Appalachy , często nazywane Appalachami, są system gór we wschodniej części Ameryki Północnej. Appalachy powstały po raz pierwszy około 480 milionów lat temu w okresie ordowiku i osiągnęły wzniesienia podobne do Alp i Gór Skalistych, zanim uległy erozji. Łańcuch Appalachów jest barierą dla podróży wschód-zachód, ponieważ tworzy szereg naprzemiennych grzbietów i dolin zorientowanych w opozycji do jakiejkolwiek drogi biegnącej wschód-zachód.

definicje różnią się na dokładnych granicach Appalachów. United States Geological Survey (USGS) definiuje podział fizjograficzny Appalachian Highlands jako składający się z trzynastu prowincji: Wyżyna Atlantycka, Wschodnia Nowa Fundlandia Atlantycka, Nadmorskie Wyżyny akadyjskie, Równina morska, Góry Notre Dame i Mégantic, Zachodnie Góry Nowej Fundlandii, Piemont, Blue Ridge, Dolina i grzbiet, Dolina Świętego Wawrzyńca, płaskowyże Appalachów, prowincja Nowa Anglia i prowincje Adirondack. Wspólna definicja wariantu nie obejmuje Gór Adirondack, które geologicznie należą do Orogeny Grenville i mają inną historię geologiczną niż reszta Appalachów.

przegląd

zasięg występowania znajduje się głównie w Stanach Zjednoczonych, ale rozciąga się w południowo-wschodniej Kanadzie, tworząc strefę od 100 do 300 mil (160 do 480 km) szerokości, biegnącą od wyspy Nowej Fundlandii 1500 mil (2400 km) na południowy zachód do Centralnej Alabamy w Stanach Zjednoczonych. Zasięg występowania obejmuje części Wysp Saint Pierre i Miquelon, które stanowią zamorskie terytorium Francji. System jest podzielony na szereg zakresów, z poszczególnych gór średnio około 3000 stóp (910 m). Najwyższy z grupy jest Mount Mitchell w Karolinie Północnej na 6,684 stóp (2,037 m), który jest najwyższym punktem w Stanach Zjednoczonych na wschód od rzeki Missisipi.

termin Appalachów odnosi się do kilku różnych regionów związanych z pasmem górskim. Najszerzej odnosi się do całego pasma górskiego z otaczającymi go wzgórzami i rozczłonkowanym regionem płaskowyżu. Jednak termin ten jest często używany bardziej restrykcyjnie w odniesieniu do regionów w środkowych i południowych Appalachach, Zwykle obejmujących obszary w Stanach Kentucky, Tennessee, Virginia, Maryland, Wirginia Zachodnia i Karolina Północna, a także czasami rozciągające się na południe od północnej Georgii i zachodniej Karoliny Południowej, aż do Północnej Pensylwanii i Południowego Ohio.

Góry Ouachita w Arkansas i Oklahomie były pierwotnie częścią Appalachów, ale zostały odłączone od historii geologicznej.

historia geologiczna

Era paleozoiczna

w najwcześniejszej erze paleozoicznej kontynent, który później stał się Ameryką Północną, graniczył z równikiem. Region Appalachów był pasywnym marginesem płytowym, podobnie jak dzisiejsza Atlantycka równina przybrzeżna. W tym okresie region był okresowo zanurzany pod płytkimi morzami. Grube warstwy osadów i skał węglanowych zostały osadzone na płytkim dnie morskim, gdy region został zanurzony. Po ustąpieniu mórz dominowały lądowe złoża osadowe i erozja.

w okresie środkowego ordowiku (około 480-440 milionów lat temu) zmiana ruchów płyt zapoczątkowała pierwsze paleozoiczne wydarzenie budowy gór (Orogeny Taconiczne) w Ameryce Północnej. Niegdyś cichy pasywny margines Appalachów zmienił się w bardzo aktywną granicę płyty, gdy sąsiednia Płyta oceaniczna, Japet, zderzyła się z i zaczęła tonąć pod północnoamerykańskim kratonem. Wraz z utworzeniem nowej strefy subdukcji urodzili się pierwsi Appalachowie.

wzdłuż brzegu kontynentalnego rosły wulkany, co zbiegło się z inicjacją subdukcji. Pchnięcie uskoków uplifted i wypaczone starsze skały osadowe określone na marginesie pasywnym. Gdy Góry się wznosiły, erozja zaczęła je niszczyć. Strumyki przenosiły w dół szczątki skalne, które odkładały się na pobliskich nizinach.

był to pierwszy z serii kolizji płyt górskich, które przyczyniły się do powstania Appalachów. Budowa gór trwała okresowo przez następne 250 milionów lat (Kaledońskie, akadyjskie, Ouachita, Hercyńskie i Orogenne Allegheny). Kontynent po kontynencie został pchnięty i zszyty na północnoamerykańskim kratonie, gdy superkontynent Pangejski zaczął się kształtować. Mikropłyty, mniejsze kawałki skorupy, zbyt małe, aby można je było nazwać kontynentami, były wrzucane, jeden po drugim, aby mogły być przyspawane do rosnącej masy.

około 300 milionów lat temu (okres pensylwański) Afryka zbliżała się do północnoamerykańskiego krateru. Pas kolizyjny rozciągał się na Region Ozark-Ouachita i obszar Marathon Mountains w Teksasie. Zderzenie kontynentu z kontynentem podniosło Łańcuch Appalachów-Ouachita do wzniosłego pasma górskiego w skali dzisiejszych Himalajów. Masowa większość Pangei została ukończona pod koniec ery paleozoicznej (okres Permski), kiedy Afryka (Gondwana) zaorała się w aglomerację kontynentalną, z górami Appalachów-Ouachita w pobliżu jądra.

Era mezozoiczna i Później

Pangea zaczęła rozpadać się około 220 milionów lat temu, we wczesnej erze mezozoicznej (późny Trias). Gdy Pangea rozpadła się, narodził się nowy pasywny margines tektoniczny i siły, które stworzyły Góry Appalachów, Ouachita i Marathon, zostały stłumione. Przeważyło wietrzenie i erozja, a Góry zaczęły zanikać.

pod koniec ery mezozoicznej Góry Appalachów uległy erozji do prawie płaskiej równiny. Dopiero w epoce kenozoicznej ukształtowała się charakterystyczna topografia obecnego regionu. Uplift odmłodził strumienie, które szybko zareagowały, przecinając w dół starożytne podłoże skalne. Niektóre strumienie płynęły wzdłuż słabych warstw, które definiują fałdy i usterki utworzone wiele milionów lat wcześniej. Inne strumienie spływają tak szybko, że przecinają odporne pofałdowane skały rdzenia górskiego, rzeźbiąc kaniony w warstwach skalnych i strukturach geologicznych.

Więcej informacji o:
Mapa tektoniki płyt
Mapa granic płyt

Uwaga : Powyższy artykuł został przedrukowany z materiałów dostarczonych przez Wikipedię
przez: USGS