projekt wieży jest kontynuacją badań Zaha Hadid Architects nad wieżowcami, które definiują płynny wyraz architektoniczny zgodny z inżynierią dla całej wysokości konstrukcji.

jeden tysiąc betonowych egzoszkieletów Muzeum tworzy jego obwód w sieci płynących linii, które integrują boczne usztywnienia z podparciem strukturalnym.

czytanie od góry do dołu jako jedna ciągła rama, kolumny u jej podstawy wachlują się, gdy Wieża wznosi się, aby spotkać się w rogach, tworząc sztywną rurę wysoce odporną na wymagające obciążenia wiatrem; jej zakrzywione podpory tworzą odporne na huragan przekątne bracketing.

„projekt wyraża płynność zarówno strukturalną, jak i architektoniczną”, wyjaśnia dyrektor projektu Zaha Hadid Architects, Chris Lepine. „Konstrukcja staje się grubsza i cieńsza w zależności od potrzeb, zapewniając ciągłość między architekturą a inżynierią.”

Muzeum tysiąca zawiera formę z betonu zbrojonego włóknem szklanym-dzieło, które pozostaje na miejscu w trakcie budowy wieży. Ta trwała forma betonowa zapewnia również wykończenie architektoniczne, które wymaga minimalnej konserwacji. Za egzoszkieletem fasada fasetowana, przypominająca kryształ kontrastuje z solidnością konstrukcji.

dzięki ramie na obwodzie wewnętrzne płyty podłogowe wieży są prawie pozbawione kolumn; krzywizna egzoszkieletu tworzy nieco inne plany na każdym piętrze. Na niższych piętrach tarasy wspornikowe od narożników, natomiast na wyższych piętrach tarasy są wbudowane za konstrukcją.

na najwyższych piętrach wieży znajduje się centrum wodne, salon i przestrzeń eventowa. Ogrody krajobrazowe, tarasy i baseny znajdują się nad holem i parkingiem mieszkańców.