od tego czasu ziemia wyleczyła się i odzyskała wiele ze swojego naturalnego piękna, ale prawdopodobnie Mount St.Helens nie pozostanie cichy na zawsze.

zapisy geologiczne sugerują, że wulkan przeszedł kilka etapów aktywności, zgodnie z US Geological Survey (USGS). Od co najmniej 1800 roku wulkan przeżywał okres przerywanych erupcji do 1857 roku, a następnie kilka mniejszych erupcji parowych w 1998, 1903 i 1921 roku. W przeciwnym razie wulkan pozostawał stosunkowo spokojny przez cały XX wiek i był popularnym terenem rekreacyjnym aż do jego erupcji w 1980 roku.

na trzęsieniu ziemi

W marcu 1, 1980, Uniwersytet w Waszyngtonie zainstalował nowy system sejsmografów do monitorowania aktywności trzęsień ziemi w kaskadach, zwłaszcza wokół Mount St.Helens, gdzie nastąpił ostatni wzrost aktywności sejsmicznej. Według Departamentu Nauk Geologicznych na Uniwersytecie Stanowym w San Diego, pierwszym kluczowym wskaźnikiem, że duża aktywność wulkaniczna była nieuchronna, było 4.Trzęsienie ziemi o sile 2 huczyło pod Mount St. Helens w marcu 20.

zaledwie trzy dni później, w marcu 23, trzęsienie ziemi o sile 4.0 wstrząsnęło ziemią i zapoczątkowało łańcuch trzęsień ziemi o mniejszej wielkości-około 15 na godzinę. Drżenie trwało i zaczęło się nasilać w ciągu następnych kilku dni. Do Marca 25 sejsmografy wykrywały średnio trzy trzęsienia o sile 4,0 co godzinę. Obserwacje lotnicze ujawniły nowe pęknięcia w otaczających lodowcach i liczne zjeżdżalnie skalne.

około południa czasu lokalnego, 27 marca, został wydany jako szczyt Mount St. Helens rozerwał się, strzelając parą 6,000 stóp (1,829 metrów) w powietrze i wysadzając krater o szerokości 250 stóp (75 metrów) przez szczyt, według USGS.

Mniejsze erupcje kontynuowały się w tempie około jednego na godzinę przez cały marzec, a następnie zmniejszyły się do około jednego dziennie w kwietniu, aż zatrzymały się w kwietniu 22. W maju 7 erupcje zaczęły się ponownie, a tempo erupcji stopniowo wzrastało przez następne dni 10. W maju 17 północna strona wulkanu wybrzuszała się około stóp 450 (140 m) prawie poziomo, co wskazuje, że magma unosiła się w kierunku szczytu wulkanu i ciśnienie rosło.

„to jest to!”

rankiem Maja 18, wulkanolog USGS David Johnston, obudził się na swoim kempingu na grzbiecie 6 mil na północ od wulkanu i powiadomił o swoim regularnym raporcie 7 rano. Zmiany w wybrzuszeniu góry były zgodne z tym, co zostało zgłoszone kilka razy dziennie od rozpoczęcia zegarka i nie pozostawiły żadnych wskazówek, co miało się wydarzyć, według USGS.

w 8:32 rano, trzęsienie ziemi o sile 5.1 zarejestrowane na sprzęcie sejsmograficznym około 1 mili pod wulkanem. Jego podekscytowana wiadomość radiowa: „to jest to!”, a następnie strumień danych. To była jego ostatnia transmisja; grzbiet, na którym obozował, znajdował się w strefie bezpośredniego wybuchu.

nad głową, Keith i Dorothy Stoffel wykonywali badania lotnicze wulkanu, gdy zauważyli osuwisko na warstwie krateru szczytu, poinformował USGS. W ciągu kilku sekund cała północna ściana góry była w ruchu. Gdy przechodzili na wschodnią stronę Góry, Północna ściana zapadła się, uwalniając przegrzane gazy i uwięziła magmę w masywnej eksplozji bocznej. Keith położył samolot w stromym nurkowaniu, aby uzyskać prędkość, aby wyprzedzić chmurę żarowego gazu; Dorothy kontynuowała fotografowanie erupcji przez tylne okna samolotu, gdy uciekali.

