dla przypomnienia
najpierw były twarze, stare Palestyńskie kobiety skulone wokół palącego, odkrytego kamiennego pieca wśród ruin obozu dla uchodźców Rashidiye koło Tyru w czerwcu 1982 roku, kilka dni po tym, jak izraelska armia przedzierała się przez Południowy Liban. Ich ludzie uciekli na północ do bastionu OWP w Bejrucie, zostali zabici lub schwytani i byli przesłuchiwani w izraelskich obozach jenieckich. Kobiety mówiły mi, że pochodzą z wioski Al Bassa, w Północnej Galilei. Uciekli z Palestyny w 1948 roku.
następnie, w grudniu 1982 roku, pojawiły się pierwsze zanikające, wstępnie kserokopie, starannie ułożone w plikach w archiwum pod Tel Awiwem. W latach 1947-1948 zarejestrowano działania palmy, grupy uderzeniowej Hagany, głównej żydowskiej podziemnej milicji w Palestynie. Nadal były tajne, ale dostałem dostęp. Niektóre dokumenty, takie jak rozkaz podpułkownika Yitzhaka Rabina dla brygady Yiftah z 12 lipca 1948 r.o wydaleniu mieszkańców właśnie zdobytego arabskiego miasta Lydda, rzuciły światło na problem uchodźców palestyńskich.
twarze i dokumenty razem wzbudziły moje zainteresowanie i zacząłem badać i pisać moją książkę, The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947-1949. Książka, która się ukazała, podważyła zarówno oficjalną, syjonistyczną, jak i tradycyjną arabską narrację. Dokumenty te wykazały, że około 700 000 Arabów, którzy uciekli lub zostali wypędzeni ze swoich domów na obszarze, który stał się państwem Izrael W latach 1948-49, nie uczynili tego w zasadzie na rozkaz lub na polecenie przywódców palestyńskich lub Arabskich, ponieważ Izraelczycy byli wykształceni, aby wierzyć; jednocześnie jednak nie zostali oni wypędzeni przez Izraelczyków zgodnie z założonym planem nadrzędnym lub zgodnie z systematyczną Polityką, jak uczono Arabów w ich demonizacji Izraela.
obraz, który pojawił się był złożony – przerażonych społeczności uciekających z domów na pierwszy powiew grapeshot, gdy zaatakowano ich lub sąsiednie wioski; społeczności wypędzonych przez podbijające izraelskie wojska; wieśniaków nakazanych przez arabskich dowódców, aby odsyłali kobiety, dzieci i starców w bezpieczne rejony śródlądowe; i niedostatku gospodarczego, bezrobocia i ogólnego chaosu, gdy brytyjski rząd mandatowy upadł i pozwolił dwóm rdzennym społecznościom go zlikwidować. Lepiej zorganizowana, silniejsza gospodarczo i ideologicznie bardziej spójna i zmotywowana społeczność żydowska przetrwała wojnę; społeczeństwo Palestyńskie rozpadło się.
publikacja książki przez Cambridge University Press w 1988 roku (w języku hebrajskim w 1991 roku i arabskim, skrócona i bez mojej zgody w 1993 roku) wywołała zamieszanie. Izraelska Instytucja akademicka i publicyści nazwali mnie” pro-OWP „(w tym czasie spotkanie z urzędnikami OWP było karane więzieniem), podczas gdy większość palestyńskich naukowców, przynajmniej publicznie, twierdziła, że książka jest”wyrafinowaną propagandą syjonistyczną”. Ale z biegiem lat książka zyskała na popularności i została przyjęta jako podstawowy tekst na kursach na temat współczesnego Bliskiego Wschodu w większości Izraelskich i zachodnich uniwersytetów.
krytycy nie zauważyli jednak poważnej wady metodologicznej dzieła – względnego braku podstawowej dokumentacji wojskowej i wywiadowczej opisującej operacje, które doprowadziły do palestyńskiego exodusu. Zgodnie z izraelską Ustawą archiwalną dokumentacja wojskowa miała pozostać zapieczętowana na 50 lat, Dokumenty wywiadowcze na dłużej. Ale w latach 90. archiwa Haganah i IDF zaczęły udostępniać swoje pliki od 1948 do publicznej kontroli. W tym samym czasie w innych archiwach pojawiły się dodatkowe dokumenty, w tym protokoły z obrad Izraelskiego gabinetu z 1948 roku. Podczas gdy ta gigantyczna odtajnienie nie zmieniła moich głównych wniosków z 1988 roku, nowe dokumenty rzucają wiele światła na wszystkie główne aspekty tworzenia problemu uchodźców.
