marzeniem Isadory było nauczanie dzieci, które będą dalej uczyć innych. To było dla niej ważniejsze niż występy, chociaż występy były ważne jako siła motywująca, a także pomoc w finansowaniu jej szkoły. Jednym z jej celów było uzyskanie rządowego wsparcia dla szkoły. Pierwszym i jedynym rządem, który sponsorował jej pracę, był Związek Radziecki, a wsparcie to trwało około dziesięciu lat.

Isadora Duncan zmarła tak dramatycznie, jak żyła. Miała na sobie szaliki, które były na tyle długie, by ją śledzić. 19 września 1927 roku we Francji jej szalik zaplątał się w tylne koło samochodu kabriolet. Kiedy samochód ruszył, została uduszona.

Isadora umarła, ale jej marzenie żyje dalej. Sześciu jej najzdolniejszych uczniów ostatecznie osiedliło się w Stanach Zjednoczonych i zostało adoptowanych przez Isadorę Duncan i przyjęło jej nazwisko. Tylko trzy z tych kobiet kontynuowały nauczanie i występy przez wiele lat; Irma, Anna i Maria Teresa. Irma Duncan uczyła w Nowym Jorku przez osiem lat, a jej uczniowie nadal tańczą i uczą. Jedną z uczennic Irmy była Sylvia Rubinstein Gold.