Abstract

Hemipyrellia ligurriens (Diptera: Calliphoridae) to gatunek muchy blow przedstawiany w wielu krajach. W tym badaniu określiliśmy morfologię wszystkich stadiów i tempo rozwoju H. ligurriens hodowanych w naturalnych warunkach otoczenia w prowincji Phitsanulok w północnej Tajlandii. Cechy morfologiczne wszystkich stadiów na podstawie obserwacji pod mikroskopem świetlnym zostały opisane i zademonstrowane w celu wykorzystania do identyfikacji. Ponadto podano czas rozwoju na każdym etapie. Czas rozwoju H. ligurriens do zakończenia metamorfozy; od jaja, larw, poczwarek do dorosłego, trwał 270,71 h przez 1 cykl rozwoju. Wyniki tego badania mogą być przydatne nie tylko do zastosowania w badaniach kryminalistycznych, ale także do badań w jego biologii w przyszłości.

1. Wprowadzenie

okazy muchówek (Diptera: Calliphoridae), zwłaszcza larwy muchówek Znalezione w zwłokach i / lub w miejscach śmierci, mogą być wykorzystane jako dowody Entomologiczne w badaniach sądowych, to znaczy, szacując odstęp pośmiertny (PMI) i określając substancje toksyczne, przedśmiertny uraz i czy nastąpiło przeniesienie szczątków, jak już udokumentowano . Dokładna identyfikacja morfologiczna okazów owadów jest jednym z bardzo ważnych czynników z zastosowanego punktu widzenia, ponieważ dostarczają istotnych dowodów dla badań kryminalistycznych .

Hemipyrellia ligurriens (Wiedemann) – gatunek muchówki z rodziny wiedemannowatych . Ten gatunek muchy jest szeroko rozpowszechniony, obejmując Koreę, Tajwan, Laos, Singapur, Papuę-Nową Gwineę, Australię, Indie, Chiny, Filipiny, Sri Lankę, Malezję, Indonezję i Tajlandię . Poza znaczeniem kryminalistycznym, „H. ligurriens” może być uciążliwy na rynkach i w ogrodach, a dorośli są również mechanicznymi wektorami patogenów, ze względu na ich przyciąganie do ludzkich odchodów w pobliżu środowisk zajmowanych przez człowieka . Wcześniej morfologia niektórych niedojrzałych stadiów (jaja, larwy trzeciego stopnia i puparium) H. ligurriens była badana tylko przez obserwację pod skaningowym mikroskopem elektronowym i mikroskopem świetlnym . Z tego powodu dostępne informacje o H. ligurriens są niekompletne do identyfikacji wszystkich niedojrzałych dowodów, które można znaleźć w scenach śmierci. Ponadto w cytowanych piśmiennictwie nie znaleziono wskaźnika rozwoju tego gatunku, który jest ważnymi danymi dla oszacowania PMI. Ponadto lokalne dane dotyczące rozwoju populacji są bardzo ważne dla oszacowania wieku larw w celu określenia PMI . Aby zwiększyć dokładność i precyzję przy stosowaniu tych informacji w badaniach kryminalistycznych, badanie wszystkich jego niedojrzałych etapów i tempa rozwoju jest bardzo interesujące, ponieważ morfologia każdego z nich może dostarczyć szczególnych cech, które staną się ważne dla właściwej identyfikacji, a dane dotyczące wzrostu w szczególności warunek może dostarczyć istotnych danych do oszacowania PMI. Dlatego badanie to miało na celu zbadanie charakterystycznych cech wszystkich jego niedojrzałych stadiów poprzez obserwację pod mikroskopem świetlnym, aby podać kilka ważnych szczegółów do identyfikacji i określenia jego tempa rozwoju, szczególnie w stanie w prowincji Phitsanulok w północnej Tajlandii.

