tradycja głosi, że Tymoteusz miał około szesnastu lat, kiedy on i jego matka nawrócili się na chrześcijaństwo. Przypuszczalnie miało to miejsce podczas wizyty Apostoła Pawła w ich domu w Listrze. Paweł miał bliską więź z Tymoteuszem, ponieważ Paweł zwracał się do niego jako ” mój syn Tymoteusz.”(1 Kor 4,17; 1 Tm 1,18; 2 Tm 1,2) było to bez wątpienia spowodowane faktem, że było to przez św. Instrumentalność Pawła, że prawda dotarła do niego. „Gdy wspominam o nieobłudnej wierze, która jest w tobie, która najpierw mieszkała w babce Twojej Lois, i w matce Twojej Eunice, a przekonałem się, że i w tobie. Dlatego wspominam cię, abyś wzniecił dar Boży, który jest w tobie przez włożenie rąk moich.”(2 Tm 1, 5, 6)

Kiedy Tymoteusz miał około 21 lat, wraz z Sylasem towarzyszył Apostołowi Pawłowi w jego drugiej podróży po Azji Mniejszej. Od tego czasu, przez około szesnaście lat, Tymoteusz był blisko utożsamiany z Apostołem w jego służbie dla prawdy. Paweł później zostawił Tymoteusza z Kościołem w Efezie, aby Tymoteusz mógł pomóc im przezwyciężyć pewne trudności. W czasie, gdy w ten sposób służył temu Kościołowi, otrzymał dwa listy, które noszą jego imię. Uczeni wierzą, że Tymoteusz otrzymał Drugi List, gdy miał około czterdziestu lat.

Apostoł Paweł dał Tymoteuszowi radę, aby najpierw szukał aprobaty Boga, zanim zastanowi się, co ludzie mogą powiedzieć lub myśleć. On zachęcał go do ” studiowania, aby okazać się uznanym Bogu, robotnikiem, który nie musi się wstydzić, słusznie dzieląc słowo prawdy.”(2 Tm 2:15) chodzi o to, że zdolność do właściwego dzielenia Słowa Bożego ma być uzyskana przez badanie jego słowa. Tymoteusz był młodym człowiekiem-młodym w latach-tak, że Apostoł musiał napisać: „niech nikt nie gardzi młodością Twoją.”(1 tym. 4:12.) Ten młody człowiek został uznany za starszego w kościele ze względu na jego duchowy rozwój i znajomość Boskiego planu. Przez swoją trafność do nauczania, był dobrze wykwalifikowany, aby paść trzodę Bożą i być jej nadzorcą. Tymoteusz nie był jednak panem, władcą ani mistrzem–miał jedynie przywilej wzywać wierzących do słuchania głosu Wielkiego Pasterza i jego dwunastu wybranych pomocników, Apostołów. Niech każde dziecko Boże, zarówno młodsze, jak i starsze, stara się być przykładem godnym naśladowania–przykładem takiego, który gorliwie i wiernie stara się naśladować mistrza w jego codziennym życiu. Chcemy, aby nikt nie miał powodu uważać nas, szczególnie starszych, za niedojrzałych i niezdolnych do kierowania trzodą Bożą. Niech każde z dzieci Pańskich indywidualnie uświadamia sobie swoją osobistą odpowiedzialność. Niech każdy zadaje sobie pytanie: Czy jestem „przykładem wierzących”? (1TM 4:12) Tymoteusz miał w szczególny sposób wykorzystać talenty i sposobności, które były jego. Czyniąc to, będzie godnym przykładem–nie tylko dla wierzących, ale dla niewierzących. W ten sposób Kościół nie tylko zobaczy swoje Dojrzałe, chrześcijańskie życie, ale także światowi niewierzący mogą to zobaczyć i tym samym mieć większe zainteresowanie w sprawie Pańskiej.