Mythologie
mythologie (van het Griekse μῦθος (mythos), wat een verhaal betekent, en logos, wat spraak of argument betekent) verwijst naar een verzameling verhalen die proberen de oorsprong en fundamentele waarden van een bepaalde cultuur en de aard van het universum en de mensheid te verklaren. In modern gebruik kan de term ook verhalen betekenen waarvan een bepaalde cultuur gelooft dat ze waar zijn en die het bovennatuurlijke gebruiken om natuurlijke gebeurtenissen te interpreteren. Oude mythen zijn over het algemeen gebaseerd op verbeelding en intuïtie in plaats van objectief bewijs. Mythen identificeren en helpen verklaren menselijke neigingen en natuurlijke fenomenen met de acties en eigenschappen van goden in een oer verleden.de waarheden die inherent zijn aan mythen zijn dus niet te herleiden tot hun historische waarheidsgetrouwheid; eerder, zoals fantasierijke literatuur, mythen presenteren abstracte, vaak archetypische inzichten in de menselijke ervaring. In het moderne gebruik, mythe wordt vaak gebruikt pejoratief om een geloof of mening af te doen als vals of niet ondersteund door enig bewijs. Niettemin kunnen mythen de dimensies van de menselijke ervaring, vaak religieus, waar de wetenschap geen toegang toe heeft, ontsluiten.
mythologie weerspiegelt de zoektocht van de mensheid naar Betekenis. De meeste mythen zijn in verhalende vorm, en verhalen zoals Adam en Eva, Kaïn en Abel, Of Enkidu en Shiva onthullen diepe spirituele inzichten die duizenden jaren duren en tot verschillende leeftijden spreken door middel van het filter van verschillende culturen. Antropologen spreken ook van de mythen van de moderne samenleving, blijvende overtuigingen die traditionele mythe opnieuw presenteren in moderne kleding.
evolutie van de Term
De term mythologie, wat “de studie van mythen” betekent, wordt al sinds ten minste de vijftiende eeuw gebruikt. De aanvullende betekenis van “lichaam van mythen” dateert uit 1781 Oxford English Dictionary (OED). De laatste editie van de OED definieert mythe als ” een traditioneel verhaal, typisch met bovennatuurlijke wezens of krachten of wezens, die belichaamt en biedt een verklaring, etiologie, of rechtvaardiging voor iets zoals de vroege geschiedenis van een samenleving, een religieus geloof of ritueel, of een natuurlijk fenomeen.”Mythe in algemeen gebruik is vaak uitwisselbaar met legende of allegorie, maar geleerden strikt onderscheiden de termen.
in tegenstelling tot de OED ‘ s definitie van een mythe als een “traditioneel verhaal”, passen de meeste folkloristen de term toe op slechts één groep traditionele verhalen. Door dit systeem kunnen traditionele verhalen in drie groepen worden gerangschikt: mythen-heilige verhalen over het verre verleden, in het bijzonder de schepping van de wereld; over het algemeen gericht op de goden
sommige religieuze studies geleerden beperken de term “mythe” tot verhalen waarvan de hoofdpersonages “goden of nabij-goden moeten zijn”.”Andere geleerden zijn het niet eens met dergelijke pogingen om de definitie van de term “mythe te beperken.”Classicist G. S. Kirk denkt dat het onderscheid tussen mythen en folktales nuttig kan zijn, maar hij stelt dat “het categoriseren van verhalen als folktales, legendes en de juiste mythen, eenvoudig en aantrekkelijk als het lijkt, kan ernstig verwarrend zijn.”In het bijzonder verwerpt hij het idee “dat alle mythen worden geassocieerd met religieuze overtuigingen, gevoelens of praktijken.”
bij uitgebreid gebruik kan het woord” mythe ” ook verwijzen naar collectieve of persoonlijke ideologische of sociaal geconstrueerde ontvangen wijsheid.
