16 stycznia 1865 roku, podczas wojny secesyjnej (1861-65), generał Unii William T. Sherman wydał swój specjalny rozkaz polowy nr 15, który skonfiskował jako własność Unii pas wybrzeża rozciągający się od Charleston w Karolinie Południowej do rzeki St. John ’ s na Florydzie, w tym Wyspy Morskie Georgii i kontynent trzydzieści mil od wybrzeża. Zakon rozdzielił około 400 000 akrów ziemi nowo uwolnionym czarnym rodzinom na czterdzieści akrów segmentów.

rozkaz Shermana przyszedł po udanym marszu na morze z Atlanty do Savannah i tuż przed jego marszem na północ do Karoliny Południowej. Radykalni Republikanie w Kongresie USA, tacy jak Charles Sumner i Thaddeus Stevens, przez pewien czas naciskali na redystrybucję ziemi, aby przełamać władzę południowych niewolników. Odczuwając presję ze strony własnej partii, prezydent USA Abraham Lincoln wysłał swojego sekretarza wojny, Edwina M. Stantona, do Savannah, aby ułatwić Shermanowi rozmowę na temat tego, co zrobić z ziemiami południowych plantatorów.

12 stycznia Sherman i Stanton spotkali się z dwudziestoma czarnymi przywódcami społeczności Savannah, głównie baptystami i metodystami, aby omówić kwestię emancypacji. Lincoln zatwierdził rozkaz polowy nr 15, zanim Sherman wydał go zaledwie cztery dni po spotkaniu z czarnymi przywódcami. Z punktu widzenia Shermana najważniejszym priorytetem w wydawaniu dyrektywy była celowość wojskowa. Służył jako środek zaopatrzenia dla tysięcy czarnych uchodźców, którzy śledzili jego armię od czasu inwazji na Gruzję. Nie mógł sobie pozwolić na wsparcie lub ochronę tych uchodźców podczas kampanii.

zakon wyraźnie wzywał do osiedlania czarnych rodzin na skonfiskowanej ziemi, zachęcał uwolnionych do wstąpienia do armii Unii, aby pomóc w utrzymaniu nowo zdobytej wolności, i wyznaczył generalnego oficera do pełnienia funkcji inspektora osiedli. Inspektor generalny Rufus Saxton nadzorował ziemię i pracował nad zapewnieniem prawa własności czarnym osadnikom. W późniejszym rozkazie Sherman zezwolił również armii na pożyczenie mułów nowo osiedlonym rolnikom.

radykalny plan redystrybucji gruntów na południu był w rzeczywistości praktyczną odpowiedzią na kilka kwestii. Chociaż Sherman nigdy nie był rasowym egalitaryzmem, jego rozkaz redystrybucji ziemi służył militarnemu celowi ukarania konfederackich plantatorów wzdłuż południowego wybrzeża ryżu za ich rolę w rozpoczęciu wojny secesyjnej, jednocześnie rozwiązując to, co on i radykalni Republikanie postrzegali jako poważny nowy amerykański problem: co zrobić z nową klasą wolnych południowych robotników. Przywódcy Kongresu przekonali prezydenta Lincolna do utworzenia Bureau of Refugees, Freedmen, and Abandoned Lands 3 marca 1865, krótko po wydaniu rozkazu przez Shermana. Biuro wyzwoleńców, jak to się stało, zostało upoważnione do nadania tytułu prawnego dla czterdziestu akrów działek dla wyzwoleńców i białych południowych Unionistów.

natychmiastowy efekt rozkazu Shermana przewidywał osiedlenie około 40 000 czarnych Amerykanów (zarówno uchodźców, jak i mieszkańców, którzy od 1861 roku znajdowali się pod administracją armii Unii na Wyspach morskich). To podniosło ciężar wspierania uwolnionych z armii Shermana, gdy ta odwróciła się na północ do Karoliny Południowej. Ale zamówienie było krótkotrwałą obietnicą Dla Czarnych. Pomimo sprzeciwu generała Olivera O. Howarda, szefa Biura wyzwoleńców, prezydent USA Andrew Johnson obalił dyrektywę Shermana jesienią 1865 roku, po zakończeniu wojny, i zwrócił większość ziemi wzdłuż wybrzeży Karoliny Południowej, Georgii i Florydy plantatorom, którzy pierwotnie byli jej właścicielami.

mimo, że pole Specjalne Nr 15 nie miało wymiernych korzyści dla czarnych obywateli po odwołaniu prezydenta Johnsona, dzisiejszy ruch wspierający odszkodowania wskazał na to jako obietnicę rządu USA, aby dokonać restytucji dla Afroamerykanów za zniewolenie. Kolejność jest również prawdopodobnym źródłem frazy „forty acres and a mule”, która rozprzestrzeniła się na południu w tygodniach i miesiącach następujących po marszu Shermana.