2. Materiały i metody

2.1. Utrzymanie H. ligurriens w laboratorium

Kolonia H. ligurriens użyty w tym badaniu został pierwotnie uzyskany przez zbieranie dorosłych much z siatką zamiatającą w obszarach wioski Sao Hin, Dystrykt Muang Phitsanulok, Prowincja Phitsanulok, Tajlandia (16°44 ’18N; 100°13′ 44E). Wszystkie dorosłe osobniki H. ligurriens zostały zebrane w terenie i zidentyfikowane na podstawie ich morfologii, przy użyciu klucza taksonomicznego Tumrasvin et al. , przed dalszym wychowaniem w laboratorium. Muchy były hodowane w naturalnych warunkach otoczenia w pomieszczeniu chowu w systemie otwartym, zgodnie z metodą Sukontason et al. . Krótko, dorosłych trzymano w klatce hodowlanej (30 × 30 × 30 cm) i karmiono 2 rodzajami pokarmu: (i) mieszaniną 10% (w/v) roztworu cukru i 1,5% (v/v) roztworu syropu multiwitaminowego (SEVEN SEA, Anglia) oraz (ii) świeżą wątróbką wieprzową. Świeża wątroba wieprzowa została dostarczona jako pokarm dla larw i miejsce jajeczkowania. Obecność jaj na wątrobie wieprzowej obserwowano codziennie. Gdy znaleziono jaja, wątróbkę wieprzową z jajami muchowymi przeniesiono delikatnie do skrzynki do hodowli larw za pomocą kleszczy, a następnie dodano 2 lub 3 sztuki (≈50 g/dzień) świeżej wątroby wieprzowej jako pokarm dla larw. Niektóre kawałki świeżej wątroby wieprzowej dodawano codziennie, dopóki larwy w pudełku nie przestały karmić i poruszać się lub stały się etapem przedprodukcyjnym (późny trzeci etap). Wszystkie kawałki wątróbki wieprzowej, które pozostały w pudełku hodowlanym, zostały usunięte z pudełka. Tylko poczwarki były trzymane w pudełku hodowlanym i szczelnie zamknięte, aż do momentu znalezienia dorosłego. Następnie pudełko umieszczano i otwierano w klatce hodowlanej w celu uwolnienia dorosłych z pudełka do życia w klatce hodowlanej. Nowa generacja much była stale hodowana, jak wspomniano powyżej.

2.2. Morfologia

jajo
w tym badaniu próbki jaj H. ligurriens uzyskano z Kolonii laboratoryjnej w celu zbadania odrębnych cech za pomocą techniki barwienia nadmanganianem potasu, zgodnie z poprzednim opisem Sukontason et al. . Główne cechy, takie jak morfologia mediany obszaru otaczającego mikropyle i rzeźba kosmówkowa, były obserwowane i fotografowane pod mikroskopem świetlnym (Olympus, Japonia), który był podłączony do aparatu cyfrowego (Samsung S700, Korea). Ponadto pod skalibrowanym mikroskopem świetlnym zmierzono również szerokość i długość 30 jaj muchowych. Średnie i standardowe odchylenie szerokości i długości analizowano za pomocą programu Excel (Microsoft office Enterprise 2007).