in dit artikel wordt de term “mythe” gebruikt in een wetenschappelijke zin, los van populaire associaties met onjuiste overtuigingen.
religieuze mythologie en folklore
in het Shintoïsme, de Kappa zijn een type water imp en worden beschouwd als een van de vele suijin (letterlijk”water-deity”).historisch gezien zijn de belangrijkste benaderingen voor de studie van mythologisch denken die van Giambattista Vico, Friedrich Wilhelm Joseph Schelling, Friedrich Schiller, Carl Jung, Sigmund Freud, Lucien Lévy-Bruhl, Claude Levi-Strauss, Northrop Frye, de Sovjetschool en de mythische en rituele School.mythen, zoals algemeen begrepen, zijn verhalen over goddelijke of heldhaftige wezens, gerangschikt in een samenhangend systeem, traditioneel doorgegeven, en verbonden met het spirituele of religieuze leven van een gemeenschap, onderschreven door heersers of priesters. Zodra deze link met het spirituele leiderschap van de samenleving is verbroken, verliezen ze hun mythologische kwaliteiten en worden ze volksverhalen of sprookjes. Voorbeelden van religieuze mythen zijn te talrijk voor een uitputtende lijst, maar omvatten religieuze praktijken zowel grote als kleine:het Hebreeuwse scheppingsverslag in Genesis het Mesopotamische Enuma Elish, een scheppingsverslag waaromheen het religieuze Nieuwjaarsfestival van de Babyloniërs draaide een Australische mythe die het eerste heilige Bora-ritueel beschrijft in de folkloristiek, die zich bezighoudt met de studie van zowel wereldlijke als heilige verhalen, ontleent een mythe ook een deel van zijn kracht aan het feit dat het meer is dan een eenvoudig “verhaal”, door een archetypisch kwaliteit van de waarheid .”Schrijver, filoloog en religieus denker J. R. R. Tolkien gaf een soortgelijke mening: “Ik geloof dat legenden en mythen grotendeels gemaakt zijn van’ waarheid’, en inderdaad aspecten van waarheid presenteren die alleen in deze modus kunnen worden ontvangen.”Classicist G. S. Kirk notes,” veel mythen belichamen een geloof in het bovennatuurlijke…maar veel andere mythen, of wat lijkt mythen, niet. Als voorbeeld citeert Kirk de mythe van Oedipus, die “slechts oppervlakkig wordt geassocieerd met religie of het bovennatuurlijke” en daarom geen heilig verhaal is.
mythen zijn vaak bedoeld om het universele en lokale begin (“scheppingsmythes”, waaronder “stichtingsmythes”), natuurlijke fenomenen, De oorsprong van culturele conventies of rituelen, en wat buiten de grenzen van een bepaalde samenleving ligt te verklaren. Deze bredere waarheid gaat dieper dan de komst van de kritische geschiedenis, en het kan al dan niet bestaan als in een gezaghebbende geschreven vorm die wordt “het verhaal” (preliterate mondelinge tradities kunnen verdwijnen als het geschreven woord wordt “het verhaal” en de geletterde klasse wordt “de Autoriteit”). Maar, zoals Lucien Lévy-Bruhl het uitdrukt, ” de primitieve mentaliteit is een toestand van de menselijke geest, en niet een stadium in zijn historische ontwikkeling.”
vaak verwijst de term specifiek naar oude verhalen van historische culturen, zoals de Griekse mythologie of de Romeinse mythologie. Sommige mythen kwamen oorspronkelijk als onderdeel van een mondelinge traditie en werden pas later opgeschreven, en veel van hen bestaan in meerdere versies. Volgens F. W. J. Schelling in het achtste hoofdstuk van Introduction to Philosophy and Mythology, “zijn mythologische voorstellingen noch uitgevonden, noch vrij geaccepteerd. De producten van een proces dat onafhankelijk was van gedachte en wil, waren voor het bewustzijn dat hen onderging, van een onweerlegbare en onbetwistbare werkelijkheid. Volkeren en individuen zijn slechts de instrumenten van dit proces, dat voorbij hun horizon gaat en dat zij dienen zonder begrip.”Individuele mythen of” mythen ” kunnen worden ingedeeld in verschillende categorieën:
- rituele mythen verklaren de uitvoering van bepaalde religieuze praktijken of patronen en geassocieerd met tempels of centra van aanbidding.
