kiedy Althea Gibson wygrała swój pierwszy tytuł Wimbledonu w 1957 roku, uścisnęła sobie rękę z królową Elżbietą II, curtsied, przyjęła trofeum, a następnie wycofała się z monarchy. Nigdy nie odwraca się plecami do rodziny królewskiej-wyjaśnił Gibson.

ale Gibson, która została nazwana królową tenisa, patrzyła jak ten sport i wielu innych odwróciło się od niej plecami po przejściu na emeryturę i przeżyło swoje życie na starość.

ta anegdota i wiele więcej w Althea, filmie dokumentalnym z 2015 roku w reżyserii Rexa Millera, sprawiają, że jest to film obowiązkowy dla miłośników tenisa, miłośników historii lub wszystkich zainteresowanych historią jednego z największych sportowców wyprodukowanych przez Stany Zjednoczone.

ponad 450 starych zdjęć przeplatanych jest wywiadami i archiwalnymi nagraniami, aby opowiedzieć złożoną, a pod koniec smutną historię transcendentnej postaci sportowej.

„jej historia łuk znalazłem niesamowite w tym, że w 1927 roku, urodziła się na polu bawełny do rodziców sharecropper w wiejskiej Karolinie Południowej, a 30 lat później, jeszcze w latach 50-tych, dostała trofeum Wimbledon od królowej Anglii,” Miller powiedział. „Jak to się stało?”

w tym roku mija 60.rocznica historycznych zwycięstw Gibsona w Wimbledonie i Mistrzostwach USA. Gibson została również pierwszą Afroamerykanką, która w 1957 roku otrzymała tytuł Sportowca Roku Associated Press, a 2017 upamiętnia jej 90.urodziny (Sierpień 2017). 25, 1927).

film zostanie pokazany we wtorek podczas 100.Mistrzostw American Tennis Association w Druid Hill Park w Baltimore. ATA, utworzona w 1916 roku po wykluczeniu czarnych graczy z rozgrywek U. S. Lawn Tennis Association, odbyła swój pierwszy turniej w 1917 roku. Gibson wygrała turniej singlowy kobiet a league-rekord 10 z rzędu w latach 1947-56.

film był pięcioletnim projektem od początku do końca. Millera zainteresowanie Gibsonem zrodziło się ze zdjęcia siedzącego w jego dziecięcej sypialni. Było to dwóch brązowoskórych kobiet w swoich tenisowych białych stojących na trawie Merion Cricket Club, prywatnego i ekskluzywnego klubu tenisowego i krykieta poza Filadelfią.

kobiety rozegrały mecz na boiskach klubu — żadna z nich nie miała prawa wstępować jako członkinie, ale z powodu jednego z talentów kobiet mogły tam rozegrać turniej. Ta kobieta to Gibson. Drugą była matka Millera, Millicent Miller.

w pierwszych minutach filmu Miller przedstawia nam gwiazdę tenisa, zabierając nas do Klubu Tenisowego West Side w Forest Hills, Queens, Nowy Jork. Widz wchłania się w Biel. „Jaja, ubrania, ludzie, skarpetki, buty, wszystko” -powiedział w 90-minutowym filmie producent wykonawczy Billie Jean King.

ta biel jest następnie zestawiana przez Gibsona, pierwszego Afroamerykanina, który wziął udział w mistrzostwach USA, gdy trafia na kort, gdzie na trybunach zapakowanych jest 2000 osób. Jest Sierpień. 29.05.1950 R. w trakcie trzysetowego meczu Gibsona z Louise Brough, najwyżej sklasyfikowaną zawodniczką kobiecą w kraju, hecklerowie krzyczą: „Pokonaj n…!”

Gibson nie zważała na to, że w drugiej rundzie przegrała jeden mecz (1-6, 6-3, 7-6) z uzurpatorem Broughem. Tylko tenisowi bogowie mogli zapobiec monumentalnemu zamieszaniu i to właśnie zrobili: ciemne chmury uformowały się znikąd i padał deszcz na obiekt. Piorun lub jakaś wielka siła powaliła jednego z kamiennych Orłów w hallowed club, a on rozbił się na drobne kawałki podczas lądowania.

po wznowieniu gry Gibson przegrał trzy mecze z rzędu, 1-6, 6-3, 7-9.

ten mecz był mikrokosmosem kariery Gibson i jej całego życia. Pracowała niestrudzenie, aby wspiąć się na szczyt świata tenisa, kończąc szkołę średnią i zdobywając tytuł licencjata na Florydzie A&M University w 1953 roku.