Larwa
badanie to określiło morfologię i tempo rozwoju we wszystkich stadiach larwalnych (1., 2. i 3. stadium). Morfologię wszystkich instarów badano metodą oczyszczania wodorotlenku. Krótko mówiąc, z Kolonii laboratoryjnej pozyskano 30 larw każdego z nich i poświęcono, umieszczając je w zlewce zawierającej gorącą wodę (80°C) na 30 sekund, aby zapobiec ich kurczeniu się . Następnie przechowywano je w małej szklanej butelce zawierającej 70% etanolu. Zachowane larwy rozcinano pojedynczo w dwóch miejscach, aby uzyskać trzy części ciała za pomocą ostrego ostrza pod mikroskopem stereoskopowym (Olympus, Japonia), zgodnie z metodą opisaną przez Sukontason et al. . Pierwsze cięcie umieszczono na środku drugiego odcinka klatki piersiowej w celu obejrzenia wewnętrznego szkieletu głowowo-gardłowego i zewnętrznej spirali przedniej. Drugie cięcie zostało umieszczone na 11 segmencie ciała w celu zaobserwowania cech spirali tylnej. Jako metodę oczyszczania, każdą parę części przednich i tylnych pozostawiano w szklanej płytce zawierającej 10% (w/v) roztworu wodorotlenku potasu przez 1 dzień (dla pierwszego stopnia) lub 2 dni (dla drugiego i trzeciego stopnia). Następnie próbki przemyto dwukrotnie wodą destylowaną i zneutralizowano, umieszczając je na szklanej płytce zawierającej mieszaninę 35% etanolu i 1% lodowatego kwasu octowego przez 30 minut. Następnie okazy były odwodnione seryjnie w 50%, 70%, 80%, 95%, i etanolu absolutnego (RCI LABSCAN, Tajlandia) przez 30 minut na stężenie alkoholu. Osuszone próbki przeniesiono na szklaną płytkę zawierającą ksylen (PROLAB, Francja) i pozostawiono na 1 min przed montażem na szkiełku z 2-3 kroplami podłoża montażowego (Permount). Nad każdym egzemplarzem umieszczono poślizg pokrywy. Stałe szkiełka pozostawiono w temperaturze pokojowej na 2 dni przed obserwacją pod mikroskopem świetlnym. Szkielet głowonogardłowy i spirala tylna każdego stopnia sfotografowano pod mikroskopem świetlnym, który był połączony z aparatem cyfrowym. Ponadto zbadano długość ciała i szerokość wszystkich członów. Trzydziestu larw pierwszego stopnia mierzono za pomocą skalibrowanego mikroskopu, natomiast drugi i trzeci stopień (n = 30 larw/ każdy stopień) mierzono za pomocą suwmiarek z noniru pod mikroskopem Rozbiorowym. Analizowano średnie i standardowe odchylenie ich szerokości i długości ciała za pomocą programu Excel.

Pupa
na tym etapie badano morfologię części przedniej i tylnej oraz zmianę zabarwienia. Przednia i tylna część puparii oznaczono za pomocą techniki oczyszczania wodorotlenku potasu, wcześniej opisanej przez Sukontason et al. . Przednie części puparii były pozostałościami zakontraktowanej głowy do czwartego segmentu puparii po pojawieniu się much. Rekrutowano ich z budki hodowlanej, która już się pojawiła. Dla każdej tylnej części odcinek ogonowy puparium został przecięty ostrym ostrzem pod mikroskopem stereo, a następnie przeniesiony za pomocą kleszczy do tej samej szklanej płytki, co ta używana do przedniej części. Następnie moczono je w 1% (v/v) detergencie do mycia naczyń w celu usunięcia artefaktów powierzchniowych i / lub tkanek wątroby wieprzowej. Jako metodę oczyszczania, przednią i tylną część pozostawiono w probówce zawierającej 10% (w/v) roztworu wodorotlenku potasu, a probówkę przeniesiono do łaźni wodnej ustawionej w temperaturze 80°C na 1 godzinę. Następnie proces próbki przeprowadzono zgodnie z opisanym stadium larwalnym. Ważne cechy części przedniej i tylnej zaobserwowano i sfotografowano pod mikroskopem świetlnym, podłączonym do aparatu cyfrowego. Liczbę brodawek w każdej tylnej spirali 30 przednich części policzono i obliczono dla jej zakresu. Ponadto trzydzieści puparii zostało zmierzonych pod względem szerokości i długości za pomocą suwmiarek z noniru. Analizowano średnie i standardowe odchylenie ich szerokości i długości za pomocą programu Excel. Do obserwacji zmiany zabarwienia wybrano i sfotografowano tylko jedno puparium, które przedstawiało kolor puparii w pudełku hodowlanym 0, 3, 6, 9, 12, 15, 18, 21, i 24 h przy użyciu aparatu cyfrowego. Przed wykonaniem zdjęć puparium przemyto w wodzie destylowanej w celu usunięcia artefaktów powierzchniowych.

