rozwój historyczny

Kiedy pod koniec XVIII wieku Chemia przyjęła wiele cech racjonalnej nauki, panowała ogólna zgoda, że eksperyment może ujawnić prawa, które regulowały chemię nieożywionych, nieorganicznych związków. Związki, które można było wyizolować z żywych jednostek organicznych, wydawały się jednak mieć kompozycje i właściwości całkowicie odmienne od nieorganicznych. Bardzo niewiele z pojęć, które umożliwiły chemikom zrozumienie i manipulowanie chemią związków nieorganicznych, miało zastosowanie do związków organicznych. Uważa się, że ta ogromna różnica w zachowaniu chemicznym między dwiema klasami związków jest ściśle związana z ich pochodzeniem. Substancje nieorganiczne mogły być wydobywane ze skał, osadów lub wód ziemi, podczas gdy substancje organiczne znaleziono tylko w tkankach lub szczątkach organizmów żywych. Podejrzewano zatem, że związki organiczne mogą być wytwarzane tylko przez organizmy pod kierunkiem mocy obecnej wyłącznie w istotach żywych. Moc ta była określana jako siła witalna.

Ta siła życiowa była uważana za właściwość nieodłączną wszystkim substancjom organicznym i niezdolną do pomiaru lub ekstrakcji za pomocą operacji chemicznych. Tak więc większość ówczesnych chemików uważała, że niemożliwe jest wytwarzanie substancji organicznych wyłącznie z nieorganicznych. Mniej więcej w połowie XIX wieku kilka prostych związków organicznych zostało wytworzonych w reakcji czysto nieorganicznych materiałów, a unikalny charakter związków organicznych został uznany za konsekwencję skomplikowanej architektury molekularnej, a nie niematerialnej siły życiowej.

pierwszą znaczącą syntezą związku organicznego z materiałów nieorganicznych było przypadkowe odkrycie niemieckiego chemika Friedricha Wöhlera. Pracując w Berlinie w 1828 roku, Wöhler wymieszał dwie sole (cyjanian srebra i chlorek amonu), próbując stworzyć nieorganiczną substancję cyjanian amonu. Ku jego całkowitemu zaskoczeniu, otrzymał produkt, który miał taki sam wzór cząsteczkowy jak cyjanian amonu, ale zamiast tego był dobrze znanym związkiem organicznym mocznikiem. Na podstawie tego szczęśliwego wyniku Wöhler słusznie doszedł do wniosku, że atomy mogą układać się w cząsteczki na różne sposoby, a właściwości powstających cząsteczek były krytycznie zależne od architektury molekularnej. (Związek nieorganiczny cyjanian amonu jest obecnie znany jako izomer mocznika; oba zawierają ten sam typ i liczbę atomów, ale w różnych układach strukturalnych.) Zachęcony odkryciem Wöhlera, innym udało się wytworzyć proste związki organiczne z nieorganicznych, a około 1860 roku powszechnie uznano, że siła witalna jest niepotrzebna do syntezy i interkonwersji związków organicznych.

chociaż od tego czasu zsyntetyzowano dużą liczbę związków organicznych, złożoność strukturalna niektórych związków nadal stwarza poważne problemy w laboratoryjnej syntezie skomplikowanych cząsteczek. Ale nowoczesne techniki spektroskopowe pozwalają chemikom określić specyficzną architekturę skomplikowanych cząsteczek organicznych, a właściwości molekularne mogą być skorelowane z wzorami wiązania węgla i charakterystycznymi cechami strukturalnymi znanymi jako grupy funkcyjne.