the study of the geographical factors in world politics and inter-state relations. De term wordt ook meer algemeen gebruikt om regionale strategische betrekkingen te beschrijven, zoals in ‘de geopolitiek van de Zuid-Chinese Zee’. In de huidige tijd bestrijkt het vrijwel hetzelfde terrein als de Internationale Betrekkingen, zij het met meer nadruk op geografische factoren zoals locatie, middelen en toegankelijkheid. Binnen deze brede definitie zijn er vele varianten en de verschillen tussen hen zijn significant. Deze komen deels voort uit de wisselende geschiedenis van de term ‘geopolitiek’, die na de jaren 1940 in een groot deel van de Anglo-Amerikaanse wereld in de gunst kwam. de oorspronkelijke of ’traditionele’ vorm ontstond tegen het einde van de 19e eeuw. Deze ‘keizerlijke geopolitiek’ kan worden gezien als de toepassing van sociaal darwinisme op de staat. Het combineren van ideeën van permanente nationale rivaliteit, de noodzaak van staatsuitbreiding, milieudeterminisme en racistische ideeën over beschavingen, deze geopolitiek was bewust gericht op het informeren en helpen van staatsmanschap tussen de Europese keizerlijke machten, evenals de VS. Admiraal Alfred Thayer Mahan (1846-1914) waarschuwde bijvoorbeeld de Amerikaanse regering voor de noodzaak om de zeemacht te herstellen om de Amerikaanse handelsbelangen veilig te stellen. Zijn ideeën over sea power werden aangepast door Halford Mackinder, wiens Heartland concept wordt beschouwd als het voorbeeld van deze manier van redeneren. Geïnspireerd door Friedrich Raztel en de zweedse geograaf Rudolf Kjellén (1864-1922)—wie bedacht de term ‘geopolitiek’—een school geopolitik gevormd in Duitsland in de jaren 1920. Vanwege de nauwe banden met de latere Nazi-regime, Amerikaanse en andere geografen verworpen de term ‘geopolitiek’, het verwerpen als pseudo-wetenschap van racisme en ruwe milieu-determinisme. Hoewel geografen als Isaiah Bowman ook strategische relaties op wereldschaal bespraken, omschreef ze hun werk over het algemeen als politieke geografie. Een herkenbare versie van geopolitik bloeide echter tot ver in de jaren zeventig onder militaire academies en militaire dictaturen in Zuid-Amerika. die geleerden die Mackinder ’s ideeën bleven ontwikkelen en aanpassen aan de Koude Oorlog, met name Nicholas Spykman en later Saul Cohen, benadrukten ruimtelijke thema’ s in plaats van ecologische of raciale (zie geostrategische regio). Maar binnen de academische geografie in het algemeen was geopolitiek een vies woord geworden.

de terugkeer van de geopolitiek was prominenter buiten de afdelingen van de geografie en nam een duidelijke conservatieve tint aan. Ambtenaren van het buitenlands beleid van de VS en de intellectuelen die ernaar streefden om invloed uit te oefenen, hergebruikten en actualiseerden veel van de ideeën van keizerlijke geopolitiek vanaf de jaren zeventig (zie Clash of Civilizations; Pax Americana). Onder geografen waren er twee belangrijke reacties. Aan de ene kant pleitten sommigen voor een herstelde geopolitiek ontdaan van zijn keizerlijke attributen en meer aandacht voor de veranderende relaties tussen geopolitieke en geoeconomische relaties in een tijdperk van globalisering. In het bijzonder erkende deze onderzoekslijn niet-overheidsactoren, waaronder sociale bewegingen en terroristische netwerken, en nieuwe kwesties zoals wereldwijde milieuveranderingen en de mondiale media. Een verwante maar duidelijke reactie was de vorming van kritische geopolitiek, die meer gebruik maakte van post-structuralistische concepten van discours en representatie om de teksten (bijvoorbeeld toespraken, bioscoopjournaals, beleidsdocumenten) van politici en staatsgericht buitenlands beleid te ondervragen. Er zijn ook een aantal andere onderdelen in de huidige geopolitiek. Jennifer Hyndman schetste een ‘feministische geopolitiek’, geà nformeerd door feministische geografische ideeën en gericht buiten de schaal van de staat om de politiek van sociale rechtvaardigheid, schade, seksueel geweld, en de publieke/private kloof te overwegen (zie angst). ‘Popular geopolitics’ onderzoekt hoe politieke geografische ideeën circuleren via film, televisie, cartoons en tijdschriften. ‘Anti-geopolitiek’ beschrijft de uitdagingen voor staatgerichte geopolitiek vanuit het maatschappelijk middenveld, inclusief dissidenten, sociale bewegingen en verwante vormen van verzet. Het is de bedoeling dat de belangen van de staat en zijn politieke bondgenoten dezelfde zijn als die van de gemeenschappen. Gerry Kearns gebruikt de term ‘progressieve geopolitiek’ om te verwijzen naar de ideeën en praktijken in tegenstelling tot conservatieve geopolitiek. Het heeft meer vertrouwen in het internationaal recht en kosmopolitische idealen als manieren om de betrekkingen tussen staten en mensen te regelen om conflicten te voorkomen.

Castree, N., Kitchin, R., & Rogers, A. (2013). “Geopolitiek.”In A Dictionary of Human Geography. : Oxford University Press. Geraadpleegd Op 14 Maart. 2017