Berkel
Berkel (Bk), syntetyczny pierwiastek chemiczny z grupy aktynoidów układu okresowego, liczba atomowa 97. Nie występujący w naturze, Berkel (jako izotop berkelu-243) został odkryty w grudniu 1949 roku przez amerykańskich chemików Stanleya G. Thompsona, Alberta Ghiorso i Glenna T. Seaborga na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, jako produkt powstający w wyniku bombardowania jonami helu (Alfa-cząsteczką) americium-241 (liczba atomowa 95) w 152-centymetrowym (60-calowym) cyklotronie. Pierwiastek został nazwany na cześć miasta Berkeley, gdzie został odkryty.
Encyclopædia Britannica, Inc.
wszystkie izotopy berkelu są radioaktywne; Berkel-247 jest najdłużej żyjącym (1380-letni okres półtrwania). Berkelium-249 (330-dniowy okres półtrwania) jest szeroko stosowany w badaniach chemicznych pierwiastka, ponieważ może być wytwarzany w ważących ilościach, które są izotopowo czyste w reakcjach jądrowych zaczynających się od kurium-244. Jedynym zastosowaniem berkelu była synteza cięższych pierwiastków, takich jak np. Metaliczny Berkel został przygotowany; jest elektropozytywny, reaktywny i zabarwiony srebrem, podobnie jak inne metale aktynoidalne, o ciężarze właściwym 14,8.
Badania chemiczne wykazały, że Berkel występuje w roztworach wodnych w Stanach utleniania +3 i +4, przypuszczalnie jako jony Bk3+ i Bk4+. Właściwości rozpuszczalności berkelu w jego dwóch stanach utleniania są całkowicie analogiczne do właściwości innych aktynoidów i pierwiastków lantanoidowych (zwłaszcza ceru) w odpowiednich Stanach utleniania. Związki stałe, w tym tlenki bko2 i bk2o3 oraz trihalidy, takie jak trichlorek BkCl3, zostały zsyntetyzowane w skali submikrogramu.
+3, +4
5f 97s2