+ 26

More SpecsLess Specs

Tekst beschrijving verstrekt door de architecten. Het Eli and Edythe Broad Art Museum, gelegen aan de noordelijke rand van de Michigan State University campus, wordt beïnvloed door een reeks bewegingspaden die de site doorkruisen en grenzen. De vitaliteit van het straatleven aan de noordelijke kant van Grand River Avenue en het historische hart van de universiteitscampus aan de zuidkant genereren een netwerk van paden en visuele verbindingen; sommige maken deel uit van de bestaande voetpad lay-out, anderen maken snelkoppelingen tussen de stad en de campus kant van Grand River Avenue.

de circulatie in een oost-west – richting op Grand River Avenue, langs de hoofdweg van East Lansing en ook op de hoofdweg naar de campus produceert een extra laag van verbindingen die worden toegepast op deze druk bezochte interface tussen stad en campus.

het genereren van tweedimensionale vlakken uit deze lijnen van circulatie en visuele verbindingen, wordt de formele samenstelling van het museum bereikt door deze vlakken in driedimensionale ruimte te vouwen om een interieur landschap te definiëren dit brengt de verschillende wegen waarop mensen door en rond de site bewegen samen en onderhandelt. Deze dialoog van onderling verbonden geometrieën beschrijft een reeks ruimten die een verscheidenheid aan adjacencies bieden; waardoor veel verschillende interpretaties bij het ontwerpen van tentoonstellingen. Door deze complexiteit kunnen curatoren verschillende leads en verbindingen, verschillende perspectieven en relaties interpreteren.

Dit gedetailleerde onderzoek en onderzoek naar het landschap, de topografie en de circulatie van de site stellen ons in staat om deze kritieke verbindingslijnen vast te stellen en te begrijpen. Door deze lijnen te gebruiken om het ontwerp te informeren, is het museum echt ingebed in de unieke context van Michigan State University, het handhaven van de sterkste relatie met de omgeving.

Het brede Kunstmuseum presenteert zich als een scherp, gericht lichaam, bestaande uit gerichte plooien die de topografische en circulatoire kenmerken van het omringende landschap weerspiegelen. De buitenste huid weerspiegelt deze verschillende richtingen en oriëntaties-waardoor het gebouw een steeds veranderende uitstraling die nieuwsgierigheid wekt maar nooit helemaal onthult de inhoud. Dit open karakter onderstreept de functie van het museum als cultureel centrum voor de gemeenschap.