Du Bois odegrał kluczową rolę w stworzeniu kryzysu: zapis mroczniejszych Ras (podtytuł został później porzucony). W swojej redakcji pierwszego numeru (listopad 1910) napisał, że czasopismo „pokaże niebezpieczeństwo uprzedzeń rasowych, szczególnie przejawiające się dziś w stosunku do kolorowych ludzi.”Kryzys okazał się ogromnym sukcesem i pod koniec pierwszej dekady osiągnął miesięczny nakład 100 000 egzemplarzy. Na swoich łamach Du Bois ukazywał ewolucję swojej myśli od wczesnego, pełnego nadziei nalegania na sprawiedliwość rasową po rezygnację z apelu o czarny separatyzm. Kryzys był ważnym medium dla młodych czarnoskórych pisarzy renesansu Harlemu, zwłaszcza w latach 1919-1926, kiedy redaktorem literackim był Jessie Redmon Faustet. Do pisarzy, których odkryła lub zachęciła, należeli poeci Arna Bontemps, Langston Hughes i Countee Cullen oraz powieściopisarz-poeta Jean Toomer. Pod kierownictwem literackim Fausteta kryzys, wraz z Magazynem Opportunity, był czołowym wydawcą młodych czarnoskórych autorów.

Po odejściu Fausteta kryzys nie był w stanie utrzymać wysokich standardów literackich. W 1934 roku pismo straciło na znaczeniu, gdy Du Bois ustąpił ze stanowiska redaktora po częstych starciach z członkami zarządu NAACP, którzy sprzeciwiali się jego coraz bardziej kontrowersyjnym opiniom, takim jak jego poparcie dla małżeństw międzyrasowych. W następnych dziesięcioleciach jego czytelnictwo spadło, a w 1996 roku czasopismo na krótko zaprzestało wydawania. Po powrocie w lipcu 1997 roku kryzys nosił podtytuł „magazyn możliwości i pomysłów”, który jednak został wycofany w 2003 roku. Mniej więcej w tym czasie czasopismo stało się również kwartalnikiem. Pomimo różnych zmian, kryzys pozostał wpływowy i był szczególnie znany z zakresu praw obywatelskich.