zgodnie z używaniem Starego mitu przez Platona w jego Protagorach (320d–322A), bliźniaczym tytanom powierzono dystrybucję cech wśród nowo stworzonych zwierząt. Epimeteusz był odpowiedzialny za nadanie pozytywnej cechy każdemu zwierzęciu, ale kiedy nadszedł czas, aby dać człowiekowi pozytywną cechę, nie mając dalekowzroczności, odkrył, że nic nie zostało. Prometeusz zdecydował, że atrybutami ludzkości będą cywilizowane sztuki i ogień, które ukradł Atenie i Hefajstosowi. Prometeusz stanął później przed sądem za swoją zbrodnię. W kontekście dialogu Platona „Epimeteusz, istota, w której myśl podąża za produkcją, reprezentuje naturę w sensie materializmu, zgodnie z którym myśl przychodzi później niż bezmyślne ciała i ich bezmyślne ruchy.”

według Hezjoda, który relacjonował opowieść dwukrotnie (Teogonia, 527ff; dzieła i dni 57ff), Epimeteusz był tym, który przyjął dar Pandory od bogów. Ich małżeństwo może być wnioskowane (i było przez późniejszych autorów), ale w żadnym z tekstów nie jest ono jednoznaczne. W późniejszych mitach córką Epimeteusza i Pandory była Pyrrha, która poślubiła Deucaliona, potomka Prometeusza. Razem są jedynymi ludźmi, którzy przeżyli Potop. W niektórych relacjach Epimeteusz miał inną córkę, Metameleię, której imię oznacza „żal z powodu tego, co się wydarzyło”, dla tych, którzy nie planują z wyprzedzeniem, będą odczuwać smutek tylko wtedy, gdy uderzy nieszczęście. Inne podają, że żoną Epimeteusza była Efyra, córka Oceanusa.