- Origin mythes (etiologieën) beschrijven het begin van een gewoonte, naam of object.
- Scheppingsmythes, die beschrijft hoe de wereld of het universum tot stand kwam.
- Cultmythes worden vaak gezien als verklaringen voor uitgebreide festivals die de kracht van de godheid vergroten.Prestigemythes worden meestal geassocieerd met een door God gekozen Koning, held, stad of Volk.
- eschatologische mythen zijn allemaal verhalen die een catastrofaal einde beschrijven aan de huidige wereldorde van de schrijvers. Deze strekken zich uit buiten elke potentiële historische reikwijdte, en kunnen dus alleen in mythische termen worden beschreven. Apocalyptische literatuur zoals het boek Openbaring van het Nieuwe Testament is een voorbeeld van een reeks eschatologische mythen.
- sociale mythen versterken of verdedigen de huidige sociale waarden of praktijken.
- de Trickster mythe houdt zich bezig met de grappen of trucs gespeeld door goden of helden. Helden hoeven niet in een verhaal te zijn om als een mythe te worden beschouwd.
mythologie en literatuur
mythen zijn niet hetzelfde als fabels, legenden, volksverhalen, sprookjes, anekdotes of fictie, maar de concepten kunnen elkaar overlappen. Tijdens de negentiende-eeuwse periode van de Romantiek werden volksverhalen en sprookjes gezien als uitgeholde fragmenten uit de vroegere mythologie (beroemd door de gebroeders Grimm en Elias Lönnrot). Mythologische thema ‘ s worden ook heel vaak bewust gebruikt in de literatuur, te beginnen met Homerus. Het resulterende werk kan uitdrukkelijk verwijzen naar een mythologische achtergrond zonder zelf deel uit te maken van een geheel van mythen (Cupido en Psyche). Vooral de middeleeuwse romantiek speelt met dit proces van mythe in literatuur omzetten. Euhemerisme verwijst naar het proces van rationalisatie van mythen, waarbij thema ‘ s die voorheen waren doordrenkt met mythologische kwaliteiten in pragmatische contexten worden geplaatst, bijvoorbeeld na een culturele of religieuze paradigmaverschuiving (met name de herinterpretatie van de heidense mythologie na de kerstening).omgekeerd kan historisch en literair materiaal in de loop van de tijd mythologische kwaliteiten verwerven, bijvoorbeeld de zaak van Groot-Brittannië die verwijst naar de legendarische geschiedenis van Groot-Brittannië, vooral die gericht op Koning Arthur en de ridders van de Ronde Tafel, En De Zaak van Frankrijk, gebaseerd op historische gebeurtenissen van respectievelijk de vijfde en achtste eeuw, werden voor het eerst tot epische poëzie gemaakt en werden deels mythologisch in de volgende eeuwen. “Bewuste generatie” van de mythologie is genoemd mythopoeia door J. R. R. Tolkien, en werd notoir ook gesuggereerd, zeer afzonderlijk, door Nazi-ideoloog Alfred Rosenberg.
