Eros to greckie słowo oznaczające (szczególnie) romantyczną lub „miłość seksualną”. Termin erotyczny pochodzi od Erosa.

we freudowskiej psychologii, Eros, zwany także w kategoriach libido, energii libidinalnej lub miłości, jest instynktem życiowym wrodzonym we wszystkich ludziach. Jest to pragnienie tworzenia życia i sprzyja produktywności i konstrukcji. Eros walczy z destrukcyjnym instynktem śmierci Thanatosa (instynkt śmierci lub popęd śmierci).

Słownik

w starożytnej Grecji słowo Eros odnosiło się do miłości i Boga miłości.

w swojej ostatecznej teorii napędów Sigmund Freud uczynił Erosa fundamentalną koncepcją odnoszącą się do instynktów życiowych (narcyzmu i libido przedmiotu), których celem było zachowanie, wiązanie i zjednoczenie organizmu w coraz większe jednostki.

Eros unifikator jest przeciwny, a jednak został wtopiony w instynkt śmierci, antagonistyczną siłę prowadzącą do zniszczenia, rozpadu i rozpadu wszystkiego, co istnieje.

” w ten sposób libido naszych instynktów seksualnych zbiegłoby się z Erosem poetów i filozofów, który trzyma wszystkie żywe istoty razem.”

termin Eros, rozumiany jako instynkt życia antagonistyczny do instynktu śmierci, pojawił się po raz pierwszy w zasadzie Beyond the Pleasure, gdzie Freud użył go do ustanowienia dynamicznej polaryzacji, która zdefiniowałaby nowy instynktowny dualizm.

Freud napisał:

nasze spekulacje sugerują, że Eros działa od początku życia i pojawia się jako „instynkt życiowy” w opozycji do „instynktu śmierci”, który został stworzony przez ożywienie substancji nieorganicznej. Spekulacje te starają się rozwiązać zagadkę życia, zakładając, że te dwa instynkty zmagały się ze sobą od samego początku.

w tym eseju Freud odwołuje się do doktryny greckiego lekarza i filozofa Empedoklesa z Agrigento (ok. 490-430 p. n. e.).), dla którego produkcja wszystkich rzeczy wynika ze współdziałania dwóch sił, miłości i niezgody, pojmowanych jako bezosobowe siły przyciągania i odpychania.Jednak teoretyczna innowacja Freuda to coś więcej niż tylko czyste spekulacje filozofii, biologii czy fizyki. Rewizja jego koncepcji była postulowana przez jego doświadczenie w praktyce psychoanalitycznej. Postulował w organizmie pierwotny masochizm wywodzący się z działania instynktu śmierci, aby wyjaśnić pewne problemy kliniczne: ambiwalencja w życiu afektywnym, koszmary związane z traumatyczną nerwicą, masochizmem i negatywnymi reakcjami terapeutycznymi.

użycie przez Freuda terminu Eros (86 z 88 wystąpień, zgodnie z Konkordancją Guttmana) jest współczesne jego ostatecznej teorii instynktów opracowanej po 1920 roku. Samo słowo, z jego wieloma znaczeniami, pozwoliło Freudowi połączyć wiele rzeczy, które wcześniej oddzielał i kontrastował: miłość między płciami, miłość własna, miłość do rodziców lub dzieci, „przyjaźń i miłość między ludźmi w ogóle”, „oddanie konkretnym przedmiotom i abstrakcyjnym ideom” i częściowe popędy seksualne (instynkty składowe). Ta Rozszerzona koncepcja miłości doprowadziła Freuda do przywołania, przy kilku okazjach (1920g, 1921c, 1924c, 1925e), ” wszechogarniającego i wszechogarniającego Erosa z Sympozjum Platona.”

chociaż pojęcie Erosa, właściwie mówiąc, pojawiło się późno w pracach Freuda, nie przeszkodziło mu to twierdzić, że wszystkie jego wcześniejsze odkrycia dotyczące seksualności można dostrzec w kategoriach Erosa. Psychoanaliza wykazała, że seksualność nie kryje „impulsu do zjednoczenia obu płci lub do wywoływania przyjemnych doznań w narządach płciowych”, a zatem seksualność różni się od genitalności.

