Mercja, (od staroangielskiego Merce, „ludzie marszów „), jedno z najpotężniejszych królestw anglosaskiej Anglii; utrzymywało pozycję dominującą przez większą część okresu od połowy VII do początku IX wieku, pomimo walk o władzę w ramach panującej dynastii. Mercja pierwotnie obejmowała obszary przygraniczne (współczesne Staffordshire, Derbyshire, Nottinghamshire oraz northern West Midlands i Warwickshire), które leżały między dzielnicami anglosaskiego osadnictwa a plemionami celtyckimi, które wypędzili na zachód. Później wchłonął terytorium Hwicce (reszta West Midlands i Warwickshire, eastern Hereford i Worcester oraz Gloucestershire) i rozprzestrzenił się również na to, co później było Cheshire, Salop i western Hereford i Worcester. Mercja ostatecznie stała się określeniem obszaru ograniczonego przez granice Walii, rzeki Humber, Wschodniej Anglii i Tamizy.

Czytaj więcej na ten temat

Wielka Brytania: Supremacja Northumbrii i powstanie Mercji

kiedy Northumbria stała się wybitna w nauce, jej wiek znaczenia politycznego dobiegł końca. Ta dominacja polityczna rozpoczęła się, gdy Aethelfrith,…

pierwszym Merciańskim królem, o którym nic nie wiadomo, był Penda (zm. 655), który objął władzę w całej południowej Anglii. Jego synowie Wulfhere i Aethelred podtrzymywali tradycję wojownictwa Mercjan, ale pod wodzą Aethelbalda (panującego 716-757), który zdobył kontrolę nad Londynem, i jego kuzyna Offa (panującego 757-796) Królestwo osiągnęło swój zenit. Offa stworzył praktycznie jedno państwo obejmujące cały kraj od Humber po kanał La Manche i traktował mniejszych królów (west Sussex, East Anglia, Essex i—przez pewien czas-Kent) jako swoich poddanych. Jego panowanie było jak dotąd największym postępem w kierunku politycznego zjednoczenia Anglii, co być może znalazło odzwierciedlenie w jego stosunkach z władcami kontynentalnymi, zwłaszcza z Karolem Wielkim, który traktował go prawie jak równego sobie. Po śmierci Offa Mercja stopniowo podupadała przed rosnącą potęgą Wesseksu. Najbardziej ucierpiało w wyniku Duńskich ataków z końca IX wieku, a od 877 roku zostało podzielone na obszar angielski i duński. Po odzyskaniu Duńskich ziem na początku X wieku przez króla Edwarda Starszego, Mercja została rządzona przez ealdormenów dla królów Wesseksu, którzy stali się królami całej Anglii.