Ustawa o przeglądzie i budowie szpitala (Pub.L. 79-725, 60 1040, zm. 13 lipca 1946), powszechnie znany jako Hill–Burton Act-Ustawa federalna Stanów Zjednoczonych uchwalona w 1946 roku podczas 79.Kongresu Stanów Zjednoczonych. Był sponsorowany przez senatora Harolda Burtona z Ohio i senatora Listera Hilla z Alabamy.

zmiana ustawy o publicznej służbie zdrowia w celu zatwierdzania dotacji dla Państwa do badania swoich szpitali i publicznych ośrodków zdrowia oraz do planowania budowy dodatkowych obiektów, a także do udzielania dotacji na pomoc w takiej budowie.

79.Kongres Stanów Zjednoczonych

Pub.L. 79-725

w listopadzie 1945 r. prezydent Harry S. Truman wygłosił specjalne przesłanie do Kongresu, w którym nakreślił pięcioczęściowy program poprawy zdrowia i opieki zdrowotnej Amerykanów. Hospital Survey and Construction Act była odpowiedzią na pierwszą z propozycji prezydenta Trumana, która wezwała do budowy szpitali i powiązanych zakładów opieki zdrowotnej, i została zaprojektowana w celu zapewnienia federalnych dotacji i gwarantowanych pożyczek w celu poprawy fizycznej instalacji krajowego systemu szpitalnego. Pieniądze przeznaczono stanom na osiągnięcie 4.5 łóżek na 1000 osób. Państwa przydzieliły dostępne pieniądze różnym gminom, ale ustawa przewidywała mechanizm rotacji, dzięki czemu obszar, który otrzymał finansowanie, przeniósł się na dół listy w celu dalszego finansowania.

obiekty, które otrzymały dofinansowanie Hill–Burton, musiały spełniać kilka wymogów:

• nie wolno im było dyskryminować ze względu na rasę, kolor skóry, pochodzenie narodowe lub wyznanie, chociaż dozwolone były oddzielne, ale równe obiekty na tym samym obszarze. Czwarty Okręgowy Sąd Apelacyjny uchylił ten przepis w sprawie Simkins v. Stożek w jego jurysdykcji, a przepis został wyeliminowany na szczeblu krajowym przez Tytuł VI ustawy o Prawach Obywatelskich z 1964 roku.
• placówki, które otrzymały finansowanie, były również zobowiązane do zapewnienia „rozsądnej ilości” bezpłatnej opieki każdego roku dla tych mieszkańców na terenie placówki, którzy potrzebowali opieki, ale nie mogli sobie pozwolić na płacenie. Szpitale były początkowo zobowiązane do zapewnienia bezkonkurencyjnej opieki przez 20 lat po otrzymaniu finansowania. Federalne pieniądze były również dostarczane tylko w przypadkach, w których państwo i lokalna Gmina były skłonne i zdolne do dopasowania Federalnej dotacji lub pożyczki, tak że Federalna część stanowiła tylko jedną trzecią całkowitych kosztów budowy lub remontu.
• państwa i miejscowości były również zobowiązane do udowodnienia opłacalności ekonomicznej danego obiektu. Wykluczyło to najbiedniejsze gminy z programu Hill-Burton; większość funduszy trafiła na tereny Klasy średniej. Służył również do wspierania szpitali, które były ekonomicznie nieopłacalne, opóźniając rozwój spowodowany przez siły rynkowe. Po Medicare i Medicaid zostały uchwalone, udział w tych programach został dodany do listy wymagań dotyczących dostępu do Hill-Burton finansowania.

rzeczywistość jednak nie spełniała prawie pisemnego wymogu ustawy. Przez pierwsze 20 lat istnienia ustawy nie było regulacji, które określałyby, co stanowi „rozsądną wielkość” lub zapewniały, że szpitale w ogóle zapewniają bezpłatną opiekę. Poprawiło się to dopiero na początku lat 70., kiedy prawnicy reprezentujący biednych ludzi zaczęli pozywać szpitale za nieprzestrzeganie prawa. Hill-Burton miał wygasnąć w czerwcu 1973, ale został przedłużony o rok w ciągu ostatniej godziny. W 1975 roku ustawa została zmieniona i uzyskała tytuł XVI ustawy o publicznej służbie zdrowia. Najbardziej znaczącymi zmianami w tym momencie było dodanie niektórych mechanizmów regulacyjnych (określających, co stanowi niezdolność do płacenia) i przejście od zobowiązania 20-letniego do wymogu zapewnienia bezpłatnej opieki w nieskończoność. Jednak dopiero w 1979 r.określono poziomy zgodności.