wczesne życiaedytuj

Clark urodziła się w Charleston w Karolinie Południowej w 1898 roku. Na jej życie w Charleston duży wpływ miała era odbudowy, a także stosunki władzy w tym czasie. Charleston było ściśle segregowane i surowo podzielone według klasy. Jej ojciec, Peter Poinsette, został zniewolony po urodzeniu na farmie Joela Poinsetta między rzeką Waccamaw a Georgetown. Joel Roberts Poinsett był wybitnym amerykańskim politykiem swoich czasów i imiennikiem zakładu poinsecji. Piotr był sługą Joela, a jego głównym zadaniem było zabieranie dzieci do i ze szkoły każdego dnia. Po niewolnictwie Peter znalazł pracę na statku w porcie Charleston. Podczas jednej z podróży udał się na Haiti i to właśnie wtedy Peter poznał Victorię, matkę Clarka. Para pobrała się w Jacksonville na Florydzie, a następnie przeniosła się z powrotem do Charleston.

jej matka, Victoria Warren Anderson Poinsette, urodziła się w Charleston, ale wychowała na Haiti przez brata, który zabrał ją i jej dwie siostry tam w 1864 roku. Victoria Poinsette nigdy nie była zniewolona i przysięgała, że nigdy nie będzie niczyją służącą. Wróciła do Charleston po wojnie secesyjnej i pracowała jako pralnia. Wychowywała swoje dzieci bardzo surowo, pozwalając im tylko bawić się z innymi dziećmi w jeden dzień tygodnia. Była również zdeterminowana, aby uczynić swoje córki damami, więc powiedziała im, aby nigdy nie wychodzili bez rękawiczek, nigdy nie krzyczeli, nigdy nie jedli na ulicy itp.

Victoria Warren Anderson poinsette żyła w ciągłej walce o poprawę swojej klasy społecznej; chciała żyć w społeczeństwie Klasy średniej, ale z budżetem klasy robotniczej. Victoria wyjaśniła Peterowi, że nie zapewnia wystarczająco dużo dla niej i ich rodziny. Victoria wychowywała swoje dzieci W separacji, a chłopcy mieli łagodniejsze Zasady niż dziewczyny. Chłopcy mogli mieć przyjaciół i bawić się przez wiele dni w tygodniu, ale dziewczęta musiały wykonywać prace domowe i lekcje każdego dnia poza piątkiem. Clark zbuntował się przeciwko surowości jej matki, nigdy nie stając się kobietą, którą chciała, aby była i poślubiając mężczyznę, który Victoria nazywa „nieznajomym”. Clark pamięta, że była karana przez ojca tylko wtedy, gdy nie chciała uczęszczać do szkoły; jednak ojciec Clarka nie był w stanie napisać własnego nazwiska aż do późniejszych lat swojego życia.

pierwsze doświadczenie edukacyjne Clarka miało miejsce w 1904 roku w wieku sześciu lat, kiedy zaczęła uczęszczać do Mary Street School. Clark w tej szkole siedział na trybunach z setką innych sześciolatków, niczego się nie ucząc. Matka Clarka szybko usunęła ją ze szkoły. Starsza kobieta po drugiej stronie ulicy od ich domu uczyła dziewczyny, więc Clark nauczył się tam czytać i pisać. Ze względu na zły stan finansowy Clark codziennie rano i po południu obserwowała dzieci kobiety w zamian za czesne. W tym czasie nie było liceum w Charleston dla czarnych, jednak w 1914 roku szkoła otwarta dla Czarnych w 6, 7, 8 klasie. Po szóstej klasie zdała test i przeszła do dziewiątej klasy w Avery Institute. Wszyscy nauczyciele byli białymi kobietami. W 1914 roku zatrudniono czarnoskórych nauczycieli, co wywołało wiele kontrowersji w mieście, w czym Clark później wziął udział poprzez NAACP.

