Een Ming-dynastie print van wéiqí-spelers

De qi (棋) werd gedefinieerd als het bordspel dat nu wordt genoemd Weiqi (圍棋) In het Chinees (go in Japan en het Westen), letterlijk betekent “omringende spel”. De huidige definities van qi hebben betrekking op een breed scala aan bordspellen, en gezien het feit dat in de klassieke Chinese qí ook naar andere spellen kan verwijzen, beweren sommigen dat de qí in de vier Kunsten naar xiangqi kan verwijzen. Xiangqi wordt echter vaak beschouwd als een populair “spel van het volk”, terwijl weiqi een spel met aristocratische connotaties was.er bestaan veel theorieën over de oorsprong van weiqi in de Chinese geschiedenis. Een van deze houdt in dat het een oud waarzeggerij-apparaat was dat door Chinese kosmologen werd gebruikt om de relatie van het universum met een individu te simuleren. Een ander suggereert dat de legendarische keizer Yao het uitvond om zijn zoon te verlichten. Het spel van weiqi begon rond de 6e eeuw v. Chr. vast te houden toen Confucius wéiqí noemde in zijn Analecten 17:22.

Weiqi is een spel waarin twee spelers om de beurt zwarte en witte stenen plaatsen op een bord dat bestaat uit een raster van 19×19 lijnen. Stenen worden geplaatst op de kruispunten van het raster. Eenmaal geplaatst op het bord, stenen mogen niet worden verplaatst, maar Stenen kunnen worden verwijderd als een steen of groep stenen aan vier zijden is omgeven door stenen van de tegengestelde kleur bezetten alle orthogonaal-aangrenzende punten. De twee spelers plaatsen afwisselend stenen tot ze een punt bereiken waarop geen van beide spelers nog een zet wil doen; verder heeft het spel geen vaste eindcondities. Aan het einde van het spel, wordt het gescoord door het tellen van het grondgebied omcirkeld door elke kant (lege ruimte samen met gevangen stenen) en het aantal stenen resterende op het bord om de winnaar te bepalen. Wedstrijden kunnen ook gewonnen worden door ontslag.

oude weiqi teksten worden gewaardeerd onder moderne Chinese weiqi professionals, zoals hieronder te zien is in de vertaling van een oude strategie boek:

de meest gevierde (maar niet de oudste) go handleiding is de Chinese Xuanxuan Qijing. Het werd in 1349 gepubliceerd door Yan Defu en Yan Tianzhang. De eerste was een sterke go-speler en de laatste (geen familie) een verzamelaar van oude go-boeken. Ze waren een perfect team. De titel van het boek is letterlijk De Klassieker van het mysterie van het mysterieuze, maar het is een zinspeling op Hoofdstuk 1 van Lao Tzu ’s Tao Te Ching waar de verwijzing verder gaat met te zeggen dat het mysterie van het mysterieuze is’de poort naar alle wonderen’. Ik geef de voorkeur aan dat als titel, vooral omdat in het voorwoord duidelijk wordt gemaakt dat deze laatste zin bedoeld is om te denken, en bedoeld is om te impliceren dat het boek de weg biedt om wonderen onder de knie te krijgen in de vorm van go tesujis.

— Defu & Tianzhang & Fairbairn, 1