w eseju napisanym dla antologii naukowej „gdzie spotykają się niebo i Ziemia: Święta Esplanada Jerozolimy”, muzułmański palestyński filozof Sari Nusseibeh podkreśla, że nie mogła to być nocna podróż proroka Mahometa do al-Haram al-Sharif – co Żydzi nazywają Wzgórzem Świątynnym – która obdarzyła świętość w tym miejscu: „raczej wizyta Mahometa musiała być wykonane ze względu na istniejącą już świętość miejsca.”

• wyjaśnione: co wywołało kryzys na Wzgórzu Świątynnym i dokąd zmierzamy stąd
• kryzys na Wzgórzu Świątynnym: Izrael próbuje oddzielić religię od wojny
• nowe pokolenie Palestyńczyków przewodzi protestom na Wzgórzu Świątynnym

kryzys na Wzgórzu Świątynnym: rywalizacja Polityczna doprowadziła do poważnego błędu Netanjahu ■ Jordania, Egipt spróbuj pomóc Izraelowi ■ między obawami politycznymi i prawnymi, przywództwo w Izraelu jest nieobecne ■ Abbas: Zamrożenie więzi z Izraelem obejmuje koordynację bezpieczeństwa

nie trzeba być niewierzącym, aby uznać, że Jerozolima w ogóle, a Święta Esplanada – aby użyć neutralnej terminologii stosowanej przez ekumeniczny zespół redaktorów i pisarzy „gdzie spotykają się niebo i ziemia” (główni redaktorzy Oleg Grabar i Benjamin Z. Kedar) – w szczególności, ma centralne znaczenie symboliczne dla judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. I to nie jest zbieg okoliczności, biorąc pod uwagę, że najpierw chrześcijaństwo, a potem Islam opierał się na tradycjach swoich poprzedników i twierdził, że je zastępuje. Nigdzie nie jest to bardziej oczywiste niż w opowieściach, które wszystkie trzy te monoteistyczne wyznania opowiadają o Górze.

tylko z powodu niekończącego się konfliktu między Izraelczykami a Palestyńczykami-walki politycznej, która nabiera coraz bardziej religijnego charakteru – każda ze stron czuje się zmuszona do nalegania, aby jej roszczenie do góry było wyłączne i nalega na zaprzeczanie powiązaniom rywali z nią.

nikt nie może powiedzieć, jakie znaczenie miało wzgórze znane jako Syjon i Moria dla Kananejczyków, którzy zamieszkiwali Jerozolimę, zanim Izraelici podbili ją w około 1000 roku p. n. e. W 2 Samuela 24 powiedziano nam, że zdobywca, król Dawid, nalegał, aby zapłacić za klepisko, które otrzymał od Jebuzejskiego króla Arauna. To właśnie tam Bóg polecił mu postawić ołtarz i złożyć ofiarę, doprowadzając tym samym do końca katastrofalną plagę, która zabiła 70 000 Jego ludu.

później to syn Dawida, Salomon, zbudował świątynię na miejscu tego samego ołtarza. Te biblijne relacje nie są współczesnymi zapisami wydarzeń. Raczej opowieść o Salomonie, która pojawia się w 1 Królu 6, podobnie jak księgi Jozuego, Sędziów i Samuela, została napisana prawdopodobnie setki lat później, na przełomie VII wieku p. n. e.być może doniesienia o ołtarzu Dawida i jego mieście oraz o Świątyni Salomona budowanej na miejscu Jebuzejskiego miasta zostały napisane w ten sposób, aby jasno ustalić, w jaki sposób monoteizm Izraelitów zastąpił pogańską religię Jebuzejczyków kananejskich.

im później został napisany Hebrajski tekst, tym dalej wydaje się iść Izraelskie roszczenie do Jerozolimy. Na przykład Księga Rodzaju 22 umieszcza Związanie Izaaka w ziemi Morii, ale dopiero w 2 Księdze Kronik dochodzi do połączenia „Morii” z Jerozolimą. Czytamy tam, jak: „Salomon zaczął budować dom Pański w Jerozolimie na górze Moria, gdzie ukazał się Dawidowi, ojcu swemu; dla których uczyniono zaopatrzenie zamiast Dawida, na klepisku Ornana Jebuzejczyka” (2 Kronik 3:1). Tekst ten, jak mówią bibliści, powstał prawdopodobnie kilkaset lat później.

wreszcie, skompilowany jeszcze później Talmud twierdzi, że „świat został stworzony z Syjonu” (Joma 54b), a w nim i późniejszych tekstach midraszycznych znajdujemy odniesienia do Adama, Kaina i Noego, którzy składali Bogu ofiary w Jerozolimie. (W rzeczywistości chrześcijańska tradycja umieszcza „górę Syjon” w miejscu tuż za południowo-zachodnim narożnikiem Starego Miasta, prawdopodobnie z powodu przekonania, że jest to miejsce grobu Dawida, a Dawid jest protoplastą Jezusa. Umiejscowienie tam góry Syjon również odzwierciedlało „pragnienie unieważnienia świętości Góry świątynnej”, według uczonej Racheli Elior.)

