w 1979 roku, kiedy Sony wprowadziło Walkmana—14-uncjowy Odtwarzacz Kasetowy, niebieski i srebrny z przyciskami, które po naciśnięciu tworzyły satysfakcjonujący kawałek—nawet inżynierowie w Sony nie byli pod wrażeniem. Nie był szczególnie innowacyjny, istniały już Magnetofony kasetowe, słuchawki też. Poza tym Walkman mógł tylko odtwarzać-nie mógł nagrywać. Kto chciałby mieć takie urządzenie?

okazuje się, że miliony konsumentów. Urządzenie $200-ponad $ 700 W dzisiejszych pieniądzach, tak drogie jak smartfon-natychmiast stał się hitem, sprzedając swój początkowy bieg 30,000 w Japonii. Kiedy trafił do sprzedaży w Bloomingdale ’ s W Nowym Jorku, lista oczekujących rozciągnęła się do dwóch miesięcy. (Wczesna wersja Walkmana znajduje się obecnie w zbiorach Smithsonian National Museum of American History.

Jaki był urok? Nagłe przenoszenie wspaniałego, wypełniającego głowę dźwięku. Wcześniej, jeśli chciałeś usłyszeć muzykę hi-fi na słuchawkach, byłeś przywiązany do domowego stereo. Walkman cię nie zamocował. Teraz można było iść ulicą, a muzyka zmieniła samo doświadczenie patrzenia na świat. Wszystko—pulsowanie ruchu, dryf płatków śniegu, przechodnie wędrujące po chodniku-wydawało się obciążone nowym znaczeniem.

„życie stało się filmem”, jak zauważył kiedyś Andreas Pavel, wynalazca, który na lata przed Sony opatentował własny prototyp ur-Walkmana. „To wzruszyło twoje życie. To naprawdę wprowadziło magię w twoje życie.”Lub jak opisał to jeden z 16-letnich Walkmanów w relacji historyka Heike Webera:” mam swój własny świat, w jakiś sposób. Widzę to inaczej, słyszę inaczej i czuję się silniejszy.”Ludzie używali Walkmana do radzenia sobie z nastrojami i spokojnym stresem; dentyści zakładali słuchawki Walkmana pacjentowi przed wierceniem. Andy Warhol napisał: „miło słyszeć Pavarottiego zamiast klaksonów samochodowych”

urządzenie stało się również modą, oznaką nowoczesności: reklamy Sony przedstawiały wrotkarską parę radośnie płynącą, Walkman trzymał się wysoko. Po raz pierwszy, sporting kawałek najnowocześniejszy sprzęt był modny, nie dorky.

„było to pierwsze masowe urządzenie mobilne”, zauważa Rebecca Tuhus-Dubrow, autorka Personal Stereo. „To zmieniło sposób, w jaki ludzie zamieszkują przestrzeń publiczną w dość głęboki sposób.”Utorowało to drogę do akceptacji telefonu komórkowego, dzisiejszej prawdziwie wszechobecnej technologii przenośnej.

ale, podobnie jak telefon komórkowy, Walkman rozdarł czynsz w tkance społecznej. Użycie jednego było celowym zamknięciem społeczeństwa. „To prywatyzacja przestrzeni”, powiedział mi Michael Bull, profesor Uniwersytetu w Sussex, który badał użytkowników Walkmana w latach 90. „Osobiste stereo to wizualne znaki” nie przeszkadzać „”- napisał w swojej książce „miasto”. Wcześniejsze radia tranzystorowe, które miały pojedyncze słuchawki, nie miały takiego efektu. „Doświadczenie słuchania twojego Walkmana jest niezwykle wyspiarskie” – napisał krytyk muzyczny Vince Jackson w brytyjskim magazynie „Touch”. „Sygnalizuje chęć odcięcia się od reszty świata za naciśnięciem przycisku. Zamknij oczy i możesz być wszędzie.”Bull ze swojej strony powiedział, że słuchanie Walkmana jest zdrowe, coś w rodzaju twierdzenia o autonomii.

Wiele osób się nie zgadza. Dla nich wydawało się to fantastycznie niegrzeczne: „nasze małżeństwo albo twoje Sony”, jak ostrzegała go żona grafika Jamesa Miho w 1980 roku, po tym, jak New York Times donosił, on ją nastroił na reggae. Filozof Allan Bloom, zamykając Amerykański umysł, zwrócił uwagę na widmo chłopca odrabiającego lekcje z włączonym walkmanem, „dojrzewającego dziecka, którego ciało tętni orgazmicznymi rytmami” – pokolenia dzieci odciętych od wielkiej literatury: „dopóki mają włączonego Walkmana, nie mogą usłyszeć, co wielka tradycja ma do powiedzenia.”

wkrótce Walkman stał się symbolem samozachwytywania pępka. Krytycy wyśmiewali narcystycznych yuppies za słuchanie książek samopomocy o ich dojazdach do ekskluzywnej pracy, i wyśmiewali leniwców GenX za letargiczne rzucenie, siedząc w emo transie. „Technologia dla pokolenia, które nie ma już nic do powiedzenia” – relacjonował Der Spiegel.

„nie mogłeś wygrać, bez względu na to, jak tego użyłeś”-śmieje się Tuhus-Dubrow.

Co ciekawe, sam Sony obawiał się, że maszyna zachęca do antyspołecznych zachowań. Szef Sony, Akio Morita, nakazał, aby pierwszy Walkman zawierał drugie gniazdo Słuchawkowe—tak, aby dwa mogły słuchać jednocześnie. Ale okazało się, że nikt tego nie chciał. „Ludzie chcieli słuchać sami” – zauważa Tuhus-Dubrow.

jednak ludzie rzeczywiście stworzyli tętniącą życiem kulturę społeczną wokół Walkmana. Dzielili słuchawki; robili mixtape ’ y dla przyjaciół lub randek. W rzeczy samej tworzenie mixtape ’ ów—łączenie utworów z domowego stereo, aby stworzyć nową kompilację—stało się działaniem wyraźnie nowoczesnym. Wiadomość nie była w żadnej piosence, ale w ich kombinacji, ich sekwencji. „Mixtapy oznaczają moment Kultury konsumenckiej, w którym słuchacze uzyskali kontrolę nad tym, co usłyszeli, w jakiej kolejności i za jaką cenę” – pisał krytyk Matias Viegener. Mixtape ’ y pomogły również podsycić panikę związaną z prawami autorskimi, a przemysł muzyczny rozpoczął kampanię twierdząc, że „domowe nagrywanie zabija muzykę.”

to oczywiście nie zabiło muzyki. Ale dał nam wgląd w nasz nadchodzący świat XXI wieku-gdzie żyjemy w otoczeniu mediów, trzymając urządzenie w rękach przez cały czas.

Zapisz się do Smithsonian magazine teraz za jedyne $12

Ten artykuł jest wyborem z lipcowego / sierpniowego wydania Smithsonian magazine

kup