dorosły
Młode, w wieku 5-7 dni, pozyskano z hodowli w klatkach za pomocą probówki. Poświęcano je umieszczając w lodówce (-4°C) na 2 h. następnie delikatnie przypinano z dobrym układem anatomicznym. Istotne cechy identyfikacji zostały zbadane i sfotografowane pod mikroskopem stereoskopowym, podłączonym do aparatu cyfrowego. Ponadto trzydziestu dorosłych osób mierzono na szerokość i długość ciała za pomocą suwmiarek z noniru. W badaniu tym szerokość ciała oznacza szerokość drugiego segmentu klatki piersiowej, a długość ciała to cała długość ciała, od środkowego oka do ostatniego segmentu brzucha. Analizowano średnie i standardowe odchylenie ich szerokości i długości ciała za pomocą programu Excel.

2.3. Ocena współczynnika rozwoju

w celu oceny współczynnika rozwoju, eksperymenty przeprowadzono w pomieszczeniu chowu otwartego w naturalnej temperaturze otoczenia w prowincji Phitsanulok w północnej Tajlandii. Temperatura i wilgotność względna były rejestrowane codziennie za pomocą termometru i higrometru (Thermo-higro TM870, Chiny). Zakresy (Średnia ± SD) zarejestrowanej temperatury i wilgotności względnej użyte do określenia tempa rozwoju tej muchy wynosiły odpowiednio 26,7 ± 0,61°C i 74 ± 3%. Dla każdego eksperymentu tempo rozwoju rozpoczynało się od znalezienia nowo wyklutych larw( lub pierwszego stopnia); etap przedpupalny oznaczał punkt końcowy. Nowo wyklute larwy zostały rozpoznane jako 0 h stare larwy. Ocena stopnia rozwoju w tym badaniu oceniano poprzez rozdzielenie nowo wyklutych larw z tej samej dorosłej Kolonii muchówek na 3 grupy. Każda grupa składała się z 150-200 nowo wyklutych larw. Zostały one delikatnie przeniesione ze skrzyni hodowlanej do nowej za pomocą mokrego pędzla (nr 4). Świeża wątroba wieprzowa (≈50 g) dostarczana była codziennie jako źródło pożywienia dla larw w każdym boksie hodowlanym. Pięć największych larw usuwano z klatki hodowlanej co 3 godziny. poświęcano je przez umieszczenie w gorącej wodzie (≈80°C) na 30 sekund, aby zapobiec kurczeniu się larw i przechowywano w małej szklanej butelce zawierającej 70% etanolu. Wszystkie zachowane larwy mierzono długość ciała przy użyciu mikroskopu skalibrowanego lub Suwmiarki werniksowej pod mikroskopem Rozbiorowym, w zależności od ich wielkości. Analizowano zależność długości ciała larwalnego od czasu rozwoju za pomocą programu Excel. Ponadto, długość życia w innych etapach były rejestrowane i analizowane za pomocą programu Excel.

3. Wyniki

3.1. Morfologia

jajo
jajo H. ligurriens było wydłużone i zwężone zarówno na przednim, jak i tylnym końcu (ryc. 1(A)). Mierzył 1,44 ± 0,11 mm długości i 0,47 ± 0,04 mm szerokości (Tabela 1). W tym stadium linienie trwało 10,3 ± 0,30 h, zanim stało się stadium larwalnym (Tabela 1). Nieutwardzone jajko było kremowo-białe, natomiast te po zabarwieniu 1% nadmanganianem potasu miały jasnobrązowy kolor. Środkowy obszar znajdował się dorsalnie, ustawiając kształt litery Y, który rozciągał się od przedniego końca do prawie tylnego końca (Fig.1(b)). Linia wylęgu była wyprostowana, co powodowało ciemne zgrubienie wzdłuż środkowej powierzchni (ryc. 1(A)). Rzeźba kosmówkowa pojawiła się jako sześciokątny wzór, z siateczkową krawędzią lekko podnoszącą się jak siatka(Rysunek 1 (c)).

