bilans płatniczy (BOP) jest zapisem każdej płatności lub otrzymania między jednym narodem a jego obywatelami z jakimkolwiek innym krajem. Rachunek bieżący, rachunek kapitałowy i rachunek finansowy tworzą BOP danego kraju. Razem te trzy relacje opowiadają o stanie gospodarki, jej perspektywach gospodarczych i strategiach osiągnięcia pożądanych celów.

na przykład duża wielkość przywozu i wywozu może wskazywać na otwartą gospodarkę, która wspiera wolny handel. Z drugiej strony, kraj, który wykazuje niewielką aktywność międzynarodową w swoim kapitale lub rachunku finansowym, może mieć słabo rozwinięty rynek kapitałowy i mało walut obcych wprowadzanych do kraju w formie bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

rachunek bieżący rejestruje przepływ towarów i usług do i z kraju, w tym dobra materialne, opłaty za usługi, pokwitowania turystyczne i pieniądze wysyłane bezpośrednio do innych krajów jako pomoc lub wysyłane do rodzin. Rachunek finansowy mierzy wzrost lub spadek międzynarodowych aktywów własnościowych, z którymi związany jest kraj, podczas gdy rachunek kapitałowy mierzy wydatki inwestycyjne i ogólny dochód kraju.

tutaj skupiamy się na rachunkach kapitałowych i finansowych, które opowiadają o regulacjach inwestycyjnych i rynku kapitałowego w danym kraju.

rachunek kapitałowy

rachunek kapitałowy kraju odnosi się do wszelkich międzynarodowych transferów kapitałowych. Całkowite wydatki i dochody są mierzone napływem i odpływem środków w postaci inwestycji i pożyczek płynących do i z gospodarki. Deficyt pokazuje, że więcej pieniędzy wypływa, podczas gdy nadwyżka wskazuje, że więcej pieniędzy płynie.

oprócz niefinansowych i nieprodukowanych transakcji na aktywach uwzględniono również następujące transakcje:

• transakcje takie jak umorzenie długów
• przeniesienie towarów i aktywów finansowych przez migrantów opuszczających lub wjeżdżających do kraju
• przeniesienie własności środków trwałych i środków otrzymanych na sprzedaż lub nabycie środków trwałych
• podatki od darowizn i spadków
• opłaty za śmierć, patenty, prawa autorskie, tantiemy
• nieubezpieczone szkody w środkach trwałych

złożone transakcje zarówno z aktywami kapitałowymi, jak i roszczeniami finansowymi mogą być rejestrowane zarówno w kapitale, jak i na rachunkach bieżących.

rachunki finansowe

rachunek finansowy kraju dzieli się dalej na dwa subkonta: krajowe prawo własności aktywów zagranicznych i zagraniczne Prawo własności aktywów krajowych.

Jeśli zwiększa się Krajowa część rachunku finansowego aktywów zagranicznych, zwiększa się ogólny rachunek finansowy. Jeżeli zagraniczna własność aktywów krajowych wzrasta, zmniejsza się ogólny rachunek finansowy, więc ogólny rachunek finansowy wzrasta, gdy zmniejsza się zagraniczna własność aktywów krajowych. Razem krajowa własność aktywów zagranicznych kraju i zagraniczna własność aktywów krajowych miarą międzynarodowej własności aktywów, z którymi kraj jest związany.

rachunek finansowy zajmuje się pieniędzmi związanymi z rezerwami walutowymi i prywatnymi inwestycjami w przedsiębiorstwa, nieruchomości, obligacje i akcje. W rachunku finansowym wyszczególnione są również aktywa rządowe, takie jak Specjalne Prawa Ciągnienia w Międzynarodowym Funduszu Walutowym (MFW) lub aktywa sektora prywatnego w innych krajach, aktywa lokalne w posiadaniu cudzoziemców-rządowych i prywatnych—oraz bezpośrednie inwestycje zagraniczne (biz).

