Philippe II, duc d ’ Orléans, zwany także (do 1701) duc De Chartres, (ur. 2 sierpnia 1674 w Saint-Cloud, Francja—zm. 2 grudnia 1723 w Wersalu) – regent Francji za czasów młodego króla Ludwika XV w latach 1715-1723.

syn Filipa I, księcia d 'Orléans, i Elżbiety Charlotty z Palatynatu, Philippe d’ Orléans był znany jako duc De Chartres za życia ojca. Chociaż służył w armii francuskiej przeciwko Anglikom i Holendrom w wojnie Wielkiego Sojuszu (1689-97), jego wuj, Ludwik XIV, wykluczył go z wysokich komend wojskowych, do których uważał się za uprawnionego. Książę de Chartres w odwecie zaniedbał swoją żonę, Françoise-Marie de Bourbon, ulubioną córkę króla. Jego lekceważenie, nawykowe pijaństwo i rozwiązłe zachowanie sprawiły, że zyskał niesmaczną reputację, gdy w 1701 roku otrzymał tytuł ojca. Mimo to otrzymał dowództwo wojskowe we Włoszech (1706) i Hiszpanii (1707-08) podczas wojny o sukcesję hiszpańską (1701-14).

Po śmierci Ludwika XIV (1 września 1715) Orlean został regentem pięcioletniego Ludwika XV. Jednak dzięki postanowieniom Testamentu Ludwik XIV pozostawił faktyczną władzę w rękach swoich dwóch legitymizowanych synów naturalnych, aby zapobiec demontażu przez Orlean systemu absolutnego despotyzmu Królewskiego. Gdyby zmarł chory Ludwik XV, legitymizowani książęta odrzuciliby roszczenia Orleanu do tronu na rzecz roszczenia wnuka Ludwika XIV, króla Hiszpanii Filipa V. W związku z tym, aby potwierdzić swoją władzę jako regent i rozwijać swoje ambicje dynastyczne, Orleanie nakłonili Parlement (Wysoki Trybunał Sprawiedliwości) Paryża do unieważnienia Testamentu Ludwika XIV (12 września 1715). Następnie przystąpił do wprowadzenia eksperymentalnego systemu rządów soborowych-znanego jako La polysynodie-mającego na celu zniszczenie autorytetu sekretarzy stanu i przywrócenie władzy politycznej wysokiej szlachcie. Nowy system okazał się tak kłopotliwy i nieskuteczny, że regent rozwiązał go we wrześniu 1718 roku i przywrócił sekretarzy stanu.

polityka zagraniczna Orleanu była również związana z jego interesami dynastycznymi. W 1716 roku jego minister, opat (późniejszy kardynał) Guillaume Dubois, zawarł z Wielką Brytanią, tradycyjnym wrogiem Francji, sojusz, który zapewnił Brytyjczykom wsparcie przeciwko roszczeniom Filipa V o sukcesję do tronu francuskiego. Francja i Wielka Brytania przystąpiły do wojny z Hiszpanią w 1719 roku, a w następnym roku Filip V został zmuszony do zrzeczenia się francuskich roszczeń i uznania Orleanu za następcę Ludwika XV.

tymczasem Orlean musiał zmagać się z ostrymi problemami fiskalnymi, które wynikały z kosztownych wojen Ludwika XIV. w 1717 roku powierzył reformę finansów francuskich szkockiemu bankierowi Johnowi Lawowi, którego Innowacje doprowadziły trzy lata później do finansowej katastrofy, która poważnie skompromitowała reżim Orleanu.

regencja Orleanu zakończyła się, gdy Ludwik XV osiągnął wiek w lutym 1723 roku. Następnego sierpnia sam książę został pierwszym ministrem, ale zmarł zaledwie cztery miesiące później.