Larwa
podczas obserwacji z mikroskopem stereo, wszystkie szczepy larwalne H. ligurriens wykazywały typową larwę o kształcie muskoidu, spiczastą w przedniej części i tępą w tylnej. Segment ogonowy miał pojedynczą parę tylnych spirali. Pierwszy instar był stosunkowo mały, mierzył 2,62 ± 0,70 mm długości i 0,75 ± 0,35 mm szerokości, a czas rozwoju na tym etapie wynosił 12 ± 0,1 h (Tabela 1). Szkielet głowonogardłowy nie był dobrze rozwinięty(fig. 2 (a)), podczas gdy tylna spirala miała 2 spiralne szczeliny łączące się brzusznie (fig.2(e)). Drugi instar miał 6,24 ± 1,67 mm długości i 1,37 ± 0,19 mm szerokości, z czasem trwania 12 ± 3 h na tym etapie (Tabela 1). Szkielet głowonogardłowy był prawie kompletny (fig. 2 (b)), podczas gdy tylna spirala miała 2 oddzielone spiralne szczeliny z słabo pigmentowanym niekompletnym perytremem (fig.2(f)). Wielkość trzeciego członu była największa, mierząc 12,18 ± 1,31 mm długości i 2,32 ± 0,19 mm szerokości. Czas rozwoju był również najdłuższy na tym etapie, wynosząc 84 ± 3 h (Tabela 1). Szkielety głowogardłowe wczesnego i późnego trzeciego stopnia były podobne (ryc. 2(c) i 2 (d), resp.). Tylne spirale wczesnego(fig.2 (g)) i późnego trzeciego stopnia(fig. 2 (h)) były podobne, miały 3 oddzielone spiralne szczeliny i kompletny perytrem z projekcją interslit, z wyjątkiem tego ostatniego pokazującego wysoce pigmentowany perytrem(fig. 2 (h)). Cechy charakterystyczne wszystkich trzech instalacji zostały podsumowane w tabeli 2.

Character 1st instar 2nd instar 3rd instar Cephalopharyngeal skeletal: accessory sclerite of cephalopharyngeal skeletal Absent Absent Present Posterior spiracle: button of posterior spiracle Absent Absent Present peritreme of posterior spiracle Very weakly pigmented; incomplete peritreme Weakly pigmented; incomplete peritreme without an interslit projection Highly pigmented; całkowita perytrema z projekcją międzyzwrotnikową Liczba szczelin spiralnych 2 szczeliny łączące się brzusznie 2 oddzielone szczeliny 3 oddzielone szczeliny

tabela 2

porównanie cech charakterystycznych larw pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia hemipyrellia ligurriens.

Rysunek 2

szkielety Głowogardłowe i spirale tylne larw Hemipyrellia ligurriens. Szkielety cefalopharyngeal (A) 1st instar, (b) 2nd instar, (C) early 3rd instar,. oraz (D) późna Trzecia faza. Tylne spirale (e) pierwszego stopnia, (f) drugiego stopnia, (g) wczesnego trzeciego stopnia I (h) późnego trzeciego stopnia. Słupki = 100 𝜇M dla wszystkich figur.

Pupa
puparium H. ligurriens miało typową formę koarktatu (ryc. 3), która mierzyła 6,82 ± 0.27 mm długości i 2,76 ± 0,11 mm szerokości (Tabela 1). Zaobserwowane zmiany koloru ujawniły, że wczesne puparium miało kremowo-biały kolor (0 h), a tylny koniec był nadal ścięty (ryc. 3(A)). Jednak kolor puparium zmieniał się stopniowo na jasnożółty brązowy w ciągu 3 godzin po pupariacji (ryc. 3 (b)), a następnie na brązowy po około 15 godzinach(ryc. 3 (f)). Kolor puparium zmienił się na ciemnobrązowy po około 18 godzinach obserwacji(ryc. 3 (g)). Po 24 godzinach puparium miało najciemniejszy brązowy kolor (Rysunek 3 (i)). Czas trwania całego stadium poczwarki wynosił 152,5 ± 30,7 h (Tabela 1).

