oceanografowie podzielili ocean na strefy w zależności od tego, jak daleko dociera światło. Wszystkie strefy świetlne znajdują się w strefie oceanicznej. Strefa epipelagiczna jest najbliższa powierzchni i najlepiej oświetlona. Rozciąga się do 100 metrów i zawiera zarówno fitoplankton, jak i zooplankton, które mogą wspierać większe organizmy, takie jak ssaki morskie i niektóre rodzaje ryb. Po 100 metrach nie ma wystarczającej ilości światła, aby utrzymać życie i nie ma życia roślinnego.

istnieją jednak stworzenia, które rozwijają się wokół kominów hydrotermalnych lub gejzerów znajdujących się na dnie oceanu, które wyrzucają przegrzaną wodę, która jest bogata w minerały. Organizmy te żywią się bakteriami chemosyntetycznymi, które wykorzystują przegrzaną wodę i chemikalia z kominów hydrotermalnych do tworzenia energii zamiast fotosyntezy. Istnienie tych bakterii pozwala na przetrwanie stworzeń takich jak kalmary, Topory ryb, ośmiornice, robaki rurkowe, gigantyczne małże, kraby pająków i inne organizmy.

ze względu na całkowitą ciemność w strefach poza strefą epipelagiczną wiele organizmów, które przetrwały w głębokich oceanach, nie ma oczu, a inne organizmy wytwarzają własne światło za pomocą bioluminescencji. Często światło ma kolor niebiesko-zielony, ponieważ wiele organizmów morskich jest wrażliwych na niebieskie światło. Dwie substancje chemiczne, lucyferyna i lucyferaza, które reagują ze sobą, tworząc miękki blask. Proces, w którym powstaje bioluminescencja, jest bardzo podobny do tego, co dzieje się po złamaniu świecy żarowej. Organizmy głębinowe wykorzystują bioluminescencję do wszystkiego, od zwabienia ofiary po nawigację.

zwierzęta takie jak ryby, wieloryby i rekiny znajdują się w strefie oceanicznej.