jej ojciec był zaborczym i wymagającym człowiekiem kochanym przez swoje dzieci, mimo że ściśle kontrolował ich życie. Dzieciństwo Elżbiety było idealne, ponieważ Barrettowie mieszkali w pięknej okolicy, wiejskim domu zwanym Hope End. Była doskonałym jeźdźcem i cieszyła się z dorastania z licznym rodzeństwem.

chociaż nigdy nie otrzymała formalnego wykształcenia, Elżbieta uwielbiała czytać. W wieku ośmiu lat nauczyła się czytać Homera po grecku i zaczęła pisać poezję. W 1819 roku jej ojciec wydrukował pięćdziesiąt egzemplarzy jej klasyka ” Bitwa pod Maratonem. W 1826 opublikowała anonimowo (bez nazwiska) esej o umyśle z innymi wierszami, próbę, jak później zauważyła, zbadania historii, nauki, metafizyki (fundamentalnej natury rzeczywistości i bytu) i poezji od klasycznej Grecji do dnia wiktoriańskiego na osiemdziesięciu ośmiu stronach. Fascynacja Elżbietą metafizyką i religią stała się swego rodzaju obsesją, którą opisywała jako „nie głęboką perswazję łagodnego Chrześcijanina, ale Dzikie wizje entuzjasty.”

młodzieńcze szczęście Elżbiety nie miało trwać. W 1821 roku zaczęła cierpieć na zaburzenia nerwowe, które powodowały bóle głowy, osłabienie i omdlenia. Niektóre źródła przypisują tę chorobę do niecierpliwej decyzji o zaprzęgu własnego konia w wieku piętnastu lat. Podobno upadła z siodłem na wierzchu, uszkadzając kręgosłup. Trwająca recepta na opium (uzależniający lek stosowany w celu złagodzenia bólu) była prawdopodobnie lekarstwem na skrócenie życia, ale powszechnym na czasy. Stan zdrowia jej matki również był niestabilny. Gdy Elżbieta miała dwadzieścia lat, jej matka zachorowała śmiertelnie. Tymczasem jej ojciec stracił cały swój majątek. Zamiast od razu się przeprowadzić, wypracował sobie możliwość spłaty, by Pani Barrett nigdy nie musiała opuszczać swojego pięknego domu. Po jej śmierci Elżbieta wraz z rodziną opuściła Hope End na zawsze.