choroba niebieskiego języka (BT) jest przenoszoną przez owady chorobą wirusową dzikich i domowych przeżuwaczy oraz, sporadycznie, innych gatunków. Wśród zwierząt domowych, BT jest najczęściej u niektórych ras owiec, podczas gdy bezobjawowe zakażenie wirusem BT (BTV) bydła jest typowe w regionach enzootycznych. BT u bydła może być cechą szczególnych ognisk, zwłaszcza obecnego epizootycznego w Europie wywołanego przez serotyp 8 BTV. BTV replikuje w jednojądrzastych komórkach fagocytarnych i śródbłonka, limfocytach i ewentualnie innych typach komórek w tkankach limfoidalnych, płucach, skórze i innych tkankach. Zakażone przeżuwacze mogą wykazywać przedłużoną, ale nie trwałą wiremię, a BTV jest związane z erytrocytami w późnych stadiach tej przedłużonej wiremii. Patogeneza BT obejmuje uszkodzenie małych naczyń krwionośnych w tkankach docelowych, ale względny udział bezpośredniej cytolizy wywołanej wirusem i mediatorów naczyniowo-aktywnych wywołanych wirusem w powodowaniu urazu i dysfunkcji śródbłonka jest obecnie niejasny. Zmiany w obrębie BT są charakterystyczne i obejmują: krwotok i owrzodzenia w jamie ustnej i górnym przewodzie pokarmowym; martwicę mięśni szkieletowych i sercowych; zapalenie korony; krwotok podtwardówkowy w tętnicy płucnej; obrzęk płuc, zapalenie błony śluzowej jamy brzusznej i powięzi mięśni szyi i ściany brzucha; oraz wysięk osierdziowy, opłucnowy i brzuszny. Przenoszenie przez łożysko BTV u przeżuwaczy, z późniejszym zakażeniem płodu, jest własnością określonych szczepów wirusa, zwłaszcza tych rozmnażanych w zarodkach jaj lub hodowli komórkowej. Wynik zakażenia BTV płodowych przeżuwaczy jest zależny od wieku, z charakterystycznymi kawitacyjnymi zmianami ośrodkowego układu nerwowego u zwierząt, które przeżywają zakażenie we wczesnym okresie ciąży. Odporność na BTV powstaje w połowie ciąży, a zwierzęta zakażone w późnej ciąży mogą urodzić się wiremicznie i bez znaczących wad rozwojowych mózgu.