wprowadzenie: terapeutyczne upuszczanie krwi jest praktykowane co najmniej 3000 lat jako jedna z najczęstszych metod leczenia w ogóle, której wartość nie została zakwestionowana aż do XIX wieku, kiedy stopniowo porzucono ją w medycynie zachodniej, podczas gdy nadal jest praktykowana w medycynie arabskiej i tradycyjnej Chińskiej.

treść: we współczesnej medycynie podawanie krwi jest praktykowane w bardzo niewielu wskazaniach. Jego koncepcja była wzorowana na procesie krwawienia miesiączkowego, za który uważano, że”oczyszcza kobiety ze złych humorów. „Tak więc pobieranie krwi opierało się bardziej na przekonaniu, że pomaga w przywróceniu właściwej równowagi „humorów” ciała niż na opinii, że służy usuwaniu nadmiernej ilości krwi, a także usuwaniu toksycznych „odmy”, które gromadzą się w ludzkim ciele. Był wskazany dla prawie wszystkich znanych chorób, nawet w obecności ciężkiej niedokrwistości. Wykrwawianie odbywało się poprzez skaryfikację bańką, przez flebotomię (żyłki), rzadko przez arteriotomię, przy użyciu specyficznych narzędzi zwanych lancetami, a także pijawkami. W różnych okresach historii oddawanie krwi było praktykowane przez księży, lekarzy, fryzjerów, a nawet przez amatorów. W większości przypadków usunięto od połowy litra do dwóch litrów krwi. Upuszczanie krwi było szkodliwe dla zdecydowanej większości pacjentów i u niektórych z nich uważa się, że było albo śmiertelne, albo silnie przyczyniło się do takiego wyniku. W XX wieku w medycynie „zachodniej” nadal praktykowane było podawanie krwi w leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz w ciężkiej niewydolności serca i obrzęku płuc, ale wskazania te zostały później porzucone.

wniosek: pobieranie krwi jest nadal wskazane w kilku wskazaniach, takich jak czerwienica, hemochromatoza i porfiria cutanea tarda, podczas gdy pijawki są nadal używane w chirurgii plastycznej, replantacji i innych operacjach rekonstrukcyjnych, a bardzo rzadko w innych konkretnych wskazaniach.