Lawrence Welk (ur. 11 marca 1903, zm. 17 maja 1992) – muzyk, akordeonista, lider zespołu i impresario telewizyjny, prowadzący „The Lawrence Welk Show” w latach 1951-1982. Jego styl stał się znany wielu fanom radia, telewizji i występów na żywo jako „champagne music.”Jest laureatem nagrody Roughrider w 1961 roku. Spis treści

Lawrence urodził się w Strasburgu w Dakocie Północnej jako jedno z dziewięciorga dzieci katolickich, niemieckojęzycznych imigrantów z francuskiej części Alzacji-Lotaryngii, przez Odessę na Ukrainie.

rodzina mieszkała na zagrodzie poza miastem, która do dziś stanowi atrakcję turystyczną. W pierwszym roku, kiedy tam mieszkali, spędzili zimę w Południowej Dakocie pod wywróconym wozem pokrytym darnią. Nigdy nie zamierzał być farmerem, Welk zainteresował się karierą muzyczną, przekonując ojca do zakupu akordeonu wysyłkowego za 400 dolarów. Obiecał ojcu, że będzie nadal pracował na farmie, dopóki nie skończy dwudziestu jeden lat; w zamian pracował na farmie, a pieniądze, które zarobił pracując gdzie indziej, czy to przy deskowaniu, czy na pokazie, trafiały do jego rodziny.

Welk uczył się angielskiego dopiero w wieku 21 lat, ponieważ zawsze mówił po niemiecku w domu. Do dnia śmierci mówił z zauważalnym niemieckim akcentem. Kiedy zapytano go o pochodzenie, zawsze odpowiadał „Alzacja-Lotaryngia, Niemcy”; wyjaśnia to jego autobiografia zatytułowana ” Wunnerful, wunnerful!”

w swoje dwudzieste pierwsze urodziny Welk, wypełniwszy obietnicę złożoną ojcu, opuścił rodzinne gospodarstwo, aby rozpocząć karierę muzyczną. W latach 20. po raz pierwszy występował z zespołami Lincolna Bouldsa i George 'a T. Kelly’ ego, zanim założył własną orkiestrę. Prowadził Big band w Dakocie Północnej i Wschodniej Dakocie Południowej. W skład tych zespołów wchodziły Hotsy Totsy Boys, a później Honolulu Fruit Gum Orchestra. Jego zespół był również zespołem stacji popularnej stacji radiowej WNAX w Yankton w Dakocie Południowej. W 1927 roku ukończył MacPhail School of Music w Minneapolis w stanie Minnesota.

w latach trzydziestych Welk prowadził wędrowny big band, specjalizujący się w melodiach tanecznych i „słodkiej” muzyce. Termin ” Muzyka szampańska „pochodzi od zaręczyn w hotelu William Penn w Pittsburghu, kiedy tancerz określił brzmienie zespołu jako” lekkie i szampańskie jak szampan.”Zespół występował w wielu miejscach w całym kraju, szczególnie w okolicach Chicago. Na początku lat 40. zespół rozpoczął regularny 10-letni stint w Aragon Ballroom w Chicago, regularnie przyciągając tłumy prawie 7000.

jego orkiestra występowała również często w hotelu Roosevelt w Nowym Jorku pod koniec lat 40. W latach 1944-1945 Welk prowadził swoją orkiestrę w wielu filmach „Soundies”, uważanych za pionierów wideoklipów, a zespół miał własny program radiowy sponsorowany przez Miller High Life Beer.

w 1951 roku Welk osiedlił się w Los Angeles w Kalifornii. W tym samym roku rozpoczął produkcję „The Lawrence Welk Show” NA KTLA w Los Angeles, gdzie był emitowany z Aragon Ballroom w Venice Beach. Po tym, jak stał się lokalnym hitem, serial został odebrany przez ABC wiosną 1955 roku. Program telewizyjny Welka miał politykę odtwarzania znanych piosenek i melodii z poprzednich lat, tak aby grupa docelowa słyszała tylko numery, które były już znane. Bardzo sporadycznie, w początkach serialu, zespół grał melodię z obecnych list przebojów, ale wyłącznie jako numer Nowości („Nuttin’ for Christmas „stał się pojazdem dla komicznego piosenkarza Rocky’ ego Rockwella, ubranego w dziecięcy strój;” Don 't Be Cruel” Elvisa Presleya zaśpiewał skrzypek Bob Lido, ubrany w fałszywe Baki Elvisa Presleya).