jak działają

kapitał przekazywany poza kraj w celu inwestowania jest zapisywany jako debet na jednym z tych dwóch rachunków. Dzieje się tak dlatego, że pieniądze opuszczają gospodarkę. Ale ponieważ jest to inwestycja, istnieje domniemany zwrot. Zwrot ten—niezależnie od tego, czy jest to zysk kapitałowy z inwestycji portfelowej (obciążenie rachunku finansowego), czy zwrot z inwestycji bezpośredniej (obciążenie rachunku kapitałowego) – jest rejestrowany jako kredyt na rachunku bieżącym. Jest to miejsce, w którym inwestycja w dochód jest rejestrowana w BOP. Sytuacja odwrotna ma miejsce, gdy kraj otrzymuje kapitał: wypłata zwrotu z tej inwestycji zostanie odnotowana jako debet na rachunku bieżącym.

Co to oznacza?

w przeciwieństwie do rachunku bieżącego, który teoretycznie powinien mieć nadwyżkę lub deficyt, BOP powinien wynosić zero. Tak więc rachunek bieżący z jednej strony i rachunek kapitałowo-finansowy z drugiej strony powinny się wzajemnie równoważyć.

na przykład, jeśli obywatel Grenlandii kupuje kurtkę od kanadyjskiej firmy, wtedy Grenlandia zyskuje kurtkę, podczas gdy Kanada zyskuje równoważną kwotę waluty. Aby osiągnąć zero, pozycja bilansująca jest dodawana do księgi w celu odzwierciedlenia wymiany wartości. Zgodnie z podręcznikiem bilansu płatniczego MFW wzór bilansu płatniczego lub tożsamość podsumowano w następujący sposób:

rachunek bieżący + rachunek finansowy + rachunek kapitałowy + pozycja bilansowa = 0

Gdy jednak gospodarka ma dodatnie rachunki kapitałowe i finansowe (napływ finansowy netto), obciążenia kraju są większe niż jego kredyty z powodu wzrostu zobowiązań wobec innych gospodarek lub zmniejszenia roszczeń w innych krajach. Zazwyczaj jest to równoznaczne z deficytem na rachunku obrotów bieżących—napływ pieniędzy oznacza, że zwrot z inwestycji jest obciążeniem rachunku obrotów bieżących. W ten sposób gospodarka wykorzystuje światowe oszczędności, aby zaspokoić lokalne potrzeby inwestycyjne i konsumpcyjne. Jest dłużnikiem netto dla reszty świata.

Jeżeli rachunki kapitałowe i finansowe są ujemne (odpływ finansowy netto), kraj ma więcej roszczeń niż zobowiązań, albo z powodu wzrostu roszczeń przez gospodarkę zagraniczną, albo zmniejszenia zobowiązań z gospodarek zagranicznych. Na tym etapie rachunek bieżący powinien wykazywać nadwyżkę, wskazując, że gospodarka jest wierzycielem netto, dostarczającym środki światu.

konta liberalne

konta kapitałowe i finansowe są ze sobą powiązane, ponieważ oba rejestrują międzynarodowe przepływy kapitałowe. W dzisiejszej gospodarce światowej nieograniczony przepływ kapitału ma fundamentalne znaczenie dla zapewnienia światowego handlu, a w końcu dla większego dobrobytu wszystkich. Aby tak się jednak stało, kraje muszą mieć „otwartą” lub „liberalną” politykę kapitałową i finansową. Obecnie wiele rozwijających się gospodarek wdraża liberalizację rachunku kapitałowego—proces, który usuwa ograniczenia przepływu kapitału—w ramach programu reform gospodarczych.