vorming van mythen
Er bestaan talrijke benaderingen voor de studie van mythen.Robert Graves zei over de Griekse mythe: “ware mythe kan worden gedefinieerd als de reductie tot verhalende steno van rituele mime uitgevoerd op openbare festivals, en in veel gevallen pictorieel opgenomen.”(The Greek Myths, Introduction). Graves werd sterk beïnvloed door Sir James George Frazer ‘ s mythografie the Golden Bough, en hij zou het ermee eens zijn dat mythen worden gegenereerd door vele culturele behoeften. Mythen autoriseren de culturele instellingen van een stam, een stad of een natie door ze te verbinden met universele waarheden. Mythen rechtvaardigen bijvoorbeeld de huidige bezetting van een gebied door een volk. Alle culturen hebben in de loop van de tijd hun eigen mythen ontwikkeld, bestaande uit verhalen van hun geschiedenis, hun religies en hun helden. De grote kracht van de symbolische betekenis van deze verhalen voor de cultuur is een belangrijke reden waarom ze zo lang overleven als ze doen, soms voor duizenden jaren. Mâche maakt onderscheid tussen ‘mythe’, in de zin van dit primaire psychische beeld, met een soort mytho-Logie. of een systeem van woorden dat met wisselend succes probeert een zekere samenhang tussen deze beelden te verzekeren.Joseph Campbell schetste in zijn boek The Hero with a Thousand Faces (1948) het concept van de “Monomyth”, het archetypische patroon van de held dat over de hele wereld in alle culturen gemeen wordt gehouden. Deze term is ontwikkeld op basis van een concept van James Joyce. De monomyth is een soort bildungsroman die de levenscyclus van de held vertelt, vooral over de psychologische aspecten van heldendom. In een bekend citaat uit the introduction to The Hero with a Thousand Faces, schreef Campbell:
een held waagt zich uit de wereld van de gewone dag naar een gebied van bovennatuurlijke verwondering: fabelachtige krachten worden daar ontmoet en een beslissende overwinning wordt behaald: de held komt terug van dit mysterieuze avontuur met de kracht om gunsten te verlenen aan zijn medemens.
De klassieke voorbeelden van de monomyth waarop Campbell en andere geleerden zich baseren zijn onder meer de verhalen van Boeddha, Mozes en Christus, hoewel Campbell vele andere klassieke mythen citeert uit vele culturen die ook op deze basisstructuur steunen.in de structuralistische benadering van Claude Lévi-Strauss is de inhoud van de mythe irrelevant, omdat hun primaire functie het structureren van de aard van het universum is. “Voor Lévi-Strauss is mythe een gestructureerd systeem van betekeners, waarvan de interne netwerken van relaties worden gebruikt om de structuur van andere reeksen relaties in kaart te brengen; de ‘inhoud’ is oneindig variabel en relatief onbelangrijk.”
mythes als afbeeldingen van historische gebeurtenissen
reliëf van de” afdaling van de Ganga ” in Mahabalipuram (ook Mamallapuram), India; detail van het centrale deel, het volledige reliëf is 27 meter breed en 9 meter hoog.
sommige mythen zijn gebaseerd op historische gebeurtenissen. Deze mythen kunnen na verloop van tijd doordrenkt raken met symbolische betekenis, getransformeerd, verschoven in tijd of plaats, of zelfs omgekeerd. Na verloop van tijd maken dergelijke “mythen” de overgang van “legendarische gebeurtenis” naar “mythische status”, terwijl de gebeurtenis steeds meer symbolische resonantie krijgt terwijl de feiten minder belangrijk worden. Tegen de tijd dat het de status van mythe bereikt, heeft het verhaal een eigen leven gekregen en zijn de feiten van de oorspronkelijke gebeurtenis bijna irrelevant geworden. Een klassiek voorbeeld van dit proces is de Trojaanse Oorlog, een historische gebeurtenis die nu deel uitmaakt van de Griekse mythologie.deze methode of techniek van het interpreteren van mythen als verslagen van actuele gebeurtenissen, euhemeristische exegese, dateert uit de oudheid en kan worden teruggevoerd (van Spencer) tot Evhémère ‘ s Histoire sacrée (300 v.Chr.), die de bewoners van het eiland Panchaia, alles-goed, in de Indische Oceaan beschrijft als normale mensen vergoddelijkt door populaire naïviteit. Zoals Roland Barthes bevestigt: “mythe is een woord gekozen door de geschiedenis. Het kan niet uit de aard der dingen komen.”