„to, co chciałem zrobić, to opowiedzieć ciekawą, naprawdę zabawną historię, która jednocześnie uczy ludzi faktów z jej życia” – powiedział Miller. „Poza tym lubię zagłębić się w psychologię. Każdy ma swoją historię zewnętrzną i wewnętrzną. Myślałem, że jej wewnętrzny był naprawdę fascynujący.”

wygrała turnieje French Championships Women 's single and doubles oraz Wimbledon’ s Women ’ s double championship w 1956 roku, stając się pierwszą czarnoskórą osobą, która osiągnęła ten wyczyn. Gibson kontynuowała ten sukces, odnosząc zwycięstwa w mistrzostwach USA i Wimbledonie w singlu kobiet w 1957 roku i, aby udowodnić, że to nie był fuks, powtórzyła tytuł mistrzyni w obu tych turniejach w 1958 roku.

Gibson zakończył karierę w tenisie amatorskim w 1958 roku. Koncertowała z Harlem Globetrotters, rozgrywając mecze pokazowe przed meczami.

ten film nie tylko uświadamiał i powtarzał fakty o życiu Gibsona, ale także szkolił widza, kim był Gibson jako człowiek. Gibson była niechętną liderką praw obywatelskich, która wolała rozwijać sprawę swoją grą, a nie słowami.

była pierwszą Afroamerykanką W Women Professional Golf Association, piosenkarką i aktorką. W Londynie otrzymała paradę z okazji swoich triumfów i zaśpiewała na koncercie Eda Sullivana oraz na balu wimbledońskim.

wraz z pojawieniem się wielkiego tenisisty Arthura Ashe, wielu szybko zapominało, że Gibson była pierwszą czarnoskórą, która wygrała finał Wielkiego Szlema i o jej pracy nad integracją gry.

„mogło być trochę goryczy w althei, że niekoniecznie czuła, że została jej dana należność za to, co zrobiła”, powiedziała w althei żona Ashe, Jeanne Moutoussamy-Ashe. „Muszę przypomnieć ludziom, że Arthur był pierwszym Afroamerykaninem, który wygrał Wimbledon. Zawsze szybko poprawiałem ludzi: „Nie, Nie, Nie, był pierwszym Afroamerykaninem. Ale ludzie zapominają, że Althea była pierwsza.”

pod koniec życia trailblazer popadła w względną zapomnienie i głęboką depresję po śmierci swojego byłego męża i najlepszego przyjaciela, Williama Darbena. Gibson zadzwoniła do swojej wieloletniej partnerki deblowej Angeli Buxton, aby się z nią pożegnać. Gibson była gotowa popełnić samobójstwo, ponieważ żyła z ręki do buzi, nie miała pieniędzy na płacenie czynszu, kupowanie leków lub karmienie się, i nie czuła się ceniona.

„nikt nie przyszedł jej na ratunek” – powiedział Buxton w filmie. „Myślę, że byłem ostatnim przystankiem i zdecydowałem, że nie ma mowy, by popełniła samobójstwo, nie tak długo, jak długo byłem w pobliżu.”

Buxton opublikował list w Tennis Week w tygodniu 18 lipca 1996, opisując znaczenie Gibsona jako łamacza barier rasowych, jako mistrza i po prostu jako istoty ludzkiej, wyjaśniając, że Gibson potrzebuje pomocy finansowej i że każdy rodzaj pomocy może zapobiec niepotrzebnej tragedii.

pięć miesięcy później, Buxton udał się do domu Gibsona w New Jersey, aby pomóc jej przejść przez różne waluty, które otrzymała pocztą, a darowizny wyniosły 1 milion dolarów.

Gibson zmarł 28 września 2003 roku w wieku 76 lat.

„z Altheą znalazłem bratnią duszę” – powiedział Buxton w filmie. „Byliśmy jak bratnimi duszami.”

Z listu tygodnia tenisowego: „Althea Gibson zatytułowała swoją przejmującą autobiografię, I Always Wanted to Be Somebody. Była i jest kimś. Kogoś wyjątkowego.”