pojęcie personifikacji opisuje akt i skutek personifikacji. Czasownik ten ma kilka zastosowań: personifikacja może być rozumiana jako nadawanie ludzkiej witalności lub cech zwierzętom, roślinom lub przedmiotom; wykonywanie reprezentacji osoby, systemu lub zdarzenia; lub naśladowanie określonej osoby w ramach dzieła artystycznego lub pisemnego.

np: „Dama i włóczęga przedstawiają personifikację dwóch psów, które zakochują się i pokonują różnice klasowe”, „Adolf Hitler jest personifikacją nazizmu, człowiekiem podsumowującym w swojej osobie cały rasizm i nienawiść chorego narodu”, „Benicio Del Toro pogratulował personifikacji Ernesto Che Guevary w filmach Stevena Soderbergha”.

w teorii literatury personifikacja, znana również jako prosopopea, jest jedną z najbardziej znanych postaci retorycznych znalezionych w fikcji. Jest to rodzaj metafory, która polega na scharakteryzowaniu nie animowanego pytania jako osoby. W ten sposób rzecz jest obdarzona cechami i cechami charakterystycznymi dla człowieka, a nieożywione staje się traktowane tak, jakby miało życie.

w każdym razie należy wyjaśnić, że personifikacja może nie tylko dogonić nieożywione rzeczy fizyczne, ale także wiązać się z abstrakcyjnymi pojęciami: „śmierć przyszła na miejsce i wkrótce wyciągnęła rękę do starszego. Starzec próbował uciec, ale nie miał już siły: został objęty śmiercią i wciągnięty w życie pozagrobowe”, „Ateny, piękne i rodowe, uwiodły pisarza i podbiły go, przedstawiając mu tysiącletni świat pełen piękna. Powieściopisarz wkrótce poślubił grecką stolicę i nie był już w stanie oszukać jej z żadną inną metropolią w swoich dziełach”.

wielu poetów korzysta z tego zasobu, aby wyrazić głębokie uczucia lub stworzyć niezrównane środowisko poetyckie. Niektóre przykłady pojawiają się w wersecie P. del Castillo, który mówi: „Gwiazdy patrzyły na nas/ gdy Miasto się uśmiechało” lub Pablo Neruda ” noc jest gwiaździsta, / i tiritan, niebieski, astry, w oddali./ nocny wiatr wiruje na niebie i śpiewa.”

niebezpieczeństwa literatury dziecięcej

w literaturze dla dzieci, to narzędzie jest szeroko stosowane. Pojawia się nie tylko w licznych bajkach i legendach, ale także w poezji napisanej dla czytelników w tym wieku.

prawdą jest, że taki zasób może znacznie przyczynić się do zrozumienia rzeczywistości poprzez promowanie wyobraźni, rozumowania i abstrakcji; jednak w wielu przypadkach ma to również negatywne aspekty, ponieważ dziecko może rozwinąć nieuzasadnione pomysły, niedokładne obawy i mniejszą bliskość do swojego otoczenia.

na przykład w bajce „Czerwony Kapturek” Wilk przedstawia molestującego nieletnich, nieznajomego o nikczemnych celach lub dorosłego, którego należy się bać. Jednak z tej lektury wiele dzieci może zrozumieć, że niebezpieczeństwo leży w lesie i z ręki stworzenia innego gatunku, podczas gdy w rzeczywistości prawdziwy potwór znajduje się w swojej okolicy, a nawet we własnym domu. Oznacza to, że postać wilka jako zwierzęcia, którego należy się bać, odchodzi głęboko od prawdziwego znaczenia historii, odrzucając przesłanie.

być może powodem, dla którego personifikacja jest używana w bajkach dla dzieci bez dalszych wyjaśnień lub przewodników, jest to, że są one uważane za zbyt młode, aby zrozumieć rzeczy, ale musisz pamiętać, że rzeczywistość jest taka, jaka jest, nie będzie miała dla nich metafor, będzie twarda i bolesna, i lepiej być gotowym stawić jej czoła. Upiększanie lub malowanie życia, aby wydawało się mniej gwałtowne, może przynieść im więcej problemów i nieszczęść niż znajomość świata od rozpiętości do rozpiętości i wiedza, czego się trzymać, komu zaufać i czego nie robić.