dit proces vindt gedeeltelijk plaats omdat de beschreven gebeurtenissen los raken van hun oorspronkelijke context en nieuwe context wordt vervangen, vaak door analogie met huidige of recente gebeurtenissen. Sommige Griekse mythen ontstonden in de klassieke tijd om onverklaarbare kenmerken van lokale cultuspraktijken te verklaren, om het lokale epitheton van een van de Olympische goden te verklaren, om afbeeldingen van half-herinnerde figuren, gebeurtenissen te interpreteren, of om de attributen of entheogenen van de goden te verklaren, waarvan de oorsprong geheim is geworden met het verstrijken van de tijd.
Mâche stelt dat euhemeristische exegese “werd toegepast op het vangen en grijpen met geweld van de rede kwaliteiten van het denken, die aan alle kanten ontweken.”Dit proces, stelt hij, leidt vaak tot de interpretatie van mythen als “verhulde propaganda in dienst van machtige individuen”, en dat het doel van mythen in deze visie is om de “sociale orde” toe te staan “haar bestendigheid te vestigen op de illusie van een natuurlijke orde.”Hij argumenteert tegen deze interpretatie en zegt dat “wat een einde maakt aan deze karikatuur van bepaalde toespraken uit mei 1968, onder andere juist het feit is dat rollen niet eens en voor altijd worden verdeeld in mythen, zoals het geval zou zijn als ze een variant waren van het idee van een ‘opium van het volk’.'”
Contra Barthes, Mâche beargumenteert dat, “myth seems to choose history, rather than be chosen by it”, ” beyond words and stories, myth seems more like a psychic content from which words, gebaren, and musics radiate. De geschiedenis kiest er alleen voor om min of meer kleding te worden. En deze Inhoud komt des te krachtiger voort uit de aard der dingen wanneer de rede ze probeert te onderdrukken. Ongeacht de rollen en commentaren waarmee zo ‘ n socio-historische beweging het mythische beeld naar buiten brengt, leeft deze laatste een grotendeels autonoom leven dat de mensheid voortdurend fascineert. Het aan de kaak stellen van het archaïsme heeft alleen zin als functie van een ‘progressieve’ ideologie, die zelf een bepaald archaïsme en een duidelijke naïviteit begint te vertonen.”
Catastrofisten zoals Immanuel Velikovsky geloven dat mythen zijn afgeleid van de mondelinge geschiedenissen van oude culturen die getuige waren van “kosmische catastrofes.”De catastrofale interpretatie van de mythe vormt slechts een kleine minderheid binnen het gebied van de mythologie en kwalificeert zich vaak als pseudohistorie. In hun boek Hamlet ‘ s Mill suggereren Giorgio De Santillana en Hertha Von dechend dat mythe een “technische taal” is die “kosmische gebeurtenissen beschrijft.”
zodra de historische gebeurtenis stevig verankerd raakt in de mythologie, wordt de mythologie de basis voor het begrijpen en interpreteren van zelfs hedendaagse historische gebeurtenissen. Beschrijvingen van recente gebeurtenissen worden opnieuw benadrukt om ze analoog te laten lijken met het algemeen bekende verhaal. Deze techniek wordt gebruikt door sommige aanhangers van het jodendom en het christendom, die boeken van profetie in de Bijbel lezen, met name het boek van Daniël en het boek Openbaring, als “historische” verslagen van toekomstige gebeurtenissen. Het werd ook gebruikt in propaganda uit het Russische communistische tijdperk om de richting van de geschiedenis te interpreteren en beslissingen over politieke beslissingen te begeleiden. Tot de Tweede Wereldoorlog was de geschiktheid van de keizer van Japan verbonden met zijn mythische afstamming van de Shinto zongodin, Amaterasu.in de jaren 1950 publiceerde Roland Barthes een reeks essays over moderne mythen en het proces van hun creatie in zijn boek Mythologies. De Zwitserse psycholoog Carl Jung (1873-1961) en zijn volgelingen probeerden ook de psychologie achter de wereldmythen te begrijpen. Jung betoogde dat de goden van de mythologie geen materiële wezens zijn, maar archetypen—mentale ideeën geladen met emotionele potentie die alle mensen kunnen voelen, delen en ervaren. Hij en zijn aanhangers geloven dat archetypen direct van invloed zijn op onze onderbewuste percepties en manier van begrijpen.