Clark ukończył szkołę średnią w 1916 roku. Z powodu ograniczeń finansowych początkowo nie mogła uczęszczać na studia, więc w wieku osiemnastu lat przystąpiła do egzaminu państwowego i rozpoczęła pracę jako nauczycielka w szkole na wyspie Johna. W latach 1916-1919 nauczała na wyspach w szkole Ziemi Obiecanej, a następnie w latach 1919-1920 powróciła do Avery. Była w stanie wrócić do szkoły w niepełnym wymiarze godzin w Columbii w Karolinie Południowej, aby ukończyć licencjat w Benedict w 1942, a następnie otrzymała tytuł magistra w Hampton. Jako Afroamerykanka została wykluczona z nauczania w szkołach publicznych w Charleston w Karolinie Południowej, ale była w stanie znaleźć pracę nauczyciela w wiejskiej dzielnicy szkolnej, na wyspie Johna, największej z Wysp morskich. W tym czasie uczyła dzieci w ciągu dnia, a dorosłych analfabetów w nocy. W tym okresie opracowała innowacyjne metody szybkiego uczenia dorosłych czytania i pisania, oparte na codziennych materiałach, takich jak katalog Sears.

Clark przypomina sobie rażące rozbieżności, które istniały między jej szkołą a białą szkołą po drugiej stronie ulicy. Clark ’ s school miała 132 uczniów i tylko jednego innego nauczyciela. Jako dyrektor nauczania, Clark zarabiał 35 dolarów tygodniowo, podczas gdy drugi nauczyciel zarabiał 25 dolarów. Tymczasem Biała Szkoła po drugiej stronie ulicy miała tylko trzech uczniów, a nauczyciel, który tam pracował, otrzymywał 85 dolarów tygodniowo. To było jej pierwsze doświadczenie z tymi nierównościami, które doprowadziły Clark stać się aktywnym zwolennikiem wyrównywania płac dla nauczycieli. W 1919 jej praca wyrównawcza doprowadziła ją do ruchu na rzecz Praw Obywatelskich. W wywiadzie z Robertem Pennem Warrenem dla książki Who Speaks for the Negro? Clark wyjaśnia, jak te doświadczenia z jej edukacją, a także jej wczesne doświadczenia z dorastaniem w rasistowskim Charleston i nauczaniem w slumsach, skłoniły ją do pracy na rzecz Praw Obywatelskich.

NAACP

Clark po raz pierwszy usłyszała o NAACP podczas nauczania na John ’ s Island w latach 1916-1919. Na wyspie Johna nie było żadnego rozdziału NAACP, ale odbyło się spotkanie, na którym przybyli różni kaznodzieje i rozmawiali o tym, czym jest NAACP i co dokładnie stara się zrobić. Inspektor był obecny do zbierania składek i to było wtedy, że postanowiła dołączyć do organizacji.

w 1919 roku Clark wrócił do Charleston, aby uczyć w szóstej klasie Avery Normal Institute, prywatnej akademii dla czarnych dzieci. W Charleston dołączyła do Charleston Branch of the NAACP i zaczęła regularnie uczęszczać na spotkania National Association for the Advancement of Colored People (NAACP). Pod przewodnictwem Edmunda Austina, przewodniczącego lokalnej NAACP w Charleston, Clark wzięła udział w swojej pierwszej akcji politycznej z NAACP w Charleston.

pomimo rozkazów jej dyrektora, Clark poprowadził swoich uczniów po mieście, chodząc od drzwi do drzwi, prosząc o podpisy pod petycją, aby zezwolić czarnym dyrektorom na Avery. Uzyskała 10 000 podpisów dziennie, a w 1920 dopuszczono czarnych nauczycieli. W 1920 roku Clark cieszył się pierwszym z wielu zwycięstw prawnych, gdy murzyni otrzymali prawo do zostania dyrektorami szkół publicznych w Charleston, pod kuratelą Rady Pedagogicznej radnych Charleston. Jej udział w NAACP był pierwszym oświadczeniem Clarka w działaniach politycznych. W 1945 Clark współpracował z Thurgoodem Marshallem nad sprawą, która dotyczyła równej płacy dla białych i czarnych nauczycieli prowadzonych przez NAACP w Kolumbii w Karolinie Południowej.

koniec lat 40.okazał się trudnym okresem dla Clarka, ponieważ opowiedziała się za celem NAACP, aby zrównać się z integracją, przeciwko wielu innym członkom i aktywistom.

