jako szkoła filozoficzna lub ruch, sceptycyzm powstał zarówno w starożytnej Grecji, jak i Indiach. W Indiach Ajñana school of philosophy popierała sceptycyzm. Był on głównym wczesnym rywalem buddyzmu i dżinizmu i prawdopodobnie miał duży wpływ na buddyzm. Dwóch najważniejszych uczniów Buddy, Sariputta i Moggallāna, byli początkowo uczniami filozofa Ajñany Sanjayi Belatthiputty, a silny element sceptycyzmu znajduje się we wczesnym buddyzmie, szczególnie w Sutrze Aṭṭhakavagga, ale nie jest jednoznaczny całkowity wpływ tych filozofii na siebie nawzajem. Ponieważ sceptycyzm jest postawą filozoficzną i stylem filozofowania, a nie pozycją, Ajñanini mogli mieć wpływ na innych sceptycznych myślicieli Indii, takich jak Nagarjuna, Jayarāśi Bhaṭṭa i Shriharsha.

w Grecji filozofowie już od Ksenofanesa (ok. 570 – ok. 475 p. n. e.) wyrażali poglądy sceptyczne, podobnie jak demokrata i wielu sofistów. Gorgiasz, na przykład, rzekomo twierdził, że nic nie istnieje, że nawet jeśli jest coś, czego nie moglibyśmy wiedzieć, i że nawet jeśli moglibyśmy to wiedzieć, nie moglibyśmy tego przekazać. Heraklitejski filozof Kratylus nie chciał o niczym rozmawiać, a jedynie wykręcił palcem, twierdząc, że komunikacja jest niemożliwa, ponieważ znaczenia stale się zmieniają. Sokrates miał również skłonności sceptyczne, twierdząc, że nie wie nic wartościowego.

w starożytnym świecie greckim i rzymskim istniały dwie główne szkoły sceptycyzmu. Pierwszym był Pyrrhonizm, założony przez Pyrrho z Elis (ok. 360-270 pne). Drugim był sceptycyzm akademicki, tak zwany, ponieważ jego dwaj czołowi obrońcy, Arcesilaos (ok. 315-240 p. n. e.), który zapoczątkował filozofię, i Carneades (ok. 217-128 p. n. e.), najsłynniejszy zwolennik filozofii, byli kierownikami Akademii Platona. Cele pyrrhonizmu mają charakter psychologiczny. Wzywa do zawieszenia osądu (epoche) w celu osiągnięcia spokoju psychicznego (ataraksja). Sceptycy akademiccy zaprzeczali, że wiedza jest możliwa (akatalepsja). Sceptycy akademiccy twierdzili, że niektóre przekonania są bardziej rozsądne lub prawdopodobne niż inne, podczas gdy sceptycy Pyrrhońscy twierdzą, że równie przekonujące argumenty mogą być podane za lub przeciwko jakimkolwiek spornym poglądom. Prawie wszystkie pisma starożytnych sceptyków zaginęły. Większość tego, co wiemy o starożytnym sceptycyzmie, pochodzi od Sekstusa Empiryka, Pyrrhońskiego sceptyka, który żył w drugim lub trzecim wieku naszej ery. Jego prace zawierają czytelne podsumowanie sceptycznych argumentów giełdowych.

starożytny sceptycyzm zanikł w późnym Cesarstwie Rzymskim, szczególnie po tym, jak Augustyn (354-430 n. e.) zaatakował sceptyków w swojej pracy przeciwko naukowcom (386 n. e.). Nie było zbyt wiele wiedzy o starożytnym sceptycyzmie w chrześcijańskiej Europie w średniowieczu. Zainteresowanie ożywiło się w okresie renesansu i Reformacji, szczególnie po przetłumaczeniu na łacinę w 1569 roku pełnych pism Sekstusa Empiryka. Wielu Pisarzy Katolickich, w tym Francisco Sanches (ok. 1550-1623), Michel De Montaigne (1533-1592), Pierre Gassendi (1592-1655) i Marin Mersenne (1588-1648) wykorzystali starożytne argumenty sceptyczne, aby bronić umiarkowanych form sceptycyzmu i argumentować, że wiara, a nie rozum, musi być głównym przewodnikiem prawdy. Podobne argumenty przedstawił później (być może ironicznie) Myśliciel protestancki Pierre Bayle w swoim wpływowym słowniku historyczno-krytycznym (1697-1702).