Amerikaanse films en televisie herhalen in tal van fictieve settings enkele archetypische mythen, zoals de lone hero myth—een variant van de Christ myth—in Superman en de Lone Ranger; of de mythe van romantische liefde als rebellie tegen ouderlijk gezag-het verhaal van Tristan en Isolde en Romeo en Julia bijgewerkt-in films als West Side Story en de film Titanic. Door middel van dergelijke fictieve accounts, deze mythen zijn diep in de Amerikaanse psyche en cultuur.sommige films en series zoals Star Wars en Tarzan hebben mythologische aspecten die zelfbewust zijn ontwikkeld tot diepe en ingewikkelde filosofische systemen. Deze voorbeelden zijn geen mythologie, maar bevatten mythische thema ‘ s die, voor sommige mensen, voldoen aan dezelfde psychologische behoeften. Mythopoeia is een term bedacht door J. R. R. Tolkien voor de bewuste poging om mythen te creëren; zijn Silmarillion was een voorbeeld hiervan, hoewel hij er niet in slaagde om het tijdens zijn leven te publiceren.
zie ook
Folklore, legendarisch schepsel
Notes
- Barthes, Roland, Mythologies. New York: Hill and Wang, 1972. ISBN 9780809013692
- Bolle, Kees W. The Freedom of Man in Myth. Vanderbilt University Press, 1968. ISBN 9780826511256
- Bulfinch, Thomas. Bulfinch ‘ s mythologie. New York: Avenel Books. Gedistribueerd door Crown Publishers, 1978. ISBN 9780517274156
- Campbell, Joseph
- The Hero with a Thousand Faces. London: Fontana, 1993. ISBN 9780586085714
- Flight of The Wild Gander: Explorations in the Mythological Dimension: Select Essays 1944-1968, 3rd ed. New World Library, 2002. ISBN 978-1577312109
- Cardona, Dwardu. God Star. Victoria, BC: Trafford Pub., 2006. ISBN 1412083087 (scholar on interdisciplinary studies merging mythology and cosmogony tracht uit te leggen dat Saturnus vroeger de “zon” was gezien door inwoners op aarde, en waarom de ouden Saturnus afschilderen als een god.)
- Cochrane, Ev. De vele gezichten van Venus: de planeet Venus in oude mythe en religie. Ames, IA: Aeon Publishing, 1997, ISBN 0965622909
- Dundes, Alan. “Binary Opposition in Myth: The Propp / Levi-Strauss Debate in Retrospect.”Western Folklore 1997: 39-50. ISSN 0043-373X
- Eliade, Mircea
- kosmos en geschiedenis: de mythe van de eeuwige terugkeer. Princeton, NJ: Princeton University Press, 1971. ISBN 9780691017778
- mythe en realiteit. (Religious Traditions of the World) Waveland Press, 1998. ISBN 1577660099
- mythen, dromen en mysteries: De ontmoeting tussen hedendaagse religies en archiac realiteiten. Harvill Press, 1960. ASIN: B0000CKP28
- The Sacred and the Profane: the Nature of Religion, Trans. Willard R. Trask. New York: Harper & Row, 1961. ISBN 9780156792011
- Frazer, James George. De Gouden Tak. New York: Avenel Books. Gedistribueerd door Crown, 1981. ISBN 9780517336335
- Gray, Louis Herbert. The Mythology of All Races, Boston: Marshall Jones Company, 1916-1932. OCLC 1246633
- Hamilton, Edith. Mythologie. Boston: Back Bay Books, 1998. ISBN 9780316341141
- Kirk, G. S. Myth: Its Meaning and Functions in Ancient and Other Cultures. Berkeley: Cambridge UP, 1973. ISBN 9780521098021
- Lévy-Bruhl, Lucien
- mentale functies in primitieve samenlevingen. 1910.
