Diplodocus was a species of diplodocid sauropod dinosaur that lived in western North America during the late Jurassic period, 154 to 150 million years ago. Jest to najdłuższy dinozaur znany ze szczątków, choć często uważa się, że najdłuższy gatunek, Diplodocus hallorum, jest zwykle nazywany przez synonim Sejsmozaura. Miał długi ogon, bardzo podobny do bullwhipa. Miał również wąską, płytką głowę, która jest cechą rozpoznawczą w Krainie sprzed czasów filmów i epizodów, ale nie była tak duża w prawdziwym życiu, i jeden ostry pazur na każdej przedniej stopie.

opis

jeden z najbardziej znanych zauropodów, Diplodok był dużym czworonożnym zwierzęciem o długiej szyi, z długim, przypominającym bicz ogonem. Jego przednie kończyny były nieco krótsze od tylnych, co w większości tworzy poziomą postawę. Zwierzę o długich szyjach i długich ogonach z czterema mocnymi nogami zostało mechanicznie porównane z wiszącym mostem. W rzeczywistości Diplodok jest najdłuższym dinozaurem znanym z kompletnego szkieletu. Diplodocus miał około 80 stóp długości i ważył 10-14 ton metrycznych.

czaszka diplodoka była bardzo mała, w porównaniu do wielkości zwierzęcia, które osiągało średnio 80 stóp długości, z czego ponad ćwierć to szyja. Diplodokus miał małe, ” peg ” – jak zęby, które skierowane do przodu i były tylko w przedniej części szczęk. Szyja została utworzona przez co najmniej 15 kręgów i obecnie uważa się, że była utrzymywana równolegle do ziemi przez większość czasu i nie mogła być podniesiona znacznie powyżej poziomu.

Diplodokus miał 6-metrową szyję i krótką 2-metrową głowę. Jego ogon o długości 14 m miał 80 kręgów i mógł być używany jako bicz do ataku drapieżników lub do wydawania odgłosów trzaskania biczem. Ogon mógł służyć jako przeciwwaga dla szyi. Kręgi ogonowe miały podwójne belki (stąd nazwa Diplodocus: podwójna wiązka), które mogły chronić naczynia krwionośne przed zgnieceniem, jeśli ogon dociskał się do podłoża.

podobnie jak większość zauropodów, przednie „stopy” diplodoka były silnie zmodyfikowane, z kośćmi palców i dłoni ułożonymi pionowo, w kształcie podkowy w przekroju poprzecznym. Diplodokus nie miał pazurów na wszystkich kończynach przednich, a pazur ten był dziwnie duży w porównaniu z innymi zauropodami, płaski z boku na bok i oderwany od kości dłoni. Rola tego dziwacznego pazura nie jest znana.

Historia

opisano kilka gatunków diplodoka w latach 1878 i 1924. Pierwszy szkielet został znaleziony w Cañon City w Kolorado przez Benjamina Mudge’a i Samuela Wendella Willistona w 1877 roku i został nazwany Diplodocus longus („długi podwójny promień”), przez paleontologa Othniela Charlesa Marsha w 1878 roku. Szczątki diplodoka znaleziono w formacji Morrison w Stanach Kolorado, Utah, Montana i Wyoming. Skamieniałości tego zwierzęcia są powszechne, z wyjątkiem czaszki. Chociaż nie jest to gatunek typowy, D. carnegii jest najbardziej znanym i najbardziej znanym ze względu na dużą liczbę odlewów jego szkieletu w muzeach na całym świecie.

dwa rodzaje zauropodów z formacji Morrison Diplodocus i Barosaurus miały bardzo podobne kości kończyn. W przeszłości wiele izolowanych kości kończyn było automatycznie przypisywanych Diplodokowi, ale w rzeczywistości mogły należeć do Barozaurów.

