een van de centrale zaken in de forensische psychiatrie is de verwijtbaarheid. Dag na dag worden wij, de geestelijke gezondheidswerkers, gedagvaard in verschillende rechtbanken van ons land om de mentale toestand van een bepaald individu te beoordelen om een rechter te steunen, zodat hij hun mening kan geven over de schuld en de verantwoordelijkheid van verdachten. Ons huidige Nationaal Wetboek van Strafrecht, daterend uit 1921, in Art. 34 sub 1 geldt voor verwijtbaarheid een dichotoom model waarin een individu verantwoordelijk is en verantwoordelijk moet zijn voor zijn gedrag of niet verantwoordelijk moet zijn en in dat geval niet verantwoordelijk mag worden gehouden in strafrechtbanken. Dit dichotoom model staat vaak niet toe dat de juiste analyse van de psychopathologie waardoor soms de psychiater om een conclusie te dwingen volgens dit paradigma opgelegd door Justitie. Zoals we allemaal weten reflecteert de werkelijkheid zichzelf niet onder discrete categorieën en niettegenstaande dit de geschreven norm is, manifesteren mensen, gedachten, emoties en gedragingen zich in dimensies waar grenzen niet altijd duidelijk zijn. Daarom achten wij het noodzakelijk dat de impulsen die de hervorming van het bestaande Wetboek van Strafrecht tot een vermindering van de schuld leidt, worden uitgevoerd.