małżeństwo i dzieci

podczas nauki w Avery w latach 1919-1920 Clark poznał Nerie David Clark. W czasie I wojny światowej pracował jako kucharz na okręcie podwodnym w marynarce wojennej. pod koniec 1920 roku, do 1922 roku, uczył w McClellanville. Ona i Nerie pisali listy tam iz powrotem i datowane na około trzy lata i pobrali się w 1923 roku. Pobrali się w McClellanville, a następnie wkrótce przeprowadzili się do Hickory w Karolinie Północnej, rodzinnego miasta Nerie. Matka Clarka została zhańbiona przez małżeństwo. Victoria wierzyła, że poślubienie każdego mężczyzny poza stanem to poślubienie nieznajomego. Odmówiła przyjęcia teściów na obiad lub na jakąkolwiek okazję. Małżeństwo zerwało związek Wiktorii i Septimy.

mieszkając w Hickory z rodziną Nerie, Clark uświadomił sobie wiele różnic kulturowych i idealnych. Dorastali w różnych światach; człowiek z gór i dziewczyna z Niziny. W Hickory Clark uczęszczał do kościoła rodziny Nerie, który był afrykańskim kościołem metodystycznym. Uznała ten Kościół za znacznie większą wspólnotę niż jej kościół w Charleston, Zjednoczony Kościół Metodystyczny. Przez całą religijną podróż życia Clark odkryła, że istnieje wiele sposobów służenia Bogu, a nie tylko jeden właściwy sposób. Clark tęskniła za domem, więc wrócili do Charleston, gdzie ponownie uczyła w Promise Land w latach 1926-1929.

w Charleston urodziło im się pierwsze dziecko, które zmarło. Clark postrzegał śmierć dziecka jako karę dla niej, ponieważ poślubiła mężczyznę nie pochodzącego z Karoliny Południowej. Jej matka nie była sympatyczna i odmówiła jej pomocy, jednak ojciec był bardziej przyjazny dla niej. Aby zapomnieć o zagubionym dziecku, podjęła pracę u białej kobiety Na Lato. Zostali w górach na lato, a kobieta była bezradna, co dało Clarkowi optymizm i nadzieję. Następnie przeniosła się do Kolumbii i rozpoczęła nauczanie w 1929 roku. To właśnie w Kolumbii bardziej zaangażowała się w działalność obywatelską.

osiedliła się w Columbii w Karolinie Południowej w 1929 roku i w tym samym roku przyjęła stanowisko nauczycielskie. W sumie Septima Clark spędził 17 lat w Columbii w Karolinie Południowej. Wiele z jej prac dokumentuje Wydział Historii Uniwersytetu Południowej Karoliny, który pod kierunkiem B. J. Donaldsona prowadził szeroko zakrojone badania nad edukacją afroamerykańską, ze szczególnym uwzględnieniem historii Booker T. Washington High School.

w 1929 roku Septima Clark została zatrudniona w Booker T. Washington, gdzie do dziś jest pamiętana jako wybitna pedagog. Współpracowała ściśle z dyrektorami Booker T. Washington High School, zarówno z C. A. Johnsonem, który zwerbował ją na stanowisko nauczyciela, które zajmowała przez 17 lat, a później z J. Andrew Simmons, który pochodził z Charleston i którego mogła znać wcześniej, gdy pracowali razem w Kolumbii.

podczas pobytu w Kolumbii, Septima Clark zbudowała fundamenty, na których spoczywała jej kariera, reputacja i pamięć: stała się wysoko cenionym członkiem wydziału w Booker T. Washington High School, ukończyła studia licencjackie na Columbia 's Benedict College, a studia podyplomowe na nowojorskim Columbia University i Atlanta’ s Clark College. Poziom i jakość edukacji, którą uzyskała Septima Clark, były typowe dla tego, czego wymagali administratorzy Booker T. Washington High School Of Columbia, którzy rekrutowali wysoko wykwalifikowanych nauczycieli z całego kraju.

Po odejściu J. Andrew Simmonsa z Booker T. Washington High School aby objąć posadę w Nowym Jorku w 1945 roku, Septima Clark została na niej przez dwa dodatkowe lata, zanim ostatecznie opuściła Booker T. Washington High School, instytucję, którą pomogła ukształtować, aby powrócić do Charleston, aby zająć się chorą matką, Victorią. W tym czasie Clark miał problemy z utrzymaniem Nerie, Jr. w 1935 roku postanowiła wysłać go z powrotem do Hickory, aby zamieszkał z dziadkami ze strony ojca. Decyzja Clarka o wysłaniu Nerie Jr. życie z dziadkami ze strony ojca było w tym czasie powszechnym działaniem ze względu na Wielki Kryzys i wynikające z niego problemy finansowe. Małżeństwo septimy Poinsette Clark z Nerie David Clark doprowadziło do depresji Clarka, a także znacznego spadku jej pewności siebie.