(a)

(b)

(c)

(d)

(e)

(f)

(g)

(h)

(i)

(a)
(b)
(c)
(d)
(e)
(f)
(g)
(h)
(i)

Figure 3

Color changes in puparia of Hemipyrellia ligurriens up to 24 h after pupariation. Puparium (a)–(i) at 0, 3, 6, 9, 12, 15, 18, 21, and 24 h, respectively. Bars = 100 𝜇m for all figures.

obserwacja przednich i tylnych części puparii pojawiła się jako bladożółto-brązowy kolor po potraktowaniu 10% wodorotlenkiem potasu. Przednia płytka, przyciśnięta poślizgiem pokrywy, miała kształt trapezu z 2 przednimi spiralami umieszczonymi na obu górnych końcach (ryc. 4(A)). Każda przednia spirala składała się z 5 do 7 brodawek (ryc. 4 (b)). Kręgosłup obserwowany w trzecim segmencie przedstawiał rzędy jednopromiennych końcówek(ryc. 4 (c)). W każdej tylnej spirali pojawiły się trzy silnie pigmentowane, Ciemnobrązowe spiralne szczeliny, z silnie pigmentowanym guzkiem i słabo pigmentowanym perytrem (ryc. 4(d)).

(a)

(b)

(c)

(d)

(a)
(b)
(c)
(d)

Figure 4

Puparium of Hemipyrellia ligurriens after treating with 10% KOH. (a) Anterior plate with trapezoid shape. (b) Anterior spiracle with 6 papillae. (c) wzór kręgosłupa w trzecim segmencie pokazujący pojedynczy punkt końcówki. d) spirale tylne. Słupki = 100 𝜇M dla wszystkich figur.

dorosły
dorosły H. ligurriens miał 12,23 ± 0,61 mm długości, 2,85 ± 0,25 mm szerokości (Tabela 1) i metalicznie zielony miedziany wygląd, z szarym białym pyłkiem na przedniej części klatki piersiowej (Fig.5(A) i 5(b)). Głowa samicy była dychoptyczna, natomiast samiec subholoptyczny(rys. 5(c) i 5 (d)). 5 (C) i 5(d)), a cały trzeci segment antenowy był ciemnobrązowy lub pomarańczowy brzusznie(Fig.5(c) i 5 (d)). Squama był białawy (Rysunek 5 (e)). Gena była pokryta czarnymi włosami (ryc. 5(f)). Żyła macierzysta była pozbawiona setulae (rycina 5 (g)). Na klatce piersiowej znaleziono dwa postsutural acrostichal setae (ryc. 5 (h)). Supraconvexity znaleziono pilose włosów (rycina 5 (i)). Wszystkie powyższe cechy były ważne dla identyfikacji tej muchy dorosłej.

(a)

(b)

(c)

(d)

(e)

(f)

(g)

(h)

(i)

(a)
(b)
(c)
(d)
(e)
(f)
(g)
(h)
(i)

Figure 5

Adults and important characteristics for identification of Hemipyrellialigurrien. (a) Dorsal view of the female. (b) Dorsal view of the male. (c) Frons of the female showing dichoptic eyes. (d) Frons of the male showing subholoptic eyes. e) widok boczny osoby dorosłej pokazujący białawe squamae (strzałka). (f) wiÄ ™ ksze powiÄ ™ kszenie gĹ 'owy pokazujÄ … cej Czarne wĹ’ osy na Genie (strzaĺ ’ ce). G) skrzydło ukazujące żyłę macierzystą bez setulae (strzałka). h) grzbietowa Klatka piersiowa. (i) włosy Pilose na supraconvexity (strzałka). Pręty = 200 𝜇m dla wszystkich figur.

