profil

Burakumin (od słów buraku, oznaczających społeczność lub hamlet i min, oznaczających ludzi) nie są mniejszością etniczną, ale raczej grupą opartą na kastach lub pochodzeniu. Dlatego też dzielą z innymi Japończykami ten sam język, religię, zwyczaje i wygląd fizyczny.

potomkowie społeczności wyrzutków z epoki feudalnej, które miały tendencję do kojarzenia się z nieczystymi lub skażonymi zajęciami stygmatyzowanymi przez śmierć, takimi jak rzeźnicy i robotnicy skórzani, Burakumin nie ograniczali się do żadnego konkretnego regionu w Japonii, ale raczej mieszkali w określonych wioskach lub wioskach. Wydaje się jednak, że buraki te są bardziej skoncentrowane w zachodniej części kraju. Były one na ogół zlokalizowane w słabo osuszonych obszarach lub miejscach niezbyt przystosowanych do zamieszkania ludzi. Szacunki liczby Potomków różnią się bardzo, ponieważ nie opracowano oficjalnych danych na temat populacji Burakumina, z wyjątkiem spisu przeprowadzonego przez Agencję Spraw Ogólnych w 1985 r., w którym odnotowano 1 163 372 burakuminów i 4 594 społeczności buraku w Japonii. Liga Wyzwolenia Buraku oszacowała-ekstrapolując na podstawie innych danych z sondażu rządowego z 1993 r. – że istnieje około trzech milionów Burakuminów. Nadal nie ma zaktualizowanych oficjalnych statystyk Burakumin / Buraku, ale szacunki wahają się od jednego do trzech milionów do ponad sześciu milionów ludzi.

Historia

system kastowy ugruntował się w Japonii w okresie Edo (1603-1867). Burakumini byli uważani za osoby spoza czterech głównych grup kastowych japońskiego społeczeństwa: jako wyrzutkowie społeczni podlegali szeregowi praw i zwyczajów, które regulowały ich status i ograniczały miejsce zamieszkania, rodzaj pracy, w którą mogli się angażować, zdolność do posiadania ziemi i różne inne działania. Mieszkali w wydzielonych osadach i byli generalnie unikani przez resztę japońskiego społeczeństwa. Koniec systemu feudalnego doprowadził na początku ery Meiji do uchwalenia w 1871 roku ustawy („edykt emancypacyjny”), który zniósł system kastowy i przyznał Burakuminowi równy status przed prawem. Dalsza dyskryminacja w sferze społecznej i gospodarczej oznaczała, że Burakumin nadal był wykluczony i pokrzywdzony przez innych Japończyków, którzy nie chcieli się z nimi kontaktować lub „zanieczyszczali” ich życie.

rosnący rozwój i urbanizacja Japonii, zwłaszcza w centralnym centrum miejskim wyspy Honsiu, doprowadziły do integracji wielu społeczności Buraku w latach 60. W innych częściach kraju – zwłaszcza na zachodzie-pozostały inne społeczności, charakteryzujące się złymi warunkami życia i infrastrukturą, a także ogólnie niskim poziomem wykształcenia i umiejętności czytania i pisania ich mieszkańców. Istnienie tych społeczności Buraku, nadal dyskryminowanych w zatrudnieniu prywatnym i innych dziedzinach, skłoniło rząd do wdrożenia w 1969 r. środków na mocy „ustawy o szczególnych środkach dla projektów Dowa”, które utrzymywały się do 2002 r. Te ulepszenia dotyczyły tylko jednego aspektu wad burakumin, a mianowicie złej infrastruktury i mieszkań w ich społecznościach. Dopiero później zwrócono uwagę na rozwiązywanie problemów dyskryminacji, których Burakumin nadal doświadczał w takich dziedzinach, jak prywatne zatrudnienie, a nawet małżeństwo.

w tym drugim przykładzie potencjalni teściowie sprawdzali przeszłość danej osoby, aby upewnić się, że nie jest ona z Buraku. Dopiero w 1976 r. rząd japoński zrewidował ustawę o rejestracji rodziny, aby uniemożliwić osobom trzecim przeglądanie rejestru rodziny innej osoby w Ministerstwie Sprawiedliwości, z którego można wywnioskować pochodzenie Buraku danej osoby. Strony prywatne były jednak nadal w stanie obejść ten zakaz, konsultując się z prywatnymi publikacjami, zwanymi „wykazami Buraku”, zawierającymi podobne informacje, lub zatrudniając prywatnych detektywów w celu znalezienia odpowiednich danych. Dopiero w 1985 roku niektóre japońskie władze podjęły kroki, aby zapobiec takim działaniom, które naruszały prawo: władze w prefekturze Osaka przyjęły rozporządzenie zakazujące prywatnych dochodzeń w sprawie przeszłości jednostki w celu ustalenia, czy jest ona Burakuminem. Wiele innych prefektur przyjęło podobne przepisy, chociaż nadal nie ma prawa krajowego, które zakazywałoby takich działań ani zakazywałoby bardziej ogólnych prywatnych aktów dyskryminacji Burakuminów i innych mniejszości.

idąc za przykładem rządu prefektury Osaka, cztery inne prefektury do 2006 roku przyjęły Rozporządzenia zakazujące dochodzenia w sprawie pochodzenia Buraku. Japoński rząd przez lata przyjął środki mające na celu zniechęcenie do takich praktyk i innych form dyskryminacji przez Strony prywatne przeciwko Burakumin, takich jak szkolenia uczulające w prywatnych przedsiębiorstwach zatrudniających ponad 100 pracowników w celu promowania tolerancji i akceptacji.

Aktualne problemy

Po wygaśnięciu w 2002 r.ustawy o szczególnych środkach dla projektów Dowa – inicjatywy rozpoczętej w 1969 r. w celu wzmocnienia pozycji Burakumina w społeczeństwie głównego nurtu – rząd japoński poświęcił stosunkowo niewiele uwagi kwestiom, z którymi boryka się Burakumin. W rocznych sprawozdaniach dotyczących diety w ramach ustawy o promocji Praw Człowieka zamieszczono rozdział dotyczący kwestii Buraku, ale zawierały one niewiele konkretnych informacji, które mogłyby wskazywać na wpływ programów rządowych na dyskryminujące postawy wobec buraku.

w ostatnich dziesięcioleciach technologia internetowa stworzyła szczególne problemy dla Burakumin, takie jak wzrost obraźliwych i dyskryminujących wiadomości za pośrednictwem mediów społecznościowych, a także próby online identyfikacji i ujawnienia miejsca pobytu społeczności Burakumin. Obawy związane z tymi kwestiami przyczyniły się do ożywienia politycznego rozmachu, który w grudniu 2016 doprowadził do ostatecznego przyjęcia ustawy o promocji likwidacji dyskryminacji buraków. To przełomowe ustawodawstwo zapewniło rządowi odpowiedzialność za zwalczanie dyskryminacji Burakumina poprzez ustanowienie mechanizmów konsultacji, poprawę edukacji i badanie przypadków dyskryminacji, gdy one występują. Niektórzy krytycy twierdzili jednak, że w prawie brakuje zębów, ponieważ w rzeczywistości nie zakazuje się dyskryminacji Burakumina, co oznacza, że działania niezgodne z prawem nie mogą skutkować żadną formą kar.

aktualizacja kwiecień 2018