projekt badania: biomechaniczną rolę stawu szyjnego zbadano przy użyciu ludzkich zwłok. Przeprowadzono sekwencyjną resekcję stawów szyjki macicy, w tym kliniczną foraminotomię przednio-przyśrodkową, a następnie badania biomechaniczne po każdym etapie resekcji.

cele: Wyjaśnienie biomechanicznej roli połączeń międzykręgowych i klinicznej foraminotomii przednio-przyśrodkowej w odcinku szyjnym kręgosłupa oraz ich wpływu na stabilność przeszczepu międzykręgowego.

podsumowanie danych podstawowych: chociaż biomechaniczna rola stawów szyjki macicy została uznana za mechanizm prowadzący w zgięciu i wyproście oraz mechanizm ograniczający w tłumaczeniu tylnym i zginaniu bocznym, nie przeprowadzono badań ilościowych określających tę rolę. Zgodnie z wynikami ilościowych badań anatomicznych, zmiany anatomiczne występują w stawach uncovertebral, w zależności od poziomu kręgów, kątowania stawowego i względnej wysokości stawów.

metody: czternaście ludzkich funkcjonalnych jednostek rdzenia kręgowego w C3-C4 i C6-C7 zostało poddanych sekwencyjnej resekcji stawu odkrywkowego, z każdym etapem resekcji, a następnie testom biomechanicznym. Staw biodrowy podzielono anatomicznie na trzy części po każdej stronie: tylną część przednią, tylną połowę i przednią połowę. Tryby ładowania obejmowały skręcanie, zgięcie, rozciąganie i zginanie boczne. Symulowana konstrukcja przeszczepu przedniej kości była również testowana po każdej procedurze resekcji stawu uncovertebral.

wyniki: zaobserwowano istotne zmiany stabilności po sekwencyjnym wycięciu stawu międzykręgowego we wszystkich trybach obciążenia (P < 0,05). Udział biomechaniczny stawów międzykręgowych zmniejszył się w następującej kolejności: tylna część przednia, tylna połowa i przednia połowa. Jednostronna i obustronna foraminotomia najbardziej wpłynęła na stabilność funkcjonalnej jednostki rdzenia kręgowego podczas wyprostu, powodując odpowiednio 30% i 36% zmniejszenie sztywności funkcjonalnej jednostki rdzenia kręgowego. Efekt był mniejszy w skręcaniu i zginaniu bocznym. Po resekcji sekwencyjnej stwierdzono statystycznie istotną różnicę pomiędzy zmniejszeniem sztywności skrętnej w C3-C4 i C6-C7 (P < 0,05). Sztywność symulowanego przeszczepu kostnego zmniejszała się stopniowo podczas zginania i zginania bocznego po każdej otworotomii (P < 0.05). Zwiększona wysokość przeszczepu kości o 79% przywróciła stabilność do poziomu przedforaminotomii.

wnioski: jest to pierwsze badanie w celu ilościowego określenia biomechanicznej roli połączeń międzykręgowych w stabilności segmentów szyjnych i wpływu na każdy poziom międzykręgowy. Efekt różni się ze względu na różnice anatomiczne w stawach. Główną funkcją biomechaniczną stawów odkrywkowych jest regulacja ruchu rozciągającego i bocznego zginania, a następnie skrętu, który jest głównie zapewniany przez tylne stawy odkrywkowe. W badaniu tym przedstawiono kliniczną ocenę dodatkowej niestabilności segmentalnej przypisywanej niszczeniu stawów w trakcie zabiegów chirurgicznych lub przez zmiany nowotworowe.