samenvatting

poststructuralisme vertegenwoordigt een set van attitudes en een stijl van kritiek die zich ontwikkelde als een kritische reactie op de groei en identificatie van de logica van structurele relaties die ten grondslag liggen aan sociale instellingen—of ze nu bestaan in termen van politiek, economie, onderwijs, geneeskunde, literatuur, of de wetenschappen. Het poststructuralisme moet daarom niet worden gezien als een afzonderlijke filosofie die afzonderlijk bestaat als zijn eigen “structuur”—een stelling die zijn meest fundamentele attitudes zou ondermijnen. Het post-structuralisme moet veeleer worden gezien als een ontwikkeling of ontstaan als reactie op reeds bestaande structuren en als een stel houdingen die ons helpen onze sociale omgeving beter te begrijpen, te interpreteren en te veranderen door gevestigde betekenissen in twijfel te trekken, de punten van ambiguïteit en onbepaaldheid die inherent zijn aan elk systeem te onthullen, de rationalistische vroomheid af te wijzen dat alle systemen intern coherent zijn en rond een onveranderlijk centrum cirkelen, te laten zien hoe discoursen dragers van macht zijn die ons in subjecten kunnen veranderen, en ons de last van ethische verantwoordelijkheid op te leggen die we hebben begeleidt de acceptatie van vrijheid.hoewel het poststructuralisme door zijn aard als een stel attitudes elke poging tot een alomvattende definitie ontkent, onderzoekt dit essay drie van de belangrijkste poststructuralistische denkers om hun denken te relateren aan de studie van communicatie. Ten eerste, na Derrida, nodigt het post-structuralistische denken uit tot een kritische deconstructie van elk discours dat zich presenteert als volledig coherent, gecentreerd en rationeel. Post-structuralistische benaderingen pleiten dus niet tegen een standpunt door gebruik te maken van tegenargumenten op basis van een andere reeks principes. Integendeel, het deconstrueert een discours door het te bezetten en de hiaten, tegenstrijdigheden, paradoxen en uitstel bloot te leggen, waardoor de gevestigde hiërarchieën, binaries, logische conclusies en principes veel losser gestructureerd en poly-vocaal zijn dan haar voorstanders willen ze te presenteren. Ten tweede, na Barthes, weigert het poststructuralisme om een enkel punt van oorsprong van een tekst die zijn betekenis kan gronden te lokaliseren—met name door te wijzen op een bepaalde grond van de auteur. Hoewel Barthes niet ontkent dat schrijvers bestaan, weigert hij de Betekenis van een tekst te identificeren met de biografie en bedoelingen van de auteur, in plaats daarvan nodigt hij meerdere interpretaties uit vanuit het perspectief van individuele lezers die de tekst als een unieke gebeurtenis tegenkomen. Daarom, net zoals discoursen geen uniforme structuur hebben, zo ook Individuele teksten of de auteurs die ze produceren niet. Tenslotte, na Fouacult, nodigt het poststructuralisme uit tot een onderzoek naar hoe discoursen, teksten en communicatieve handelingen altijd betrokken zijn bij machtsverhoudingen die handelen op basis van mogelijke handelingen. Na de eerste twee stellingen analyseert het poststructuralisme deze machtsverhoudingen echter niet als volledig gestructureerd en bepaald. Machtsverhoudingen zijn altijd in een dynamische relatie met handelingen van verzet, waardoor voortdurend ruimte wordt gelaten voor vrijheid en mogelijkheden.