- primitieve mentaliteit. Boston: Beacon Press, 1966. OCLC 3230078
- De ziel van het primitieve. New York: Praeger, 1966. OCLC 500349
- The Supernatural and the Nature of the Primitive Mind. 1931.
- primitieve mythologie. St. Lucia: University of Queensland Press, 1983. ISBN 9780702216671
- The Mystic Experience and Primitive Symbolism. 1938.
- Long, Charles H. Alpha: The Myths of Creation. Collier Books, 1969. OCLC 376971
- Mâche, Francois-Bernard. Muziek, mythe en natuur, of de dolfijnen van Arion. (origineel 1983), vertaald uit het Frans door Susan Delaney. London: Routledge, 1993, ISBN 3718653214
- Meletinsky, Eleazar Moiseevich The Poetics of Myth, vertaald door Guy Lanoue en Alexandre Sadetsky, voorwoord door Guy Lanoue. Routledge, 2000. ISBN 0415928982
- Middleton, Richard. Het Bestuderen Van Populaire Muziek. Philadelphia: Open University Press, 2002. ISBN 0335152759
- Powell, Barry B. Classical Myth, 5th edition. Prentice-Hall, 1998. ISBN 9780137167142
- Reed, A. W. Aboriginal Myths, Legends and Fables. Chatswood: Reed, 1982. ISBN 9780730104247
- Santillana and Von Dechend. Hamlet ‘ s Mill: An Essay Investigating the Origins of Human Knowledge And Its Transmission Through Myth. Harvard University Press, 1969, 1992 heruitgave. ISBN 0879232153
- Schelling, Friedrich Wilhelm Joseph
- Introduction to the Philosophy of Mythology. 1856.
- filosofie van de mythologie. 1857.
- filosofie van Openbaring. 1858.
- Segal, Robert A. Myth: A Very Short Introduction. Oxford: Oxford UP, 2004. ISBN 9780192803474
- Talbott, David. Saturnus Mythe. . Geraadpleegd Op 4 September 2008.ISBN 0385113765
alle links geraadpleegd op 2 November 2018.
- tijdloze mythen.
Credits
New World Encyclopedia schrijvers en redacteuren herschreven en voltooiden het Wikipedia-artikel in overeenstemming met de New World Encyclopedia standards. Dit artikel houdt zich aan de voorwaarden van de Creative Commons CC-by-sa 3.0 Licentie (CC-by-sa), die kunnen worden gebruikt en verspreid met de juiste naamsvermelding. Krediet is verschuldigd onder de voorwaarden van deze licentie die kan verwijzen naar zowel de New World Encyclopedia bijdragers en de onbaatzuchtige vrijwilligers bijdragers van de Wikimedia Foundation. Om dit artikel te citeren Klik hier voor een lijst van aanvaardbare citing formaten.De geschiedenis van eerdere bijdragen van Wikipedianen is hier toegankelijk voor onderzoekers:
- mythologie geschiedenis
- Monomyth geschiedenis
De geschiedenis van dit artikel sinds het werd geïmporteerd in de Encyclopedie van de nieuwe wereld:
- geschiedenis van “mythologie”
Opmerking: sommige beperkingen kunnen gelden voor het gebruik van individuele afbeeldingen die afzonderlijk gelicentieerd zijn.