chrześcijaństwo ma być wiarą uniwersalną, opartą na wierzeniach duchowych, a nie na aktach ofiary. Niemniej jednak, jej przełomowe teksty ustanawiają bona fides Jezusa, że tak powiem, przez to, że niektóre z najważniejszych wydarzeń w jego życiu mają miejsce w Jerozolimie, począwszy od tradycji, w Ewangelii Łukasza, że rodzice Jezusa przyprowadzili go do świątyni, aby „odkupić” go po jego narodzinach (jego pidyon haben), i że wrócił w wieku 12 lat, a skończyło się na tym, że został, aby porozmawiać z nauczycielami w „domu mojego ojca”, jak później powiedział swoim zmartwionym rodzicom. Później wszystkie Ewangelie opisują Jezusa przychodzącego do świątyni i wychodzącego z obrzydzeniem handlarzy zwierzętami i handlarzy pieniędzmi z jej dziedzińca. W Ewangelii Jana 4 Jezus mówi Samarytance, którą spotyka na górze Garizim, że ” nadchodzi czas, kiedy nie będzie już miało znaczenia, czy czcicie ojca na tej górze, czy w Jerozolimie.”Ofiary i Świątynia, w której są składane, stają się niepotrzebne po tym, jak sam Jezus został złożony w Jerozolimie w drodze ukrzyżowania.

Koran, pierwotne pismo islamu, nie wspomina o Jerozolimie z imienia. Dopiero w Hadisach, uzupełniających tekstach, które informują o słowach i czynach proroka Mahometa, istnieje związek między al-Masjid al-Aksa,” najdalszym Meczetem”, wspomnianym w sura 17 Koranu, a Jerozolimą.

Według Koranu, Mahomet odbył „podróż nocą ze świętego Meczetu do najdalszego meczetu, którego obrzeża pobłogosławiliśmy, abyśmy mogli mu pokazać niektóre z naszych znaków.”Według muzułmańskiego uczonego Mustafy Abu Swaya,” uczeni hadisów, komentatorzy Koranu i cała tradycja Islamska traktują ten konkretny werset poważnie i uważają święty Meczet za mekkę, a najdalszy Meczet za Jerozolimę. Żaden muzułmański uczony nie zakwestionował tego stanowiska w całej islamskiej historii intelektualnej” (ze swojego eseju „Ziemia Święta, Jerozolima i Meczet Aksa w źródłach islamskich” w „gdzie spotykają się niebo i ziemia”). Te późniejsze teksty również łączą Aqsa (najdalszy) Meczet i „Bayt al-Maqdis” – Dom świętego, lub” Beit Chamikdash”, Hebrajskie określenie świątyni.

jak wspomniano, aby uzyskać szczegóły nocnej podróży Mahometa, podczas której jego koń Buraq zabrał go z Mekki do Jerozolimy (podróż zwana „Isra”), gdzie modlił się, a następnie wstąpił do nieba („Mi ’ raj”), aby porozmawiać z Bogiem przed powrotem na ziemię – wszystko to w ciągu jednej nocy – należy zwrócić się do tekstów hadisów.

jednak to, co robi ta relacja, to ustalenie Muzułmańskiego powiązania z Jerozolimą. W rzeczywistości Jerozolima szybko stała się powszechnie uważana za trzecie święte miejsce dla muzułmanów, po Mekce i Medynie. Mahomet zmarł w 632 r.p. n. e. i został zastąpiony jako kalif najpierw przez Abu Bakra, a następnie przez Umara (chociaż sukcesja ta była kwestionowana przez grupę, która stała się szyicką). To ten ostatni zdobył Jerozolimę w latach 635-638 i założył kopułę na skale (czasem błędnie nazywaną Meczetem Umar) oraz Meczet Al-Aksa na miejscu ruin Drugiej Świątyni Herodiana.

panowanie Umara w Jerozolimie znane było z względnej tolerancji. Następne półtora tysiąclecia oczywiście charakteryzowało się kolejnymi podbojami miasta, a fortuny różnych wyznań w nim wzrastały i tonęły w zależności od tego, kto był tam władcą.

kolej na Żydów przyszła dopiero w 1967 roku, wraz z wojną sześciodniową i zjednoczeniem podzielonego miasta pod panowaniem Izraelskim. Generalnie Polityka Izraela opierała się na tolerancji religijnej i otwartości. Kiedy władze izraelskie zamknęły Wzgórze Świątynne dla muzułmańskich wyznawców na dwa dni po zabójstwie 14 lipca dwóch policjantów granicznych, było to pierwsze od 1969 roku. Ale pytanie o to, kto dowodzi, było delikatne – skrajne niedopowiedzenie-od dnia w czerwcu 1967 roku, kiedy żołnierz sił Obronnych Izraela podniósł izraelską flagę nad meczetem Al-Aksa, tylko po to, aby Minister obrony Mosze Dayan nakazał jej usunięcie kilka minut później. W takiej sytuacji nie jest zaskakujące, że jest mało miejsca na wielkoduszność, a każda ze stron jest stale czujna na wszelkie zmiany status quo i wszelkie oznaki stopniowego wkraczania drugiej strony w jej pozycję. Każde cofnięcie jest interpretowane przez obie grupy jako oznaka słabości. Nieskończenie małe działania mogą wywołać konflikt, którego stawka będzie niewyobrażalnie wysoka.