• D. longus, gatunek typowy, znany jest z dwóch czaszek i niektórych kości ogonowych z formacji Morrison w Kolorado i Utah
• D. carnegii (pisane także D. carnegiei), nazwany na cześć Andrew Carnegie, jest najbardziej znany, ze względu na prawie kompletny szkielet zebrany przez Jacoba Wortmana, z Carnegie Museum of Natural History w Pittsburghu, Pensylwania i opisany i nazwany przez Johna Bella Hatchera w 1901 roku.
• D. hayi, znany z częściowego szkieletu znalezionego przez Williama H. Utterback w 1902 roku w pobliżu Sheridan w stanie Wyoming, został opisany w 1924 roku.
• D. hallorum, najbardziej znany jako Seismosaurus hallorum. W 2004 roku prezentacja na dorocznej konferencji Geological Society of America wykazała, że Sejsmozaur jest w rzeczywistości gatunkiem diplodoka. Następnie w 2006 roku ukazała się bardziej szczegółowa publikacja, w której nie tylko zmieniono nazwę gatunku Diplodocus hallorum, ale również spekulowano, że może on okazać się identyczny z D. longus. Stanowisko, że D. hallorum należy uznać za okaz D. longus, zostało również przyjęte przez autorów nowego opisu Supersaurus, obalając wcześniejszą hipotezę, że Sejsmozaur i Supersaurus były takie same. Obecnie uważa się, że pochodzi od niedojrzałego zwierzęcia, a nie osobnego gatunku

• D. lacustris, nazwany przez Marsha w 1884, od szczątków małego zwierzęcia z Morrison w Kolorado.

Klasyfikacja

Diplodocus Członkowie tej rodziny, choć wciąż dużych rozmiarów, mają cieńszą budowę niż inne zauropody, takie jak tytanozaury i brachiozaury. Wszystkie odznaczają się długimi szyjami i ogonami oraz poziomą postawą, z przednimi odnóżami krótszymi od tylnych. Diplodocidy władały Ameryką Północną i prawdopodobnie Afryką późną Jury.

Podrodzina Diplodocinae została zbudowana w celu włączenia diplodoka i jego krewnych, w tym Barosaurus. Bardziej spokrewniony jest z apatozaurem, który nadal jest uważany za diplodocyda, choć nie jest diplodocyną, ponieważ należy do podrodziny Apatosaurinae. Dinheirosaurus i Tornieria zostały również przez niektórych autorów zidentyfikowane jako bliscy krewni diplodoka.

Diplodocoidea obejmuje diplodocidy, a także dikraeozaury, rebbachisauridae, Suuwassea, Amphicoelias i prawdopodobnie Haplocanthosaurus i/lub nemegtosauridae. Klad ten jest grupą siostrzaną do, Camarasaurus, brachiosauridae i titanosauridae; Macronaria.

Paleobiologia

postawa

przedstawienie postawy diplodoka zmieniło się znacznie na przestrzeni lat. Na przykład klasyczna rekonstrukcja z 1910 roku autorstwa Olivera P. Hay ’ a przedstawia dwa Diplodoki z rozpostartymi kończynami przypominającymi jaszczurki na brzegach rzeki. Hay argumentował, że Diplodokus ma rozwinięty, podobny do jaszczurki chód z szeroko rozpostartymi nogami i był wspierany przez Gustava Torniera. Hipoteza ta została jednak zakwestionowana przez W. J. Hollanda, który wykazał, że rozrastający się Diplodokus musiałby mieć okop, aby przeciągnąć brzuch.

później diplodocidy były często przedstawiane z szyjami trzymanymi wysoko w powietrzu, pozwalając im wypasać się z wysokich drzew. Badania z modelami komputerowymi wykazały, że neutralna pozycja szyi była pozioma, a nie pionowa. Naukowcy tacy jak Kent Stephens wykorzystali to do argumentowania, że zauropody, takie jak Diplodok, nie podnosiły swoich głów znacznie powyżej poziomu ramion, ale przyszłe badania wykazały, że wszystkie czworonogi wydają się trzymać szyje na maksymalnym możliwym pionowym przedłużeniu, gdy są w normalnej, czujnej postawie i argumentowały, że to samo dotyczy zauropodów o nieznanych, unikalnych cechach, które odróżniają miękką formę ich szyi od innych zwierząt. Jednym z modeli zauropodów był Diplodok, który według nich trzymał szyję pod kątem około 45 stopni z głową skierowaną w dół w pozie spoczynkowej.

podobnie jak u Barozaurów, długa szyja diplodoka jest źródłem wielu kontrowersji wśród naukowców. Przeprowadzone w 1992 roku na Uniwersytecie Columbia badanie diplodocydowej struktury szyi wykazało, że tak długie szyje wymagałyby 1,6 tonowego serca. W badaniu zaproponowano, że zwierzęta takie jak te miałyby podstawowe pomocnicze „serca” w szyjach, których jedynym celem było pompowanie krwi do następnego „serca”.

