Adelajda to imię pochodzenia germańskiego złożone ze starożytnych części „adal” oznaczających „szlachetny” i „heid” oznaczających „rodzaj, rodzaj”. Imię nosi jedna z najwybitniejszych kobiet X wieku, Święta Adelajda z Włoch (choć urodziła się w dzisiejszej Szwajcarii). Jej pierwsze małżeństwo było planowanym Sojuszem w czasie wielkiego chaosu politycznego we Włoszech; jednak jej mąż wkrótce zmarł, a jego uzurpator próbował zmusić młodą Adelajdę (wówczas zaledwie 20 lat) do poślubienia syna. Gdy odmówiła, została zmuszona do ucieczki i oddała się na łaskę Ottona Wielkiego z Niemiec. Otto miał inne plany – korzystając z tej niepewnej sytuacji, sam podbił Italię, a następnie poślubił Adelajdę. Mąż i żona zostali wkrótce koronowani na cesarza i cesarzową Świętego Cesarstwa Rzymskiego przez Papieża Jana XII. Adelajda jest patronką kilku ciekawych rzeczy: oprócz cesarzowych, księżniczek, narzeczonych i wdów, jest również patronką wygnańców, drugich małżeństw i problemów teściowych. W każdym razie była bardzo podziwianą kobietą w średniowieczu. Nazwa Adelajda stała się popularna w Anglii dopiero w XIX wieku dzięki żonie króla Wilhelma IV, Adelajdzie z Saxe-Meiningen (1792-1849). W rzeczywistości Adelaide, stolica Australii Południowej, jest nazwana na cześć tej pobożnej kobiety. Królowa Adelajda była kochana przez Brytyjczyków za jej skromność i dobroczynność-i bardzo jej współczuli z powodu jej wielu nieudanych porodów i wczesnej śmierci dzieci. To właśnie jej niezdolność do wydania spadkobiercy doprowadziła do koronacji jej siostrzenicy przez małżeństwo, Królowej Wiktorii. Adelajda jest również francuską pisownią (oddaną jako Adélaïde i wymawianą a-day-la-EED). Formy zwierząt to Ada, Addie i Della. Oryginalna niemiecka nazwa Adalheidis nadała Anglikom wiele „szlachetnych” imion, takich jak Alice, Allison, a nawet Heidi.