chociaż termin Eros nie pojawia się w oryginalnych tekstach, dwie notatki, jedna z 1925 w interpretacji snów (1900a) i druga z 1920 w trzech esejach o teorii seksualności (1905d), wzmacniają użycie „Eros” jako synonimu „seksualnego” w odkryciu psychoanalizy: „Sytuacja byłaby inna, gdyby” seksualny „był używany przez moich krytyków w sensie, w jakim jest obecnie powszechnie stosowany u psychoanalityków—w sensie „Eros „” (1900a, przypis 1925, s. 161). Freud uzasadniał nawet swój brak użycia tego słowa wcześniej: „każdy, kto uważa seks za coś upokorzającego i upokarzającego dla ludzkiej natury, może używać bardziej szlachetnych wyrażeń „Eros” i „erotyczny”.”Mogłem zrobić to sam od pierwszego i w ten sposób oszczędził sobie wiele sprzeciwu. Ale ja nie chciałem, bo lubię unikać ustępstw wobec omdlenia. Nigdy nie wiadomo, dokąd prowadzi ta droga; ustępuje się najpierw w słowach, potem stopniowo w treści ” (1921c, s. 91). Przypadki pojęć ” Eros „(po 1920) i” erotyzm ” (po 1894) nakładają się w pismach Freuda, nigdy nie opuszczając pola seksualności.

Freud wcześnie rozpoznał erotyczny charakter Represjonowanych przedstawień leżących u podstaw objawów neurotycznych. Przytacza on „przypadek dziewczyny, która obwiniała siebie, ponieważ podczas gdy karmiła chorego ojca, myślała o młodym mężczyźnie, który wywarł na niej niewielkie wrażenie erotyczne” (1894a, s. 48), który jest następnie zmuszony do traktowania tej niechcianej reprezentacji natury seksualnej tak, jakby ” nigdy nie miało miejsca.”Freud rozumiał konflikt psychiczny jako konflikt moralny, w którym rozrabiaka Eros wywołuje kłopoty w postaci symptomu. Postrzegał seksualność jako traumę, która wykracza daleko poza znane sceny seksualnego uwodzenia. Eros zmusza ego do obrony siebie, a tym samym uczestniczy w podziale i fragmentacji psychiki. Stłumione reprezentacje erotyczne powracają później w postaci symptomów lub kompromisowych formacji, które zastępują aktywność seksualną lub „wytrącają się z wcześniejszych doświadczeń w sferze miłości” (1910a, s. 51). Takie przypadki odroczonej lub przerwanej miłości są odległe od atrakcyjności seksualnej i aktywności narządów płciowych. Seksualność istnieje od niemowlęctwa, jest zasadniczo przewrotna i polimorficzna i składa się z wiązki częściowych popędów seksualnych, które szukają satysfakcji niezależnie od siebie, w sposób autoerotyczny. Dysk oralny, na przykład, jest postrzegany jako usta, które całuje się.

przypis z 1920 roku w trzech esejach o teorii seksualności retroaktywnie odwołujących się do Erosa (1905d, S. 266n) służy teoretycznym zainteresowaniom Freuda: uznawaniu seksualności infantylnej za coś odrębnego od genitalności, podkreślaniu dwufazowej natury życia seksualnego oraz nadawaniu koncepcji popędów mitycznego statusu, infantylnego wyglądu i zdominowanego przez ciągłe i nienasycone poszukiwania. Tutaj Eros wydaje się być w konflikcie z instynktem samozachowawczym ego. Kompleks Edypa określa wynik tego konfliktu poprzez możliwości, jakie oferuje dla orientacji libido w kierunku obiektu seksualnego (takiego, który nie jest już tylko seksualny) za pomocą fallusa. Kompleks Edypa jest odpowiedzialny za zapewnienie, że podmiot staje się zadowolony z miłości po reorganizacji w okresie dojrzewania, kiedy częściowe popędy (instynkty składowe) są włączane do służby zorganizowanego aparatu płciowego. W przeciwnym razie obiekt zachoruje, chyba że w wyniku sublimacji znajdzie się inny obiekt.Eros jest nie tylko przyczyną objawów, ale może również stać się środkiem do ich ulgi. Teoretyczny model Erosa jako uzdrowiciela jest pięknie zilustrowany w urojeniach i snach w „Gradivie” Jensena (1907a).