3.2. Ocena wskaźnika rozwoju

oceny wskaźnika rozwoju H. ligurriens określono w okresie objętym dochodzeniem, w oparciu o naturalny stan otoczenia prowincji Phitsanulok. Krzywa wzrostu stadium larwalnego wykazała postać esicy (ryc. 6). Dane dotyczące tempa rozwoju chowu wykazały, że czas rozwoju od nowo wyklutych larw do rozpoczęcia pupariacji rośnie szybko w łącznym okresie 108 h. larwy osiągnęły maksymalną medianę długości w ≈42 h, a pupariacja wystąpiła w 108 h. długość życia wszystkich stadiów podsumowano również w tabeli 1.

Rysunek 6

zależność między czasem rozwoju a długością larw Hemipyrellia ligurriens w naturalnych warunkach otoczenia (26,7 ± 0,61°C; 74 ± 3% RH) w prowincji Phitsanulok w północnej Tajlandii.

4. Dyskusja

dane związane z ważnymi cechami owadów dla szybkiej i niezawodnej identyfikacji i rozwoju w laboratorium są kluczowymi warunkami wstępnymi dla odpowiedniego zastosowania w badaniach kryminalistycznych. H. ligurriens – gatunek muchówki o znaczeniu kryminalnym, odnotowany w badaniach kryminalistycznych w Malezji i Tajlandii . Badanie to skupiło się na ważnych cechach identyfikujących wszystkie etapy H. ligurriens, na podstawie obserwacji pod mikroskopem świetlnym i czasu rozwoju każdego etapu w naturalnym stanie otoczenia o średnich temperaturach i wilgotności względnej, które wynosiły odpowiednio 26,7 ± 0,61°C i 74 ± 3%. Chociaż morfologia na niektórych etapach H. ligurriens była wcześniej badana przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego i mikroskopu świetlnego , badanie to dostarczyło bardziej szczegółowych informacji na temat charakterystycznych cech i nowych wskazówek do identyfikacji za pomocą prostych technik w celu zwiększenia dokładności i precyzji zastosowania Kryminalistycznego w przyszłości. Ponadto badania te dostarczyły danych rozwojowych H. ligurriens, które można wykorzystać do oszacowania PMI zwłok, na których skolonizował się ten gatunek muchówki.

rzeźba kosmówkowa, a także szerokość i długość środkowej powierzchni były wcześniej zgłaszane jako ważna cecha w identyfikacji jaja muchy . Morfologia jaja H. ligurriens, obserwowana w tym badaniu przez barwienie 1% nadmanganianem potasu i obserwowana pod mikroskopem świetlnym, była podobna do tej w poprzednich pracach, które badano przy użyciu skaningowego mikroskopu elektronowego . Dlatego wyniki tego badania potwierdziły skuteczność metody barwienia, zainicjowanej przez Sukontason et al. , do celów identyfikacji jaj muchowych. Zabarwione jaja można było zaobserwować wyraźnie pod mikroskopem świetlnym. Porównując dane z wcześniejszymi badaniami, rozmiar jaja H. ligurriens w tym badaniu był większy niż u innych muchówek, takich jak Lucilia cuprina, Ceylonomyia (= Chrysomya) nigripes i Aldrichina grahami; jednak jego rozmiar nie różnił się od rozmiarów Chrysomya megacephala i Achoetandrus (= Chrysomya) rufifacies . Niemniej jednak wielkość jaja muchy nie może być wykorzystana jako podstawowa cecha identyfikacji, zgodnie z informacjami otrzymanymi od Erzinclioglu , który poinformował, że wielkość jaja muchy zależy od poziomu diety. W związku z tym identyfikacja jaja muchowego powinna opierać się na cechach szerokości plastronu, morfologii obszaru plastronu otaczającego mikropyle jako głównych kryteriach oraz na wielkości jako dodatkowej funkcji w identyfikacji jaja .