Columbia University i NAACP leadership

latem Clark rozpoczął studia na Columbia University w Nowym Jorku i na Atlanta University w Georgii z przełomową postacią w ruchu równości rasowej, W. E. B. Du Bois. W latach 1942-1945 uzyskała tytuł licencjata w Benedict College na Columbia, SC oraz tytuł magistra w Hampton (Virginia) Institute (obecnie Hampton University). Podczas gdy zarabiała licencjat, brała zajęcia rano, ucząc od południa do piątej popołudniami i biorąc więcej zajęć wieczorami. Zarabiała $62.50 miesięcznie w college ’ u i każdego lata podróżowała do Maine, aby zarobić więcej pieniędzy. NAACP w Kolumbii, SC, miał około 800 członków i wszyscy byli czarni. Największy wpływ NAACP w czasie pobytu Clarka w Kolumbii było sponsorowanie garnituru, który wygrał wyrównanie wynagrodzeń nauczycieli. To była wielka wygrana dla NAACP.

w 1947 roku Clark wróciła do Charleston, aby zaopiekować się matką, która miała udar mózgu. Podczas opieki nad matką, rola Clarka jako wychowawcy i aktywisty nie ustępowała. W tym czasie uczyła w szkołach publicznych w Charleston, była aktywna w YWCA i pełniła funkcję przewodniczącej NAACP w Charleston. YWCA była jedną z niewielu organizacji w Charleston, która miała charakter interracial. Były czarne i białe gałęzie. W 1956 Clark uzyskał stanowisko wiceprezesa Oddziału Charleston NAACP.

w tym samym roku legislatura Karoliny Południowej uchwaliła ustawę zakazującą pracownikom miejskim lub stanowym angażowania się w organizacje praw obywatelskich. Clark uważał, że połączenie relacji, takich jak stosunki społeczne i stosunki władzy, były głównym czynnikiem przyczyniającym się do edukacji. Clark z góry odmówiła opuszczenia NAACP, w związku z czym została zwolniona z pracy przez Radę szkolną miasta Charleston, tracąc emeryturę po 40 latach pracy. Wkrótce odkryła, że żadna szkoła w Charleston nie zatrudni jej. Bractwo czarnych nauczycieli zorganizowało zbiórkę pieniędzy na jej rzecz, ale żaden członek nie zrobiłby sobie z nią zdjęcia, obawiając się, że stracą własną pracę.

Highlander Folk School literacy coursesEdit

w tym czasie Clark był aktywny w Highlander Folk School w Monteagle, Tennessee. W 1954 roku po raz pierwszy wzięła udział w warsztatach. Myles Horton, założyciel Highlander, szybko zatrudnił ją jako pełnoetatową dyrektorkę warsztatów. Wkrótce zaczęła prowadzić kursy czytania i pisania, czerpiąc ze swoich doświadczeń na wyspie Johna. „W skompresowanym tygodniowym warsztacie Clark obiecał, że zmieni sharecroppers i innych niechoolowanych Murzynów w potencjalnych wyborców”.

Highlander był w tym czasie jedną z niewielu szkół na południu i Clark prosperował tam jako nauczyciel. Po zwolnieniu z pracy w rodzinnym mieście Clark uznał Highlandera za wielkiego community.In w 1959 roku, gdy uczyła w Highlander, została aresztowana za rzekome „posiadanie whisky”, jednak zarzuty te zostały później wycofane i uznane za fałszywe.

