki między Abdullahem a jego bratankiem, irackim regentem, ” Abd al-Ilah. Niezależnie od kwestii, oba kraje po raz pierwszy podjęły próbę zjednoczenia w 1946 i 1947 roku i zostały wprowadzone przez króla Abdallaha „w związku z jego ponownym promowaniem systemu Wielkiej Syrii”. Drugi raz był w 1951 i 1952 r.i wynikał z próby uratowania Jordanii i kontroli Haszymidów po zabójstwie Abdullaha.
w 1958 roku powstał trzeci sojusz, który wynikał ze wspólnych interesów regionalnych między Irakiem i Jordanią przeciwko ekspansji Zjednoczonej Republiki Arabskiej.
w okresie postkolonialnym w świecie arabskim wiele sił opowiadało się za utworzeniem jednego państwa arabskiego. Popularny pod nazwą arabskiego nacjonalizmu, stał się coraz bardziej popularny wśród młodych intelektualistów na całym Bliskim Wschodzie iw Iraku w latach 50. Powstało wiele różnych wersji arabskiego nacjonalizmu, który przekształcił się w arabską zimną wojnę. Ruchami kierowało wielu różnych przywódców, z których najbardziej znanym był Gamal Abdel Nasser, prezydent Egiptu. Jego wizja państwa Panarabskiego była taka, która była wolna od zagranicznej, a konkretnie Europejskiej ingerencji, z reformą ziemską, socjalistycznymi sympatiami i rozpadem rządzących monarchii. Dla Rojalistycznego i proeuropejskiego Iraku i Jordanii wizja Nassera była niezgodna z ich istnieniem. Na czele z premierem Nurim al-Saidem pod rządami Króla Fajsala II Irak i Jordania były monarchiami Haszymidzkimi od czasu ich powstania w 1922 r.na wniosek Brytyjczyków. Podstawa panowania w Iraku była diametralnie przeciwna do rodzaju legalnych rządów popierających Nassera, który obalił własną monarchię Egiptu w 1952 roku, kiedy Ruch Wolnych Oficerów zmusił Króla Farouka do wygnania.
jeszcze bardziej komplikujące relacje z pan-Arabizmem były stosunki Iraku z Zachodem i jego antyradziecka Polityka antyradziecka. W 1955 roku Irak wszedł w krótkotrwały Pakt Bagdadzki za namową Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Pakt miał na celu zablokowanie Związku Radzieckiego przed ekspansją na południe, uniemożliwiając mu dostęp do zasobów ropy naftowej na Bliskim Wschodzie i miał zapobiec ustanowieniu przyczółka w regionie, zwłaszcza wśród ludności. Zjednoczył Irak z Turcją, Pakistanem, Iranem i Wielką Brytanią.
podczas gdy al-Said widział traktat jako gwarancję bezpieczeństwa państwa irackiego, jego rządu i monarchii Haszymidzkiej, Nasser otwarcie i głośno krytykował traktat jako kapitulację dla obcych mocarstw.
na początku 1958 r.powstanie Zjednoczonej Republiki Arabskiej (UAR) między Syrią a Egiptem przyniosło panarabskie ideały Nassera, które zagrażały istnieniu obu reżimów Haszymidzkich, na zachodnie granice Iraku. Aby przeciwdziałać panarabizmowi Nassera, jak powiedział, zwrócił się do Haszymidzkiego rządu Jordanii w celu omówienia utworzenia Unii, a jednocześnie uspokojenia Arabskich nacjonalistów w Iraku. Oficjalnie utworzona 14 lutego 1958 roku Unia Arabska lub Federacja Arabska zjednoczyły politykę zagraniczną i obronę każdego kraju, ale pozostawiły zdecydowaną większość innych programów krajowych pod jurysdykcją krajową. Zgodnie z siódmym artykułem Konwencji Federacyjnej Flaga Arabska stała się oficjalną flagą Unii.
Nuri as-Said został premierem Unii Arabskiej, błędnie wierząc, że irackie dowództwo wojskowe utrzyma króla na tronie i jego rząd u władzy, ale nie dostrzegł rosnącej opozycji w sunnickim korpusie Oficerskim przeciwko reżimowi. Obaliło to jego i iracki rząd i zakończyło Unię Arabską latem 1958 roku.