Welk nigdy nie stracił sympatii do gorącego jazzu, który grał w latach 20., a kiedy zaplanowano melodię Dixielandową, entuzjastycznie poprowadził zespół.

rodzaj muzyki na „The Lawrence Welk Show” był prawie zawsze konserwatywny, koncentrując się głównie na popularnych standardach muzycznych, polkach i nowych piosenkach, dostarczanych w płynnym, spokojnym, dobrze humorowanym stylu łatwego słuchania i „rodzinnym” stylu. Choć jeden z krytyków określił ją jako „najskrytszą muzykę po tej stronie Euklidesa”, strategia ta okazała się sukcesem komercyjnym i pomogła jej pozostać na antenie przez 28 lat.

dużą atrakcją programu był sam Welk. Jego niezwykły akcent spodobał się publiczności. (W jednym z odcinków z 1955 roku wspomniał o serialu Danny ’ ego Thomasa „Mek Room fur Deddy.”) Podczas gdy Angielski Welka był Przejezdny, nigdy nie zrozumiał angielskiego „idiomu” całkowicie i dlatego był znany ze swoich „Welk-isms”, takich jak „George, I want to see you when you have a minute, right now.”Jego program telewizyjny był nagrywany tak, jakby był występem na żywo, a czasami był dość swobodny. Innym znanym „Welk-ism”był jego znak towarowy odliczanie,” jeden i dwa..”, który został uwieczniony na jego kalifornijskiej tablicy rejestracyjnej z napisem „A1ANA2”. Tabliczka ta widoczna jest z przodu modelu a Forda w jednym z pokazów z 1980 roku.

często zabierał panie z widowni na zakręt po parkiecie. Podczas jednego z występów Welk sprowadził kamerzystę na tańce z jedną z pań i sam przejął kamerę.

muzycy Welka byli zawsze na najwyższym poziomie, w tym akordeonista Myron Floren i klarnecista nowojorski Dixieland Pete Fountain. Choć od czasu do czasu mówiono, że Welk jest bardzo blisko dolara, płacił swoim regularnym członkom zespołu najwyższą skalę-bardzo dobre życie jak na pracującego muzyka. Długi etat był bardzo powszechny wśród stałych bywalców Welka. Na przykład Floren był asystentem dyrygenta zespołu przez cały czas trwania koncertu. Był znany ze Spotlight poszczególnych członków swojego zespołu i show. Jego zespół był dobrze zdyscyplinowany i miał doskonałe aranżacje we wszystkich stylach. Jedną z godnych uwagi wizytówek był jego album z wybitnym saksofonistą Jazzowym Johnnym Hodgesem. Welk miał wiele instrumentalnych hitów, w tym cover piosenki „Yellow Bird”. Jego najwyższym osiągnięciem było nagranie „Calcutta”. Sam Welk był obojętny na melodię, ale jego dyrektor muzyczny, George Cates powiedział, że jeśli Welk nie chce nagrać piosenki, to on (Cates) to zrobi. Welk odpowiedział: „Jeśli to ci wystarczy, George, myślę, że to mi wystarczy.”Pomimo pojawienia się rock and rolla, „Calcutta” osiągnęła numer 1 na amerykańskiej liście przebojów pop w 1961 roku i została nagrana tylko w jednym ujęciu.

jednak nacisk walka na zdrową rozrywkę sprawił, że był czasem nieco surowym szefem zadań. Na przykład, zwolnił Alice Lon, oryginalną „panią od szampana”, na antenie po tym, jak skrzyżowała Nogi na biurku. Welk powiedział publiczności, że nie będzie tolerował takich” sernikowych ” występów w swoim programie. Często rozstrzygał spory małżeńskie dla swoich gwiazd.

„The Lawrence Welk Show” objął zmiany na scenie muzycznej na przestrzeni lat. Serial nadal prezentował świeżą muzykę obok klasyki tak długo, jak istniał, nawet muzykę pierwotnie nieprzeznaczoną do brzmienia big bandu. Na przykład w latach 60. i 70. w programie wykorzystano materiał takich współczesnych źródeł, jak The Beatles, Burt Bacharach i Hal David, The Everly Brothers i Paul Williams, choć w charakterystycznym dla Welka stylu „Champagne”. Serial, który został pierwotnie wyprodukowany w czerni i bieli, został nagrany na kasecie wideo począwszy od 1957 roku, i przeszedł na kolor na jesienny sezon telewizyjny, który rozpoczął się we wrześniu 1965 roku. Z czasem pojawiała się w niej muzyka syntezatorowa, a pod koniec jej trwania, wczesna technologia chroma key nadała nowy wymiar ustawieniom fabularnym używanym czasami w numerach muzycznych. W jednym z odcinków określił swój efekt niebieskiego ekranu jako ” magię telewizji.”