to pozwoliło mi, w narodzinach problemu uchodźstwa palestyńskiego, poprawić traktowanie syjonistycznego myślenia sprzed 1948 roku o przeniesieniu – lub wydaleniu-palestyńskich Arabów, które arabscy krytycy oskarżyli mnie o bagatelizowanie. Tymczasem historycy syjonistyczni zarzucali mi, że przyznałem temu tematowi zbyt duże znaczenie i że przywództwo syjonistyczne sprzed 1948 r. nigdy nie popierało transferu. Z nowo dostępnych materiałów wynika, że krytycy Izraelscy byli w błędzie: przywódcy Syjonistyczni w latach 20., 30. i 40., począwszy od Dawida Ben Guriona, premiera Izraela, poprzez Chaima Weizmanna, liberalnego przewodniczącego Światowej Organizacji Syjonistycznej oraz Menahema Ussishkina i Zeeva Jabotinsky ’ ego, poparli tę ideę. W 1928 roku Frederick Kisch, przewodniczący Agencji Żydowskiej dla Palestyny, powiedział Weizmannowi, że „zawsze miał nadzieję i czekał na” rozwiązanie „problemu Rasowego Palestyny” poprzez przeniesienie jej Arabów do Mezopotamii. W 1930 roku napisał, że ” nie powinno być niemożliwe, aby dojść do porozumienia z Fajsalem, dzięki któremu przejmie inicjatywę w oferowaniu dobrych ofert dla Arabskich imigrantów … Palestyńscy Arabowie – koczowniczy i półkoczowniczy lud-nie mogą sobie wyobrazić trudności z przeprowadzką do innego kraju Arabskiego, gdzie istnieją lepsze możliwości życia rolniczego.”
30 stycznia 1941 r. Weizmann spotkał się z ambasadorem ZSRR w Londynie, Iwanem Majskim, gdzie mówił o możliwym rozwiązaniu problemu Palestyny. Według relacji Weizmanna Maiskii powiedział: „musiałaby nastąpić wymiana ludności. Dr Weizmann powiedział, że jeśli można przenieść pół miliona Arabów, to na ich miejsce można umieścić dwa miliony Żydów. To oczywiście pierwsza rata … Komentarz Pana Maiskii był taki, że oni w Rosji mieli również do czynienia z wymianą ludności. Dr Weizmann powiedział, że odległość, z jaką mają do czynienia w Palestynie, będzie mniejsza; będą przenosić Arabów tylko do Iraku lub Transjordanii.”
ale to nie przełożyło się na plan główny wydalenia; nie było takiego planu ani polityki w 1948 roku. W rzeczywistości już 24 marca 1948 roku najwyższe dowództwo Hagany poleciło wszystkim swoim jednostkom uznanie „pełnych praw, potrzeb i wolności Arabów w państwie żydowskim bez dyskryminacji, oraz dążenie do współistnienia z wolnością i szacunkiem”.
ale to myślenie transferowe sprzed 1948 r.było znaczące: przygotowało serca i umysły w społeczności żydowskiej do denouement w 1948 r. Od kwietnia większość żydowskich oficerów i urzędników zachowywała się tak, jakby przeniesienie było życzeniem państwa, jeśli nie Polityką.
bez wątpienia Arabski strach i ucieczkę wywołały doniesienia o prawdziwych i wyimaginowanych okrucieństwach żydowskich – a było ich wiele, jak pokazuje niedawno opublikowana dokumentacja. Grabieże były niemal de rigueur, gwałty nie zdarzały się rzadko, egzekucje jeńców wojennych były dość rutynowe w miesiącach poprzedzających maj 1948 r. (kraj był pod administracją brytyjską, a Hagana nie miała obozów jenieckich), a małe i średnie masakry Arabów miały miejsce w kwietniu, maju, lipcu i październiku do listopada. W sumie było około dwóch tuzinów przypadków.
Birth Revisited opisuje o wiele więcej okrucieństw i wypędzeń niż zostało to zapisane w oryginalnej wersji książki. Ale w tym samym czasie znacznie większa część z 700 000 Arabskich uchodźców została nakazana lub pouczona przez swoich współbraci Arabów, aby opuścili swoje domy, niż wcześniej zarejestrowałem. Z nowej dokumentacji jasno wynika, że przywódcy palestyńscy zasadniczo sprzeciwiali się arabskiej ucieczce od grudnia 1947 do kwietnia 1948 r., jednocześnie zachęcając lub nakazując wielu wioskom odsyłanie swoich kobiet, dzieci i starców, aby nie narażali się na niebezpieczeństwo. Nakazano również ewakuację całych wsi, zwłaszcza na zdominowanej przez Żydów równinie nadmorskiej. Nie ma wątpliwości, że przez cały czas odejście osób pozostających na utrzymaniu obniżyło morale pozostałych mężczyzn i utorowało drogę do ich ewentualnego odejścia.