Clark i jej kuzynka, Bernice Robinson, rozszerzyli i rozpowszechnili program. Uczyli studentów, jak wypełniać egzaminy na prawo jazdy, formularze rejestracyjne wyborców, formularze wysyłkowe Searsa i jak podpisywać czeki. Clark pełnił również funkcję dyrektora warsztatów, rekrutując nauczycieli i uczniów. Jedną z uczestniczek jej warsztatów była Rosa Parks. Kilka miesięcy po udziale w warsztatach Parks pomógł w rozpoczęciu bojkotu autobusów w Montgomery. Wiele innych kobiet, które brały udział w bojkocie autobusu w Montgomery, również uczęszczało do Highlander i brało udział w warsztatach Clarka. Widząc sukces Clarka, Ella Baker pojechała do Highlander jako przedstawiciel SCLC i obserwowała, czy program Clarka może zostać włączony do krucjaty SCLC o obywatelstwo.

rozprzestrzenianie się Szkół Obywatelskichedytuj

Clark jest najbardziej znany z tworzenia „szkół Obywatelskich” nauczających czytania dorosłych na całym głębokim południu, w nadziei na kontynuowanie tradycji. Tworzenie szkół obywatelskich rozwinęło się z nauczania przez Septima Clarka kursów czytania i pisania dla dorosłych w latach międzywojennych. Podczas gdy projekt służył zwiększeniu umiejętności czytania i pisania, służył również jako środek do wzmocnienia czarnych społeczności. Jej podejście do nauczania było bardzo specyficzne w upewnianiu się, że jej uczniowie czuli się zaangażowani w to, czego się uczą. Łączyła politykę ruchu z osobistymi doświadczeniami i potrzebami ludzi. W ten sposób strategia Clarka wpisała się w krytyczną pedagogikę Paulo Freire ’ a.

uczyła nie tylko umiejętności czytania i pisania, ale także Praw Obywatelskich. Celem Clarka dla szkół było zapewnienie poczucia własnej dumy, dumy kulturowej, umiejętności czytania i pisania oraz poczucia Praw Obywatelskich. Rekrutowała społeczności wiejskie, aby zaangażowały się w ruch. Szkoły obywatelskie były często nauczane na zapleczu sklepu, aby uniknąć przemocy rasistowskich białych.

nauczyciele szkół obywatelskich byli często ludźmi, którzy nauczyli się czytać również jako dorośli, ponieważ jednym z głównych celów szkół obywatelskich było rozwijanie bardziej lokalnych liderów dla ruchów ludowych. Uczenie ludzi czytania pomogło niezliczonym czarnoskórym Południowcom dążyć do prawa głosu, ale poza tym rozwinęło również przywódców w całym kraju, którzy pomogli popchnąć ruch praw obywatelskich długo po 1964 roku. Szkoły obywatelskie są tylko jednym z przykładów strategii upodmiotowienia dla rozwijających się liderów, która była podstawą ruchu praw obywatelskich na południu szkoły obywatelskie są również postrzegane jako forma wsparcia dla Martina Luthera Kinga Jr.w ruchu praw obywatelskich bez przemocy.

projekt był odpowiedzią na ustawodawstwo w południowych stanach, które wymagało umiejętności czytania i interpretacji różnych części Konstytucji USA, aby móc zarejestrować się do głosowania. Prawa te były wykorzystywane do pozbawiania praw wyborczych czarnych obywateli. Szkoły obywatelskie były oparte na programach czytania i pisania dla dorosłych, które Clark i Robinson opracowali w Highlander. Wymagali tygodniowego szkolenia w programie, który ostatecznie został zaprojektowany przez Clarka. Septima Clark zatrudniła swoją kuzynkę, Bernice Robinson, jako pierwszą nauczycielkę. Bernice była również Alumnem góralskim. Oprócz umiejętności czytania i pisania, Szkoły obywatelskie uczyły również uczniów, jak działać wspólnie i protestować przeciwko rasizmowi.