podczas pracy w sieci” The Lawrence Welk Show ” był emitowany w ABC w sobotnie wieczory o 20: 00 (czasu wschodniego). W rzeczywistości Lawrence był gwiazdą dwóch cotygodniowych programów prime time NA ABC przez trzy lata. W latach 1956-1958 prowadził program „Top Tunes and New Talent”, który był emitowany w poniedziałkowe wieczory. Jesienią 1958 roku seria przeniosła się do Plymouth Show i została przemianowana na Plymouth Show, które wygasło w maju 1959 roku. W tym czasie sobotni pokaz był również znany jako impreza taneczna Dodge. ABC odwołało serial wiosną 1971 roku, powołując się na starzejącą się widownię. Jednak kontynuowano go jako program konsorcjalny na 250 stacjach w całym kraju (w tym wiele oddziałów ABC, ale wcześniej), aż do ostatecznego oryginalnego serialu w 1982 roku.
Welk był żonaty przez 61 lat, aż do śmierci, z Fern Renner, z którą miał troje dzieci. Jeden z jego synów, Lawrence Welk, Jr., ostatecznie ożenił się z tancerką „Lawrence Welk Show” Tanyą Falan (rozwiedli się później). Welk pozostawił wielu wnuków i prawnuków. Jeden z nich, wnuk Lawrence Welk III, który zwykle nazywa się „Larry Welk”, jest reporterem i pilotem śmigłowca dla KCAL-TV i KCBS-TV w Los Angeles.

znany jako doskonały biznesmen, maestro, dzięki mądrym inwestycjom w nieruchomości i wydawnictwa muzyczne, był drugim najbogatszym artystą w Hollywood, najbogatszym był Bob Hope. Dziś (2007), gdy podróżuje się z Victorville do San Diego na I-15, przechodzi się przez wiele nieruchomości, które Welk posiadał w tym samym czasie lub pomagał rozwijać.

lubił grać w golfa, który po raz pierwszy zaczął uprawiać pod koniec lat 50.i często był stałym bywalcem wielu gwiazd pro-Am, takich jak Bob Hope Desert Classic.

Po przejściu na emeryturę i z drogi w 1982 roku, maestro kontynuował emisję powtórek swoich programów, które zostały przepakowane najpierw dla syndykacji, a od 1986 roku dla telewizji publicznej. Welk zagrał również i wyprodukował parę świątecznych specjałów w 1984 i 1985 roku.

zmarł na zapalenie płuc w Santa Monica w Kalifornii w 1992 roku w wieku 89 lat i jest pochowany na cmentarzu Holy Cross w Culver City w Kalifornii.
jego zespół nadal występuje w dedykowanym teatrze w Branson w stanie Missouri. Ponadto serial został przepakowany do emisji na stacjach PBS, z aktualizacjami od wykonawców pokazów pojawiających się w przerwach komercyjnych podczas oryginalnych programów. Przepakowane programy są emitowane mniej więcej w tym samym przedziale czasowym sobotnio-nocnym, co oryginalne programy ABC, a specjalne dłuższe rebroadcasty są często pokazywane podczas okresów zbierania funduszy przez poszczególne stacje.

społeczność uzdrowiskowa, rozwijana przez maestro i promowana przez niego w serialu, nadal nosi imię Welka. „Lawrence Welk Village” znajduje się tuż przy autostradzie międzystanowej nr 15 na północ od Escondido w Kalifornii, około 55 mil na północny wschód od San Diego. Lawrence Welk Village to miejsce, w którym Welk mieszkał w dość zamożnej „chacie”. Jest wiele innych domów takich jak ten w tej społeczności, w których notables, taki jak John Wayne, mieszkał lub mieszkał, aby uciec z San Diego lub Los Angeles, a także ludzie z jego programu, którzy tam mieszkali, nie wspominając o ludziach z obszaru Hollywood, którzy również byli właścicielami lub byli właścicielami nieruchomości. Wieś ma ścisłą ochronę; ponadto Muzeum Lawrence Welk znajduje się przy ulicy ogólnodostępnej nazwanej również jego imieniem, Lawrence Welk Drive.

jego organizacja, Welk Group, składa się z ośrodków wypoczynkowych w Branson i Escondido; Welk Syndication, która jest odpowiedzialna za nadawanie serialu w telewizji publicznej, oraz Welk Music Group, która prowadzi wytwórnie płytowe Sugar Hill, Vanguard i Ranwood. Od końca lat 50. do połowy lat 80. Grupa Welk była znana jako Teleklew, w której tele oznaczało telewizję, a klew był Welk pisany od tyłu.

the Live Lawrence Welk Show odbywa coroczne trasy koncertowe po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie z udziałem prawdziwych gwiazd serialu telewizyjnego, takich jak Ralna English, Mary Lou Metzger, Jack Imel, Gail Farrell, Anacani i Big Tiny Little.

dom rodzinny Welków w Strasburgu jest obecnie popularną atrakcją turystyczną w Dakocie Północnej