rosnąca popularność sceptycznych poglądów wywołała kryzys intelektualny w XVII-wiecznej Europie. Jedną z głównych odpowiedzi zaproponował francuski filozof i matematyk René Descartes (1596-1650). W swoim klasycznym dziele Meditations of First Philosophy (1641) Kartezjusz starał się obalić sceptycyzm, ale dopiero po tym, jak sformułował przypadek sceptycyzmu tak mocno, jak to możliwe. Kartezjusz twierdził, że bez względu na to, jakie radykalne sceptyczne możliwości wyobrażamy sobie, istnieją pewne prawdy (np. to, że myślenie się dzieje lub że istnieję), które są absolutnie pewne. Tak więc starożytni sceptycy mylili się twierdząc, że wiedza jest niemożliwa. Kartezjusz próbował również obalić sceptyczne wątpliwości co do wiarygodności naszych zmysłów, naszej pamięci i innych zdolności poznawczych. W tym celu Kartezjusz próbował udowodnić, że Bóg istnieje i że Bóg nie pozwoli nam na systematyczne oszukiwanie nas co do natury rzeczywistości. Wielu współczesnych filozofów zastanawia się, czy ten drugi etap krytyki sceptycyzmu Kartezjusza jest udany.

w XVIII wieku potężny nowy przypadek sceptycyzmu zaproponował Szkocki filozof David Hume (1711-1776). Hume był empirystą, twierdząc, że wszystkie prawdziwe idee mogą być przypisane do oryginalnych wrażeń doznań lub introspektywnej świadomości. Hume argumentował stanowczo, że na gruncie empirycznym nie ma solidnych powodów do wiary w Boga, trwałej jaźni lub duszy, zewnętrznego świata, przyczynowej konieczności, obiektywnej moralności lub indukcyjnego rozumowania. W rzeczywistości twierdził, że ” filozofia uczyniłaby nas całkowicie Pyrroni, gdyby natura nie była dla niej zbyt silna.”Jak widział to Hume, prawdziwą podstawą ludzkiej wiary nie jest rozum, ale zwyczaj lub nawyk. Jesteśmy z natury utwardzeni, aby zaufać, powiedzmy, naszym wspomnieniom lub indukcyjnemu rozumowaniu, i żadne sceptyczne argumenty, jakkolwiek potężne, nie mogą usunąć tych przekonań. W ten sposób Hume przyjął to, co nazwał „złagodzonym” sceptycyzmem, odrzucając jednocześnie „nadmierny” Pyrrhoński sceptycyzm, który uważał za niepraktyczny i psychologicznie niemożliwy.

sceptycyzm Hume ’ a wywołał wiele ważnych reakcji. Szkocki współczesny Hume 'a, Thomas Reid (1710-1796), zakwestionował ścisły empiryzm Hume’ a i twierdził, że racjonalne jest akceptowanie „zdroworozsądkowych” przekonań, takich jak podstawowa niezawodność naszych zmysłów, nasz rozum, nasze wspomnienia i indukcyjne rozumowanie, mimo że żadna z tych rzeczy nie może być udowodniona. Zdaniem Reida takie zdroworozsądkowe przekonania są fundamentalne i nie wymagają żadnych dowodów, aby były racjonalnie uzasadnione. Niedługo po śmierci Hume 'a wielki niemiecki filozof Immanuel Kant (1724-1804) twierdził, że ludzka świadomość moralna nie ma sensu, jeśli nie odrzucimy sceptycznych wniosków Hume’ a na temat istnienia Boga, duszy, wolnej woli i życia pozagrobowego. Według Kanta, podczas gdy Hume miał rację twierdząc, że nie możemy ściśle wiedzieć żadnej z tych rzeczy, nasze doświadczenie moralne uprawnia nas do wiary w nie.

dziś sceptycyzm nadal jest tematem ożywionej debaty wśród filozofów.