Q: moja 49-letnia siostra jest mężatką i ma troje dorosłych dzieci. Ma zwyczaj jedzenia surowego ryżu przez ostatnie 3 lata. Wszyscy członkowie rodziny, w tym jej mąż i dzieci, doradzali jej, że jedzenie surowego ryżu jest szkodliwe i powinna przestać. Kiedy jej powiemy, zgadza się, ale na próżno. Mówi, że się skusi albo jakaś siła prowokuje ją do jedzenia surowego ryżu. Próbuje kontrolować, ale mówi, że nie może. Staraliśmy się ją poprawić, ale to na nic. Stała się bardziej gruba po tym, jak weszła w ten nawyk. Moja matka też miała ten sam nawyk. Czy jest przenoszona jako choroba dziedziczna? Jest na to jakieś leczenie? Czy to problem psychiatryczny? Proszę o wskazówki, z którym lekarzem powinniśmy się skonsultować?

A:jedzenie surowego ryżu może być odmianą dobrze znanego zaburzenia zwanego pica. Zwykle pacjenci pragną brudu, gliny, skrobi do prania lub skrobi kukurydzianej. Oczywiście, jeśli nawyk powoduje zwiększone spożycie kalorii, pacjent przybiera na wadze. Stan jest czasami postrzegane w ciąży, sugerując zaburzenia równowagi hormonalnej może być czynnikiem. W innych przypadkach występuje niedokrwistość z niedoboru żelaza i można ją leczyć. Jednak często występuje problem przyzwyczajenia, który wymagałby psychologicznego poradnictwa lub terapii awersji w celu wyleczenia zaburzeń zachowania. Nie jest to problem dziedziczny, ale często uczy się go córka od matki.