szkoły przywództwa ostatecznie rozprzestrzeniły się na kilka południowych stanów, rozrastając się tak bardzo, że na zalecenie Mylesa Hortona i Clarka program został przeniesiony na Southern Christian Leadership Conference (SCLC) w 1961 roku, chociaż początkowo Martin Luther King Jr.wahał się co do tego pomysłu. Przeniesienie programu do SCLC było również wynikiem kłopotów finansowych w Highlander Folk School w Tennessee. Dzięki zwiększonemu budżetowi SCLC, projekt citizenship school przeszkolił ponad nauczycieli szkół obywatelskich 10,000, którzy prowadzili szkoły obywatelskie na całym południu, reprezentując powszechny wysiłek edukacyjny na masową skalę. oprócz tych 10,000 nauczycieli, szkoły obywatelskie dotarły i uczyły ponad 25,000 osób. Do 1958 roku 37 dorosłych było w stanie zdać egzamin rejestracyjny w wyniku pierwszej sesji Szkół Społecznych. Przed 1969 r.około 700 000 Afroamerykanów stało się zarejestrowanymi wyborcami dzięki zaangażowaniu Clarka w ruch. Clark doszedł do krajowego znaczenia, zostając dyrektorem ds. edukacji i nauczania w SCLC. Clark była pierwszą kobietą, która zdobyła stanowisko w zarządzie SCLC. Andrew Young, który dołączył do Highlander w poprzednim roku, aby pracować ze szkołami obywatelskimi, również dołączył do personelu SCLC. Pracownicy SCLC szkół obywatelskich były głównie kobiety, w wyniku codziennych doświadczeń zdobytych przez staje się nauczycielem. Clark walczyła z seksizmem w czasie swojej pracy w SCLC, podobnie jak Ella Baker, a większość seksizmu emanowała od Martina Luthera Kinga Jr. Ralph Abernathy również sprzeciwił się jej, jak powiedział Clark:

„pamiętam, jak Wielebny Abernathy wielokrotnie pytał, dlaczego Septima Clark była w zarządzie konferencji liderów południowych chrześcijan? Dr King zawsze powtarzała: „to ona zaproponowała edukację obywatelską, która przynosi nam nie tylko pieniądze, ale wielu ludzi, którzy się zarejestrują i zagłosują./ Pytał o to wiele razy. Ciężko było mu zobaczyć kobietę na tym ciele.”

Clark twierdził, że nierówne traktowanie kobiet jest ” jedną z największych słabości Ruchu Praw Obywatelskich.”

inne służby obywatelskie

w czasie swojej kariery zawodowej w organizacjach usługowych współpracowała także ze Stowarzyszeniem gruźlicy i wydziałem zdrowia w Charleston. Była również aktywnym członkiem Alpha Kappa Alpha sorority. Clark wycofał się z aktywnej pracy w SCLC w 1970 roku. Później domagała się przywrócenia emerytury i pensji, które zostały anulowane, gdy została zwolniona z pracy jako nauczycielka w 1956 roku, co wygrała. Później przez dwie kadencje zasiadała w Radzie szkolnej Hrabstwa Charleston.

śmierć i legacjaedytuj

w 1978 roku Clark został uhonorowany doktoratem honoris causa humane letters przez College of Charleston. Prezydent USA Jimmy Carter przyznał Clarkowi nagrodę Living Legacy w 1979 roku. W 1987 jej druga autobiografia, Ready from Within: Septima Clark and the Civil Rights Movement (Wild Trees Press, 1986) zdobyła American Book Award.

Septima P. Clark zmarła 15 grudnia 1987. W przemówieniu wygłoszonym na pogrzebie, przewodnicząca konferencji przywódców chrześcijańskich południa (ang. Southern Christian Leadership Conference, SCLC) opisała znaczenie pracy Clarka i jej związek z SCLC. Wielebny Joseph Lowery zapewnił, że „jej odważne i pionierskie wysiłki w dziedzinie edukacji obywatelskiej i współpracy międzyrasowej” zdobyły jej najwyższą nagrodę SCLC, nagrodę Drum Major for Justice. Została pochowana na cmentarzu Old Bethel United Methodist Church w Charleston w Karolinie Południowej.

Clark miał poważne relacje z innymi czarnoskórymi działaczami ruchu Praw Obywatelskich, takimi jak Booker T. Washington i W. E. B. DuBois. Washington i Clark podkreślali znaczenie samodoskonalenia przed znaczeniem reform instytucjonalnych. DuBois i Clark zgodzili się, że nacisk na edukację jest najważniejszym podejściem do Ruchu Praw Obywatelskich.

Septima Clark Public Charter School w Waszyngtonie została nazwana na jej cześć. Septima P. Clark Parkway (znany również jako Septima P. Clark Expressway) i Septima P. Clark Memorial Park w Charleston, SC, zostały nazwane na jej cześć.

na jej cześć nazwano planetę 6238 Septimaclark, odkrytą przez Eleanor Helin. Oficjalna nazwa została opublikowana przez Minor Planet Center 8 listopada 2019 (M. P. C. 117229).