podczas gdy długa szyja tradycyjnie była postrzegana jako adaptacja do karmienia, zasugerowano, że ponadgabarytowa szyja diplodoka i jego krewnych mogła być przede wszystkim seksualnym pokazem, a korzyści z karmienia byłyby gniazdowane, ale ostatnie badania obaliły ten pomysł w szczegółach.

pokarm

Diplodok ma dziwne zęby w porównaniu z innymi zauropodami. Korony są długie i cienkie, jajowate w przekroju, zaś wierzchołek tworzy tępy trójkątny punkt. Najbardziej widocznym aspektem zużycia jest wierzchołek, chociaż w przeciwieństwie do wszystkich innych wzorów zużycia obserwowanych u zauropodów, wzorce zużycia diplodoka znajdują się na policzkach zarówno górnego, jak i dolnego zębów. Oznacza to, że diplodoks i inne diplodoki miały zupełnie inny mechanizm żerowania niż inne zauropody. Odgałęzienie z jednej strony pyska jest najbardziej prawdopodobnym zachowaniem pokarmowym diplodoka, co tłumaczy dziwne wzorce zużycia zębów (od kontaktu z zębem z pokarmem). Aby usunąć gałąź z jednej strony pyska, jeden rząd zębów byłby używany do usuwania liści z łodygi, podczas gdy drugi działałby jako przewodnik i stabilizator. Z długą częścią czaszki przed oczami, może rozebrać o wiele więcej łodyg w jednym ruchu. Ruch wsteczny szczęk dolnych mógł przyczynić się do dwóch użytecznych ról w zachowaniu karmienia: 1) zwiększony gape, i 2) pozwoliło na dokładne dostosowanie względnych pozycji rzędów zębów, tworząc płynne działanie stripping.

z elastyczną szyją i opcją używania ogona i tylnych kończyn, Diplodocus miałby możliwość przeglądania na wielu poziomach (niskim, średnim i wysokim), do 33 stóp od ziemi. Zasięg ruchu szyi mógł pozwolić Diplodocusowi wypasać się na zanurzonych roślinach wodnych, z brzegów rzek. Koncepcja ta jest poparta długością przednich i tylnych kończyn. Dodatkowo, jego zęby przypominające kołki mogły być używane do jedzenia miękkich roślin wodnych.

Inne anatomiczne

Głowa diplodoka została szeroko pokazana z nozdrzami na górze ze względu na położenie otworów nosowych na wierzchołku czaszki. Pojawiły się spekulacje, czy taka konfiguracja oznaczała, że Diplodok mógł mieć pień. Nowe badania mówią, że nie ma dowodów na kufer. Zauważył, że nerw twarzowy u zwierzęcia z pniem, takiego jak słoń, jest duży, ponieważ dostarcza tułowia. Sugeruje to, że nerw twarzowy jest zbyt mały u diplodoka. Badania Lawrence ’ a Witmera (2001) wykazały, że podczas gdy otwory nosowe były wysokie na głowie, rzeczywiste, mięsiste nozdrza były znacznie niższe na pysku.

ostatnie odkrycia wykazały, że Diplodok i inne diplodoki mogły mieć cienkie, spiczaste kolce na plecach, podobnie jak te na iguanie. Ten radykalnie inny wygląd został zbudowany w ostatnich rekonstrukcjach, jak chodzenie z dinozaurami. Nie wiadomo, ilu diplodocydów miało tę cechę i czy było to u innych zauropodów.

rozmnażanie i wzrost

chociaż nie ma dowodów na nawyki gniazdowania diplodoka, inne zauropody, takie jak Saltazaur tytanozaur, zostały powiązane z miejscami gniazdowania. Miejsca gniazdowania tytanozaurów wykazują, że mogły składać jaja zbiorowo na dużym obszarze w wielu płytkich dołach, z których każdy pokryty jest roślinami. Możliwe, że Diplodok mógł zrobić to samo.

Diplodok, podobnie jak inne zauropody, rosły w szybkim tempie i osiągnęły dojrzałość płciową w ciągu zaledwie dekady, choć rosły przez całe życie. Kiedyś uważano, że zauropody będą powoli rosły przez całe życie, osiągając dojrzałość przez dziesięciolecia.

w mediach

Diplodokus pojawia się na krótko na początku filmu Disney Pixar The Good Dinosaur, wraz z Parasaurolophus.