Gdzie te nowe ustalenia pozostawiają kwestię odpowiedzialności za stworzenie problemu uchodźców palestyńskich? I co one oznaczają w odniesieniu do obecnego impasu politycznego i sprzecznych Izraelskich i palestyńskich polityczno-dyplomatycznych programów?
patrząc na szerszą perspektywę, nie można uniknąć prostego arabskiego argumentu „brak syjonizmu – brak problemu palestyńskich uchodźców”. Ale przyjęcie takiego hasła oznacza akceptację poglądu, że państwo żydowskie nie powinno być tworzone w Palestynie (lub, przypuszczalnie, gdziekolwiek indziej). Nie można też uniknąć standardowego syjonistycznego obalenia: „nie ma wojny – nie ma problemu palestyńskich uchodźców”, co oznacza, że problem nie został stworzony przez syjonistów, ale przez samych Arabów i wynikał bezpośrednio z ich brutalnego ataku na Izrael. Gdyby Palestyńczycy i państwa arabskie powstrzymały się od rozpoczęcia wojny mającej na celu zniszczenie powstającego państwa żydowskiego, nie byłoby uchodźców i nie byłoby ich dzisiaj.
Od początku izraelsko-palestyńskiego procesu pokojowego na początku lat 90., Palestyńskie przywództwo domagało się od Izraela zarówno przyjęcia odpowiedzialności za stworzenie problemu uchodźców, jak i przyjęcia „prawa do powrotu” uchodźców, zgodnie z rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 194 z grudnia 1948 roku. W okresie od czerwca do sierpnia 1948 roku izraelski rząd zatwierdził politykę zakazu powrotu, argumentując, że masowy powrót tych, którzy walczyli i próbowali zniszczyć państwo żydowskie, śmiertelnie zagrozi jego istnieniu.
ten argument jest tak samo aktualny dzisiaj, jak w 1948 roku. Izrael ma dziś pięć milionów Żydów i ponad milion Arabów. Gdyby 3,5 do 4 milionów palestyńskich uchodźców – liczba wymieniona w ONZ – upoważniało do natychmiastowego powrotu na terytorium Izraela, rezultatem byłaby powszechna anarchia i przemoc. Nawet gdyby powrót był rozłożony na kilka lat, a nawet dziesięcioleci, ostateczny wynik, biorąc pod uwagę znacznie wyższy wskaźnik urodzeń Arabów, byłby taki sam: stopniowo doprowadziłby do przekształcenia kraju w Państwo o arabskiej większości, z którego (pozostali) Żydzi stale emigrowaliby. Czy Żydzi naprawdę chcieliby żyć jako obywatele drugiej kategorii w autorytarnym, zdominowanym przez muzułmanów, rządzonym przez Arabów państwie? Odnosi się to również do idei zastąpienia Izraela i terytoriów okupowanych jednym, unitarnym Państwem dwunarodowym, rozwiązaniem, które niektórzy ślepi lub Hipokryci Zachodni intelektualiści trąbili.
dla wielu na zachodzie prawo uchodźców do powrotu do swoich domów wydaje się naturalne i sprawiedliwe. Ale to „prawo powrotu” należy zważyć na prawo do życia i dobrobytu pięciu milionów Żydów, którzy obecnie mieszkają w Izraelu, z których około połowa urodziła się w kraju, nie znają innego kraju i nie mają innej ojczyzny. Czy zniszczenie lub co najmniej przymusowe przesiedlenie tych 5 milionów – i byłoby to koniecznym skutkiem masowego powrotu palestyńskich uchodźców, niezależnie od tego, co mówią Arabscy rzecznicy – Nie stanowiłoby o wiele większej tragedii niż to, co spotkało Palestyńczyków w 1948 r., a obecnie poważniejszej niesprawiedliwości niż zachowanie schronienia mniej niż 4 milionów Palestyńczyków?r· * Aby zamówić kopię The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited by Benny Morris, za £30 plus free UK p &p, zadzwoń do Guardian book service pod numer 0870 066 7979. Published by Cambridge University Press.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Udostępnij na Facebooku
- Udostępnij na Twitterze
- Udostępnij przez e-mail
- Udostępnij na LinkedIn
- Udostępnij na Pintereście
- Udostępnij na WhatsApp
- Udostępnij na Messenger