podobnie jak większość Żydów, którzy modlą się w święta, jestem oczarowany przez Avinu Malkeinu (naszego Ojca, naszego Króla). Zwłaszcza, gdy zbieram się ze Zgromadzeniem, które w kółko śpiewa ostatnią zwrotkę, modlitwa wzrusza mnie głęboko. Bardziej dotkliwie niż kiedykolwiek w czasie nabożeństwa, czuję się modląc się z serca.

Przeczytaj cały tekst Avinu Malkeinu

ale komu? Mojemu ojcu? Mojemu królowi? Żadna modlitwa nie pomogła mi lepiej zrozumieć metaforycznej natury języka Bożego. Cokolwiek autor Avinu Malkeinu miał na myśli mówiąc „nasz Ojciec, nasz król”, jestem pewien, że nie miało to być traktowane dosłownie. Przecież my, Żydzi, nie wierzymy, że Bóg jest niczyim biologicznym ojcem. Tę samą logikę można zastosować do słowa ” Król.”Zarówno ” ojciec”, jak i” król ” są ludzkimi atrybutami niedoskonale i nieodpowiednio rzutowanymi na Boskość, aby wspomóc nas w modlitwie.

komfort „Ojcze nasz”

ale można zadać pytanie, jak przydatne są te metafory dla nas dzisiaj. Pozostawiając innym zmaganie się z „królem”, który dla wielu jest obrazem, który rezonuje nieprzyjemnie z hierarchią i dominacją, chciałbym zgłębić obraz Boga jako avinu, czyli ” Ojcze nasz.”Biorąc pod uwagę jego nieuniknioną męskość, czy jest to zbyt ograniczona metafora?

dla niektórych może być i może pozostać. Męskie naczynie może nie być w stanie utrzymać modlitwy wszystkich. Ale dla mnie jest inaczej. Zdaję sobie sprawę, że może to być spowodowane tym, że jestem mężczyzną (i sam jestem ojcem), ale uważam ojcowski obraz sugerowany przez Avinu, Malkeinu za szczególnie atrakcyjny.

Posłuchaj Avinu Malkeinu (dzięki uprzejmości Mechon Hadar)

Rozumiem Avinu, Malkeinu w świetle innej modlitwy, którą recytujemy podczas nabożeństwa musaf na Rosz Haszana, Hayom Harat Olam. (Połączenie to czyni R. Barukh Epstein w Barukh She-amar, jego komentarz do modlitewnika.) Fragment brzmi następująco: „dziś świat się począł. Dziś wszystkie stworzenia stoją w sądzie, czy to jako dzieci, czy jako słudzy. Jeśli zasługujemy na uwagę jako Dzieci, zmiłuj się nad nami, jak ojciec zmiłuje się nad swoimi dziećmi. Jeśli jako słudzy błagają Cię nasze oczy, abyś był dla nas łaskawy w sądzie, o czczony i Święty.”

niszcząc tradycyjne obrazy

zawsze uderzała mnie ta dziwna prośba, aby Bóg zlitował się nad nami ” tak jak ojciec zlitował się nad swoimi dziećmi.”Jakie to niespodziewane! Czyż nie zakładamy, że matka, z której łona (rechem) się urodziliśmy, jest prawdziwym(r) źródłem Miłosierdzia (rachamim)?W końcu Talmud odnosi się do kobiet jako rachmaniyot lub ” miłosiernych.”Jak liturgista mógł się pomylić?

liturgista oczywiście cytuje Psalm 103. Psalm ten odwołuje się do 13 atrybutów Bożego Miłosierdzia i zapewnia nas, że Bóg zmiłuje się nad nami ” tak jak ojciec zmiłował się nad swoimi dziećmi…bo wie, jak jesteśmy ukształtowani, jest świadomy, że jesteśmy prochem.”Ta aluzja do naszych narodzin nie rozwiązuje naszego wcześniejszego pytania: Czy matka, z której łona pochodzimy, nie zna najlepiej naszego pochodzenia? Czy ona nie jest „miłosierna”?

ten problem można rozwiązać na dwa sposoby. Po pierwsze, możemy zrozumieć słowo av w Psalmie i w liturgii nie jako „ojciec”, ale jako „rodzic”.”Przecież nic w Psalmie nie rozwija męskości słowa av. Być może słowo to jest po prostu automatycznym wyborem autora biblijnego i liturgisty. Bóg jest paradygmatyczną, miłosierną postacią rodzicielską. Niektórzy mogą uznać ten sposób czytania avinu za pomocny lub atrakcyjny. (Warto jednak zauważyć, że żadna z angielskich wersji biblijnego fragmentu lub Hayom Harat Olam, które recenzowałem, nie tłumaczy av jako „rodzica”, mimo że wszystkie z nich tłumaczą banim jako” dzieci”, a nie ” synowie.”)

wbrew ograniczającym definicjom

uważam, że bardziej sensowne jest czytanie av jako ojca, a nie jako rodzica bez płci, i zrozumienie ciekawego zestawienia ojcostwa i miłosierdzia jako celowo mieszanej metafory. W końcu Hayom Harat Olam to studium kontrastujących boskich obrazów. Najpierw przypomina się nam o roli Boga w „poczęciu” świata, obraz uderzająco Kobiecy. Wtedy wyobrażamy sobie Boga zarówno jako miłosiernego Ojca, jak i surowego władcę. Nasza liturgia może nam mówić, że Bóg jest jak ojciec w niektórych aspektach, ale jak matka w innych. Być może zamierzamy docenić Boga jako nieoczekiwanie miłosiernego Ojca.

ponadto, łącząc av z rachamim, liturgia może zakłócać nasze oczekiwania i obnażać własne ograniczenia, gdy postrzegamy cnoty w człowieku jako zdefiniowane płciowo. Dla ludzkich rodziców nie są również (lub nie powinny być) stereotypy. Ojciec z pewnością może okazać miłosierdzie w sposób podobny do tego, jaki ma matka, ale także inny. Matka nie powinna być wyłącznym źródłem współczucia (middat ha-rachamim) w rodzinie, ani ojciec wyłącznym źródłem surowej sprawiedliwości (middat ha-din).

rozumiany w ten sposób obraz miłosiernego Ojca, który występuje nie tylko w Hayom Harat Olam i Avinu, Malkeinu, ale także w całej naszej liturgii, może zachęcić nas do wyobrażania sobie Boga jako Boga, a nie do ograniczania go w jakikolwiek sposób. Być może wyczulona na ograniczenia związane z używaniem ludzkich atrybutów jako metafor dla Boga, liturgia celowo wzywa nas do wyjścia poza Nie. Cieszę się, że mam przed sobą tę złożoną, wymagającą metaforę, gdy modlę się o miłosierdzie od mistrza Miłosierdzia w Dniu Sądu Ostatecznego.

przedruk za zgodą Sh ’ ma, 2 września 1994.