Ten nieograniczony przepływ kapitału oznacza, że rządy, korporacje i osoby prywatne mogą inwestować kapitał w innych krajach. Otwiera to drogę nie tylko dla większej ilości biz dla branż i projektów rozwojowych, ale także dla inwestycji portfelowych na rynku kapitałowym. W ten sposób firmy dążące do większych rynków i mniejsze rynki poszukujące większego kapitału i krajowych celów gospodarczych mogą rozszerzyć się na arenie międzynarodowej, co skutkuje silniejszą globalną gospodarką.

do korzyści płynących z BIZ, jakie kraj beneficjent czerpie, należą napływ kapitału zagranicznego do swojego kraju, a także dzielenie się wiedzą techniczną i menedżerską. Korzyścią dla firmy dokonującej Biz jest możliwość rozszerzenia udziału w rynku na gospodarkę zagraniczną, dzięki czemu uzyskuje się większe zyski. Niektórzy twierdzą, że nawet wewnętrzna Polityka polityczna i makroekonomiczna kraju ulegają wpływowi w bardziej postępowy sposób, ponieważ zagraniczne firmy inwestujące w lokalną gospodarkę mają cenny udział w procesie reform lokalnej gospodarki. Te zagraniczne firmy stają się ekspertami dla samorządu w zakresie polityki, która ułatwi przedsiębiorcom.

Inwestycje zagraniczne w portfelach mogą sprzyjać deregulacji rynku kapitałowego i wolumenom giełdowym. Inwestując na więcej niż jednym rynku, inwestorzy mogą zdywersyfikować swoje ryzyko portfelowe, jednocześnie zwiększając zyski wynikające z inwestowania na rynku wschodzącym. Pogłębiający się rynek kapitałowy, oparty na reformie lokalnej gospodarki oraz liberalizacji rachunków kapitałowych i finansowych, może w ten sposób przyspieszyć rozwój rynku Wschodzącego.

mała Kontrola może być dobra

poza ideologiami politycznymi, niektóre solidne teorie ekonomiczne mówią, dlaczego Kontrola niektórych kont kapitałowych może być dobra. Przypomnijmy Azjatycki kryzys finansowy w 1997 roku. Niektóre kraje azjatyckie otworzyły swoje gospodarki na świat, a do ich granic przekraczała bezprecedensowa ilość kapitału zagranicznego, głównie w formie inwestycji portfelowych—kredytu na rachunku finansowym i debetu na rachunku bieżącym. Oznaczało to, że inwestycje były krótkoterminowe i łatwe do likwidacji, a nie długoterminowe.

Kiedy spekulacje wzrosły i panika rozprzestrzeniła się w całym regionie, najpierw nastąpiło odwrócenie przepływów kapitałowych, a pieniądze zostały wycofane z tych rynków kapitałowych. Gospodarki azjatyckie były odpowiedzialne za swoje krótkoterminowe zobowiązania (obciążenia na rachunku bieżącym), ponieważ papiery wartościowe zostały sprzedane, zanim zyski kapitałowe mogły zostać osiągnięte. Nie tylko pogorszyła się aktywność giełdowa, ale także rezerwy walutowe zostały uszczuplone, lokalne waluty zamortyzowały się, a kryzysy finansowe rozpoczęły się.

analitycy twierdzą, że katastrofa finansowa mogła być mniej dotkliwa, gdyby przeprowadzono pewne kontrole na kontach kapitałowych. Na przykład, gdyby kwota kredytu zagranicznego była ograniczona (co stanowi obciążenie rachunku bieżącego), ograniczyłoby to krótkoterminowe zobowiązania, a szkody gospodarcze mogłyby być mniej dotkliwe.

Podsumowując

bilans płatniczy kraju jest podsumowanym rekordem transakcji międzynarodowych tego kraju z resztą świata. Transakcje te są podzielone na rachunek bieżący, rachunek kapitałowy i rachunek finansowy.

wnioski z azjatyckiego kryzysu finansowego zaowocowały nowymi debatami na temat najlepszego sposobu liberalizacji kapitału i rachunków finansowych. W istocie, MFW i Światowa Organizacja Handlu w przeszłości wspierały wolny handel towarami i usługami (liberalizacja rachunków bieżących) i stoją obecnie w obliczu złożoności wolności kapitału. Doświadczenie udowodniło, że bez żadnej kontroli nagłe odwrócenie przepływów kapitałowych może nie tylko zniszczyć gospodarkę, ale może również spowodować wzrost ubóstwa dla narodu.