Het was het laatste poëtische werk van Keats, gecomponeerd in oktober 1820 aan boord van het schip dat hem van Londen naar Italië bracht. Het sonnet met zijn gemeten ruimte en serene waardigheid is een onberispelijke compositie in design en vakmanschap. Niets is koortsig of hysterisch in of over het. Elke lijn is evenwichtig en lichtgevend met kalme en innerlijke uitstraling.

het gedicht begint met de wens van de spreker om de ster van stedfast te zijn die niet verandert. Zijn verlangen om stil en onveranderlijk te zijn contrasteert met het steeds wisselende leven van de mens. De spreker toont onmiddellijk zijn verstand in het willen zijn als de ster te verklaren dat hij houdt van het geduld van de ster, maar niet de eenzaamheid die het bezit. Hij wil niet beïnvloed worden door de natuurlijke verandering die plaatsvindt in de aarde, ondertussen houdt hij ervan om het veranderende proces van besneeuwde bergen, het bewegende water en andere gebeurtenissen te zien. Hij stelt slim de reden van zijn onmogelijke verlangens om voor altijd hetzelfde te blijven; hij wil op de schoot van zijn geliefde liggen. Op dat moment ontkent hij te worden veranderd. Hij snijdt om veranderingen van de natuur te zien liggen op de schoot van zijn geliefde. Hij wil het moment voor altijd koesteren. Hij wil ook sterven als zijn wens voor de eeuwige liefde niet vervuld wordt.

Dit sonnet weerspiegelt de stemming waarin de dichter was na het redden aan boord van het schip. Het is troostend te weten dat de koortsachtige opwinding van de afgelopen weken, toen de gedachte om zijn geliefde Fanny te verlaten hem onuitsprekelijk martelde, plaats had gemaakt voor de rust van de geest waaraan dit sonnet het meest welsprekende en overtuigende getuigenis is. De eerste acht regels van het sonnet zijn een adres voor de Poolster die altijd constant en waakzaam is. De ster kijkt neer op de onophoudelijke beweging van het water dat de kusten van de aarde reinigt en zuivert, en op de zuivere witte mantel van sneeuw die “de bergen en de Moren bedekt.”Het zacht zwellen van het water en de zuiverheid en onschuld die het masker van de sneeuw suggereert, leiden met oneindige subtiliteit en fijngevoeligheid tot:” … de rijpende borst van mijn schone liefde, om voor altijd haar zachte zwellen en vallen te voelen.”

zodat de eerste acht regels en de laatste zes van het sonnet mooi met elkaar verbonden zijn en toch duidelijk gescheiden, want terwijl de eerste acht regels bezet zijn met de bestendigheid van de ster, houden de laatste zes regels zich bezig met het verlangen van de dichter om zo trouw en trouw te zijn aan zijn geliefde als de ster aan de aarde en aan haar loop in de hemel. De sestet van de laatste zes regels opent”: “No-yet still stedfast, still unchangeable”.de natuur en de vrouw van wie hij hield zijn bijna geïdentificeerd in taal die voor pure schoonheid en finesse onovertroffen moet blijven. En over deze scène van de natuur in al haar lieflijke onschuld is de waakzame ster, “vast en onveranderlijk”, en de dichter verlangt ernaar om zo bevoorrecht te zijn om over zijn geliefde te waken “met eeuwige deksels apart”—het natuurlijke gevoel van elke minnaar wanneer de vrouw die hij liefheeft slaapt en hij zelf wakker is aan haar bed. In de laatste zes regels wordt dit verlangen tegengegaan en toch herhaald: “Pillow’ d upon my fair love ‘ s rijping breast.”hij wil nu dat hij zijn vermoeide hoofd kan neerleggen en de eeuwigheid met haar kan doorbrengen, luisterend naar haar vredige adem, of anders opgeslokt worden in de dood op het moment dat zijn vreugde op zijn hoogtepunt is. Er is geen koortsachtige angst in dit laatste sonnet van Keats, geen angst voor scheiding, geen afkeer of angst voor de dood, geen pijnlijk verlangen naar de fysieke kenmerken van de vrouw — alles is rustig en triomfantelijk:

Er is een melancholische interesse verbonden aan dit sonnet. Het drukt Keats ‘ s verlangen naar ideale menselijke liefde uit en verwijst naar zijn eigen naderende dood. Toen hij het schreef in zijn exemplaar van Shakespeare ‘ s gedichten, het was bijna zijn laatste stuk van het schrijven, zijn laatste wil en testament zogezegd. Dit is misschien wel het enige gedicht waarin passie is afgestemd op rust: en zeker geen dood lied van een dichter of minnaar kwam ooit in een stam van meer onvermoeibare schoonheid en: tederheid, of met beelden van dergelijke verfrissende en plechtige zuiverheid.er wordt aangenomen dat de dichter hs dit gedicht schreef met Fanny Brawne in gedachten. Dit gedicht is absoluut opvallend in zijn compositie en geeft levendig de emoties van een minnaar weer. Keats gebruikt dominante beelden om het onbeheersbare verlangen om de tijd stil te leggen uit te beelden en brengt de realiteit van het leven over. Zijn verlangen staat in direct contrast met het sterfelijke leven dat voortdurend in verandering is. Ster wordt gepersonifieerd met het gebruik van het woord “gij” dat geduldig van bovenaf toekijkt.

citeer deze pagina!

Sharma, K. N. ” Bright Star door John Keats: Summary and Analysis.”Bachelor En Meester, 10 Aug. 2017, bachelorandmaster.com/britishandamericanpoetry/bright-star.html.