miłość była również w centrum eksperymentu Psychoanalitycznego od momentu jego początkowego odkrycia poprzez przeniesienie. W środkowym okresie rozwoju psychoanalizy (1912-1915) hołd miłości w złudzeniach i snach przeciwstawiał się jej ograniczeniom w teorii przeniesienia, która pokazuje miłość wspierającą opór przed pamiętaniem, a co za tym idzie, przed analizą. Co więcej, Freud odkrył w przypadkach impotencji seksualnej pochodzenia psychologicznego, że istnieje konflikt między ” czułym prądem „a” prądem seksualnym”:” tam, gdzie kochają, nie pragną, a tam, gdzie pragną, nie mogą kochać ” (1912d, str. 183). Tekst ten antycypuje uwagi Freuda w „On Narcissism: An Introduction” (1914c). W tym tekście Freud widział narcystyczne libido jako sprzeczne z erotyczną miłością przedmiotu: Narcyz kontra Eros. Ego zajmuje miejsce wśród obiektów seksualnych, a instynkty samozachowawcze mają charakter libidynalny. Tym, co wyróżnia Erosa, jest jego związek z przedmiotami:” silny egoizm jest ochroną przed zachorowaniem, ale w ostateczności musimy zacząć kochać, aby nie zachorować, i jesteśmy zobowiązani do zachorowania, jeśli w wyniku frustracji nie jesteśmy w stanie kochać ” (1914c, s. 85).

poza zasadą przyjemności (Freud, 1920g) obalił te wcześniejsze konstrukcje. Teoria instynktu śmierci, która działała w milczeniu, zmusiła Freuda do połączenia instynktów ego i instynktów seksualnych skierowanych na przedmioty, grupując je pod parasolem jednej siły, której celem było zjednoczenie: Erosa. Taki Eros nie jest już wichrzycielem, czynnikiem powodującym podziały, który zakłóca aparat umysłowy. Jest mocą tworzenia, reprodukcji; umożliwia istnienie i odkłada powrót do stanu nieorganicznego. Omawiając życiowe instynkty seksualne (obiektowe i ego), Freud wyraźnie odwołuje się do mitu o Erosie, o którym opowiedział Arystofanes w Sympozjum Platona. Ale instynkty życia i śmierci rzadko wchodzą w grę w izolacji: tworzą różne amalgamaty, w których każdy próbuje wykorzystać siłę drugiego na własną korzyść. Freud pokazuje, że na przykład masochizm moralny „staje się klasycznym dowodem na istnienie fuzji instynktu. Jego niebezpieczeństwo polega na tym, że pochodzi on z instynktu śmierci i odpowiada tej części instynktu, która uciekła, a została obrócona na zewnątrz jako instynkt zniszczenia. Ale ponieważ z drugiej strony ma znaczenie elementu erotycznego, nawet zniszczenie samego podmiotu nie może nastąpić bez libidinalnej satysfakcji”(1924a).W ostatnim dziele Freuda jest tak, jakby skandal odkrycia seksualności został wyparty na rzecz teoretycznej innowacji instynktu śmierci. Eros jako ucieleśnienie mitu Arystofanesa lub teorii Empedoklesa wydaje się być lepszy od Eros jako ucieleśnienia pożądania, Erosa, którego narodziny podano w micie opowiadanym przez Diotima w Sympozjum.

Jacques Lacan dystansuje, bez całkowitego oddzielenia, miłość i pożądanie (Eros). Miłość jest mirażem, w którym pożądanie zostaje złapane. Fallus jest punktem oparcia między przedmiotem, który rodzi pożądanie, a częścią podmiotu, bez języka, która jest na zawsze utracona. „Dlatego kochać to dawać to, czego się nie ma, a kochać możemy tylko, postępując tak, jakbyśmy nie mieli, nawet jeśli mamy” (Lacan, 1991).

Zobacz także

• Animus-Anima (psychologia analityczna)
• poza zasadą przyjemności
• Wiązanie/unbinding instynktów
• Cywilizacja i jej niezadowolenie
• popęd/instynkt
• miłość płciowa

ibido

• instynkt życia (Eros)
• li>
• Marcuse, Herbert
• mit
• seksualność

1. Freud, Sigmund. (1894a). Neuro-psychozy obrony. SE, 3: 41-61.
2. –. (1900a). Interpretacja snów. SE, 4: 1-338]]

• ). Urojenia i marzenia w „Gradivie” Jensena.”SE, 9: 1-95.
• –. (1914c). O narcyzmie: wstęp. SE, 14: 67-102.
• –. (1920g). Poza zasadą przyjemności. SE, 18: 1-64.
• –. (1921c). Psychologia grupowa i analiza ego. SE, 18: 65-143.
• –. (1924a). List do Le Disque Vert. SE, 19: 290-290.
• –. (1924b). Nerwica i psychoza. SE, 19: 147-153.
• –. (1924c). Ekonomiczny problem masochizmu. SE, 19: 155-170.
• –. (1925e). Odporność na psychoanalizę. SE, 19: 211-222.
• Lacan, Jacques. (1991). Le séminaire. Księga 8: Le transfert. Paris: Seuil.