Wielka plaga Londynu, epidemia dżumy, która spustoszyła Londyn, Anglia, W latach 1665-1666. Dane miasta wskazują, że około 68 596 osób zmarło podczas epidemii, chociaż rzeczywista liczba zgonów prawdopodobnie przekroczyła 100 000 z całkowitej populacji szacowanej na 460 000. Epidemia została wywołana przez Yersinia pestis, bakterię związaną z innymi epidemiami dżumy przed i od Wielkiej plagi w Londynie.

Wielka zaraza nie była odosobnionym wydarzeniem—40 000 londyńczyków zmarło na dżumę w 1625 roku—ale była ostatnią i najgorszą z epidemii. Zaczęło się na londyńskich przedmieściach St.Giles-in-the-Fields, a największe zniszczenia pozostały na obrzeżach miasta, w Stepney, Shoreditch, Clerkenwell, Cripplegate i Westminster, gdzie biedni byli gęsto zatłoczeni. Podejrzewano wybuch epidemii zimą 1664 roku, ale rozprzestrzenił się on intensywnie dopiero wiosną 1665 roku. Król Karol II i jego dwór uciekli z Londynu wczesnym latem i nie wrócili aż do następnego lutego; Parlament prowadził krótką sesję w Oksfordzie.

w grudniu 1665 r.śmiertelność spadła nagle i utrzymywała się przez zimę aż do początku 1666 r., przy stosunkowo niewielkiej liczbie zgonów odnotowanych w tym roku. Z Londynu choroba rozprzestrzeniła się szeroko w całym kraju, ale od 1667 nie było epidemii dżumy w żadnej części Anglii, choć sporadyczne przypadki pojawiały się w rachunkach śmiertelności do 1679. Zniknięcie zarazy z Londynu przypisuje się wielkiemu pożarowi Londynu we wrześniu 1666 roku, ale bez takiej przyczyny ustąpił także w innych miastach. Spadek został również przypisany kwarantannie, ale skuteczna kwarantanna została faktycznie ustanowiona dopiero w 1720 roku. Uczeni na ogół zgadzają się, że ustanie zarazy w Anglii było spontaniczne.