opierając się na naszych referencjach, badanie to było pierwszym badaniem, pokazującym morfologię szkieletu głowogardłowego i spirali tylnej we wszystkich larwach instar poprzez obserwację pod mikroskopem świetlnym. Szkielety głowonogów i tylne spirale larw były wyraźnie widoczne jako różne w każdym stadium. Wyniki tego badania zgadzały się z poprzednimi raportami . Ponadto badanie to wykazało stopień pigmentacji perytremu w każdym stadium. Może to być nowa wskazówka dla różnicowania wieku larw, zwłaszcza między wczesnym a późnym stadium. Z każdym stadium rozwojowym zdecydowanie jest inny, jak również stopień pigmentacji, dane z tego badania mogą być przydatne w identyfikacji stadiów larwalnych i wieku larw tej muchy cios szczegółowo, jak wspomniano powyżej.

badanie morfologii stadium poczwarki dostarczyło wyników podobnych do poprzednich raportów . Wyniki obserwacji zmian zabarwienia według czasu H. ligurriens puparia zostały po raz pierwszy zgłoszone w tym badaniu i mogą być kolejnym nowym dowodem potwierdzającym określenie co najmniej przybliżonego wieku puparii dla zwiększenia dokładności wartości PMI.

w tym badaniu wykazano kilka zdjęć cech wyróżniających do wykorzystania w identyfikacji dorosłych H. ligurriens. Te fotografie o specyficznych cechach z tego badania mogą być przydatne dla osób, które nie są zaznajomione z terminologią w kluczach taksonomicznych. Aktualny klucz taksonomiczny do identyfikacji gatunków muchówek w Tajlandii podali Kurahashi i Bunchu . Gołym okiem nieentomologa dorosły H. ligurriens wydaje się wyglądem podobny do A. rufifacies. W związku z tym prawdopodobieństwo błędnej identyfikacji może wystąpić u obu gatunków, zwłaszcza w Tajlandii, ponieważ A. rufifacies był drugim najbardziej dominującym gatunkiem muchówki w Tajlandii, a w niektórych prowincjach tego kraju stwierdzono występowanie obu gatunków .

to badanie było pierwszym raportem, który dostarczył czas rozwoju H. ligurriens we wszystkich stadiach. Wyniki wykazały, że czas rozwoju H. ligurriens w warunkach naturalnych w tym badaniu (średnia temperatura 26,7 ± 0,61°C i wilgotność względna 74 ± 3%) był szybszy niż C. megacephala i A. rufifacies, które badano w średniej temperaturze 27,4°C. Ponadto czas rozwoju poszczególnych stadiów H. ligurriens był inny niż u C. megacephala i A. rufifacies. Określono tempo rozwoju każdego gatunku, chociaż rosły one w tych samych lub pokrewnych warunkach . Ponadto w różnych geograficznie populacjach stwierdzono zmienność czasu rozwoju w obrębie gatunku muszki dmuchawej . Do oszacowania wieku larw potrzebne są dane dotyczące rozwoju lokalnej populacji w celu określenia PMI. Dlatego dane z tego badania są bardzo ważne dla dalszego stosowania, szczególnie w prowincji Phitsanulok.

dane, uzyskane zarówno z cech morfologicznych, jak i czasu rozwoju, spełniają poprzednie informacje i dostarczają nowych dowodów potwierdzających identyfikację tego gatunku muchy i zastosowanie w badaniach kryminalistycznych, zwłaszcza gdy H. ligurriens jest obecny w ludzkich zwłokach. Ponadto mogą być przydatne jako dane bazowe w przyszłych badaniach biologicznych.

podziękowania

to badanie było wspierane głównie przez dotację udzieloną N. Bunchu z Wydziału Nauk Medycznych Uniwersytetu Naresuan, a drugi z Thailand Research Fund (MRG5280194). Autorzy dziękują również Centrum Doskonałości w Biotechnologii Medycznej, Wydział Nauk Medycznych, Naresuan University, oraz Division of Research Administration, Naresuan University, za wsparcie i pokrycie kosztów publikacji.