chociaż pierwsze sztuki Bertolta Brechta zostały napisane w Niemczech w latach 20., Nie był on powszechnie znany aż do znacznie później. Ostatecznie jego teorie prezentacji scenicznej wywarły większy wpływ na przebieg teatru w połowie wieku na Zachodzie niż jakiekolwiek inne jednostki. Było to w dużej mierze spowodowane tym, że zaproponował główną alternatywę dla realizmu Stanisławskiego, który zdominował grę aktorską i „dobrze wykonaną grę”, która dominowała w sztuce teatralnej.

najwcześniejsze prace Brechta były pod silnym wpływem niemieckiego ekspresjonizmu, ale jego zainteresowanie marksizmem i ideą, że człowiek i społeczeństwo powinny być intelektualnie analizowane, które doprowadziły go do opracowania jego teorii „teatru epickiego.”Brecht uważał, że teatr powinien odwoływać się nie do uczuć widza, ale do jego rozumu. Chociaż nadal zapewnia rozrywkę, powinna być silnie dydaktyczna i zdolna do prowokowania zmian społecznych. W realistycznym Teatrze iluzji przekonywał, że aktor raczej identyfikuje się z postaciami na scenie i angażuje się z nimi emocjonalnie, niż jest pobudzany do myślenia o swoim życiu. Aby zachęcić publiczność do przyjęcia bardziej krytycznej postawy wobec tego, co dzieje się na scenie, Brecht opracował swój Verfremdungs-effekt („efekt alienacji”)-tj. stosowanie technik anty-iluzyjnych, aby uświadomić widzom, że są w teatrze, oglądając inscenizację rzeczywistości zamiast samej rzeczywistości. Techniki te obejmowały zalewanie sceny ostrym, białym światłem, niezależnie od miejsca akcji, i pozostawienie lamp scenicznych na pełnym widoku publiczności, wykorzystanie minimalnych rekwizytów i „orientacyjnej” scenerii, celowe przerywanie akcji w kluczowych momentach z piosenkami w celu odwiedzenia ważnego komunikatu wskazującego, oraz wyświetlanie napisów objaśniających na ekranie lub wykorzystanie kart graficznych. Od swoich aktorów Brecht domagał się nie realizmu i identyfikacji z rolą, ale obiektywnego stylu gry, by stać się w sposób sensowny obserwatorami.

najważniejsze sztuki Brechta, w tym Leben des Galilei (życie Galileo), Mutter Courage und ihre Kinder (Matka Courage i jej dzieci) i Der gute Mensch von Sezuan (dobra osoba Szechwana lub dobra kobieta Setzwana), powstały w latach 1937-1945, kiedy przebywał na wygnaniu z reżimu nazistowskiego, najpierw w Skandynawii, a następnie w Stanach Zjednoczonych. Na zaproszenie nowo powstałego rządu NRD w 1949 roku powrócił do Berliner Ensemble wraz z żoną Helene Weigel jako główny aktor. Dopiero w tym momencie, dzięki własnym produkcjom swoich przedstawień, Brecht zdobył reputację jednej z najważniejszych postaci teatru XX wieku.

z pewnością atak Brechta na teatr iluzoryczny wpłynął bezpośrednio lub pośrednio na teatr każdego kraju Zachodu. W Wielkiej Brytanii efekt ten przejawiał się w twórczości takich dramaturgów, jak John Arden i Edward Bondand w niektórych gołych inscenizacjach Royal Shakespeare Company.Teatr Zachodni w XX wieku okazał się jednak przekrojem wielu stylów (Sam Brecht uznawał dług wobec tradycyjnego teatru orientalnego), a do lat 50.XX wieku wpływ wywarły inne podejścia.