nagłe uwolnienie ciśnienia nad komorą magmową stworzyło „nuée ardente”, świecącą chmurę przegrzanego gazu i odłamków skalnych wydmuchanych z góry, poruszających się z niemal naddźwiękową prędkością. Wszystko w promieniu ośmiu mil od wybuchu zostało zniszczone niemal natychmiast, według USGS. Fala uderzeniowa przetoczyła się przez las przez kolejne 19 mil, wyrównując stuletnie drzewa; wszystkie pnie starannie wyrównały się na północ. Poza tą „strefą zadrzewioną” Las pozostawał w stanie spoczynku, ale był osuszony bez życia. Obszar zdewastowany przez bezpośrednie siły wybuchu obejmował obszar prawie 230 mil kwadratowych (596 kilometrów kwadratowych).

krótko po bocznym wybuchu, na szczycie wulkanu doszło do drugiej, pionowej eksplozji, wysyłając w powietrze chmurę popiołu i gazów o długości ponad 19 km. W ciągu najbliższych kilku dni szacuje się, że 540 milionów ton (490 000 kiloton) popiołu dryfowało do 2200 mil kwadratowych (5700 km kwadratowych), osiadając w siedmiu stanach.

ciepło początkowej erupcji stopiło się i spowodowało erozję lodowca i śniegu wokół pozostałej części wulkanu. Woda zmieszana z brudem i gruzem tworzy lahary lub wulkaniczne muły. Według USGS lahary osiągnęły prędkość 90 mph (145 km/h) i zniszczyły wszystko na swojej drodze. Większość lodowców otaczających górę St. Helens również stopiła się i prawdopodobnie przyczyniła się do destrukcyjnych laharów, Benjamin Edwards, wulkanolog i profesor nauk o Ziemi w Dickinson College w Pensylwanii, powiedział Live Science w e-mailu.

najbardziej destrukcyjny wulkan w USA

erupcja Mount St.Helens w 1980 roku była najbardziej destrukcyjną w historii USA. 57 osób zginęło, a tysiące zwierząt zostało zabitych, według USGS. Ponad 200 domów zostało zniszczonych, a ponad 185 mil dróg i 15 mil kolei zostało uszkodzonych. Popiół zatkał systemy kanalizacyjne, uszkodzone samochody i budynki, i tymczasowo zamknął ruch lotniczy na północnym zachodzie. Międzynarodowa Komisja Handlu oszacowała szkody dla drewna, robót budowlanych i rolnictwa na 1,1 miliarda dolarów. Kongres zatwierdził 950 milionów dolarów w funduszach awaryjnych Dla Korpusu Inżynierów Armii, Federalnej Agencji Zarządzania Kryzysowego i Small Business Administration, aby pomóc w wysiłkach naprawczych.

czy Góra św. Heleny znów wybuchnie?

dzisiaj naukowcy obserwują górę St.Helens i inne wulkany na północno-zachodnim Pacyfiku. Położenie wulkanu w strefie subdukcji Cascadian oznacza, że kolejna erupcja jest nieunikniona, Howard R. Feldman, Katedra geologii i Nauk o środowisku w Touro College w Nowym Jorku, powiedział Live Science.

ale przewidywanie kiedy to nastąpi jest niezwykle trudne.

długoterminowe dane sejsmiczne są kluczem do poznania, kiedy wulkan może być na skraju erupcji, powiedział Edwards. Skok liczby trzęsień ziemi w ciągu tygodnia, a nawet dnia, może sygnalizować rozpoczęcie nowej działalności.

w ciągu ostatnich kilku lat aktywność sejsmiczna w okolicach Mount St. Helens spadł w normalnym zakresie, jak sugerują dane z Pacific Northwest Seismic Network.

Ten artykuł został zaktualizowany 16 października 2018 r.przez współautorkę Live Science, Rachel Ross.