i wprowadzenie

wirus Lymphocytic choriomeningitis (LCM) został odkryty mniej więcej w tym samym czasie, ale niezależnie w trzech różnych laboratoriach w Stanach Zjednoczonych. Armstrong i Lillie (1934), pracujący w laboratorium higienicznym US Public Health Service w Bethesda w stanie Maryland (prekursor National Institutes of Health), napotkali go, gdy przeszli wewnątrzkomórkowo u małp „materiały zakaźne” (brak szczegółów) od pacjenta C. G., który zmarł w czasie epidemii zapalenia mózgu w St.Louis w 1933 roku. Na podstawie obrazu patologicznego, jaki Nowy czynnik wywołał u małp i myszy zaszczepionych wewnątrzkomórkowo, został wyznaczony jako wirus doświadczalnego limfocytowego zapalenia kosmówki. Jego prawdziwe źródło nie zostało zweryfikowane.

w Rockefeller Institute for Medical Research w Princeton, New Jersey, Traub (1935) odzyskał czynnik zakaźny od białych myszy, który wywołał chorobę u myszy bardzo podobną do tej opisanej przez Armstronga i Lillie. Jego pochodzenie pozostało nieznane, podejrzewano jednak Dzikie myszy domowe. Dwa kolejne środki o podobnych właściwościach zostały wyizolowane przez Riversa i Scotta (1935) z płynu mózgowo-rdzeniowego dwóch mężczyzn, W. E. i R. E. S., którzy byli leczeni na wirusowe zapalenie opon mózgowych w szpitalu Rockefeller Institute w Nowym Jorku. R. E. S. pracował z myszami z Kolonii tego instytutu (wykazanymi przez Trauba jako zarażone); jednak W. E. raczej nie miał kontaktu z zakażonymi zwierzętami (Rivers and Scott, 1936). Wkrótce ustalono bliskie podobieństwo tych izolatów (Armstrong and Dickens, 1935)i przyjęto nazwę wirus limfocytowego zapalenia choriomeningitis.

istotną cechą związku między wirusem LCM a myszą jest pozorny paradoks. Zakażenie dorosłego zwierzęcia powoduje charakterystyczną chorobę, która kończy się śmiercią lub prowadzi do powrotu do zdrowia wraz z eliminacją wirusa. Natomiast wprowadzenie czynnika we wczesnym okresie życia, tj. przed lub wkrótce po urodzeniu, prowadzi do uporczywego zakażenia, które pozostaje klinicznie nieprzejrzyste, chociaż wirus jest obecny przez całe życie w wysokich stężeniach we wszystkich narządach (Fig. 1).

rys. 1. Podstawowe zjawiska związane z zakażeniem myszy wirusem LCM

biologiczne znaczenie uporczywego zakażenia myszy wirusem LCM zostało uznane przez Burneta i Fennera (1949). Wraz ze zjawiskiem chimeryzmu erytrocytów u bliźniąt bydlęcych (Owen, 1945), stanowiło podstawę ich teorii immunologicznego rozpoznawania jaźni, która—zwłaszcza po połączeniu z koncepcją „aktywnie nabytej tolerancji” Medawara i jego współpracowników (Billingham et al., 1953) – miał stać się jednym z najbardziej owocnych pomysłów we współczesnej immunologii. To także Burnet (1955) wskazał, że wirus musi być zasadniczo nieszkodliwy dla gospodarza, aby umożliwić długotrwałe utrzymywanie się, a Hotchin (1962a) rozwinął pogląd, że choroba i śmierć po zakażeniu dorosłych myszy są patologicznymi zjawiskami immunologicznymi. Obecnie myszy zakażone wirusem LCM są uważane przez wielu za doskonały system, w którym można badać tak różnorodne zjawiska, jak uporczywe infekcje wirusowe, specyficzna dla wirusa tolerancja immunologiczna i patologiczne reakcje immunologiczne w chorobach wirusowych. Mysz zainfekowana wirusem LCM jest tematem tego rozdziału; oznacza to, że interakcja tego agenta z mysim gospodarzem będzie głównie brana pod uwagę. Prace nad wirusem LCM publikowane do 1969 roku były omawiane przez Lehmann-Grube (1971); dalsze informacje znajdują się w monografii na temat trwałych i powolnych infekcji wirusowych napisanej przez Hotchina (1971). W niniejszym raporcie podjęto próbę rozważenia wszystkich istotnych publikacji niezależnie od daty ich ukazania się, jednak ze względu na ekonomię starsze prace są cytowane oszczędnie. Aby uzyskać pełną bibliografię wirusa LCM do 1969 roku, czytelnik powinien zapoznać się ze wspomnianymi rachunkami. Aby uzyskać informacje na temat dalszych badań tego agenta, które są poza zakresem niniejszego rozdziału i rozszerzają go, czytelnik jest odsyłany do sprawozdań ze spotkań i artykułów przeglądowych (raport z Spotkania, 1973, 1975, 1977; Pfau, 1974; Hotchin, 1974; Cole and Nathanson, 1974; Doherty and Zinkernagel, 1974; Casals, 1975; Doherty et al., 1976a; Murphy, 1977; Zinkernagel, 1978; Zinkernagel and Doherty, 1977, 1979; Oldstone, 1975A, 1979; Oldstone and Peters, 1978; Bro-Jørgensen, 1978; Pedersen, 1979; Rawls and Leung, 1979; Buchmeier et al., 1980; Lehmann-Grube, 1972, 1975,1980a, b).